Ljósberinn - 01.12.1954, Síða 8

116
LJOSBERINN
Jióienzb jóiaóac^a
STRANDIÐ
EFTIR EGGERT KRISTJANSSGN
Bærinn hét Kleif. Hann stóð undir sam-
nefndu fjalli. Túnið var frekar lítið, og þar
af leiðandi voru skepnur ekki margar, ein
kýr, einn hestur og tuttugu kindur.
Á stórum steini við túngarðinn sat ungur
piltur. Við skulum kalla hann Nonna. Hann
var á að gizka fjórtán eða fimmtán ára
gamall, fullorðinslegur í andliti, sviphreinn
og einbeittur. Hann var klæddur dökkri
blússu, bættri á ermunum, í samlitum bux-
um, með gúmmískó á fótum.
Þessi ungi piltur sat með báðar hendur
undir kinn og studdi olnbogunum á læri
sér. Hann starði fram fyrir sig, en virtist
samt ekki horfa á neitt sérstakt.
Hann var allur með hugann hjá föður sín-
um. Skyldi hann verða kominn heim fyrir
jól? Nú voru aðeins fjórtán dagar til jóla.
í dag var faðir hans búinn að vera tvo mán-
uði á sjúkrahúsinu í kaupstaðnum, og lækn-
irinn hafi ekkert viljað láta uppi um það,
hvenær hann myndi losna.
Nonni hafði reynt að hjálpa mömmu sinni,
eins og hann gat síðan pabbi hans lagðist.
Það var tómlegt í bænum eftir að pabbi fór.
Þau voru aðeins tvö eftir. Mamma sá um
inniverkin, en Nonni reyndi að gera mest
af útiverkunum. Þótt Nonni ætti sjaldan frí-
stund, þá fannst honum lífið dauflegra, þegar
pabbi var ekki. Pab'bi hafði sagt honum sög-
ur á kvöldin um hetjudáðir fólksins, sem
bjó á Kleif fyrr á tímum. Fram undan bæn-
um var hafið, og það var oft úfið á veturna.
Þá kom stundum fyrir að útlend skip, sem
voru ókunnug á þessum slóðum, strönduðu
þarna fyrir framan, og margur hraustur sjó-
maður lét þar líf sitt. En sem betur fór
tókst stundum að bjarga nokkrum manns-
lífum, og hlutu skipsbrotsmennirnir þá hjúkr-
un á Kleif. Ekki hafði neitt slíkt gerzt í tíð
Nonna.
Eitt síðasta verk föður hans, áður en hann
fór á sjúkrahúsið, var að setja bátinn þeirra
inn í naustið á sjávarbakkanum. Þar hafði
Nonni skafið hann allan utan og innan og
málað hann, svo að nú leit hann út sem nýr
væri. Nonna var farið að þykja vænt um
bátinn, en á honum hafði hann oft farið með
föður sínum, er hann fór að draga björg í
bú. Ó, að Guð gæfi, að pabbi kæmist heim
fyrir jól, annars yrðu jólin svo ömurleg.
Nonni og mamma hans höfðu beðið Jesúm
kvölds og morgna um að gefa þeim pabba
Það kvöld var ekki slökkt á öllum kertun-
um, og ég gleymdi víst það kvöld að segja:
— Jesús gef mér eilíft ljós, sem aldrei slokkn-
ar, eins og mér hafði verið kennt að segja,
þegar slökkt var á Ijósinu, að öllum háttuðum
í baðstofunni á kvöldin.
Svona voru jólanæturnar í barnsæsku
minni, fullar af sannri hátíð með ólýsanleg-
um unaði og einhverju töframagni. Það var
alvarleg gleði og unaðsleg alvara, sem hvíldi
yfir öllu. Það var eiginlega ekkert til skemmt-
unar. Ekkert jólatré, engar jólagjafir nema
einhver ný flík, sem menn fóru þá fyrst í,
það var ekki spilað eða sungið nema sálm-
arnir með húslestrinum.
En gleðin var svo undarlega unaðsfull, af
því að þá nótt var frelsari heimsins fæddur.
Það var eins og maður fyndi dýrðina í upp-
hæðum, friðinn á jörðu í hinni lágu baðstofu
og velþókknun Guðs með mönnunum. Nú
óska ég öllum börnum, sem þetta lesa:
Gleðileg jól í Jesú nafni!
Fr. Fr.