Ljósberinn - 01.12.1954, Blaðsíða 12

120
L J □ S B E R I N N
Göng í katakomöunum.
um saman. Þá keyptu þeir landsvæði fyrir
utan Róm á taökkum Tíberfljótsins og greftr-
uðu þar þá, sem dóu úr þeirra hópi. En þar
sem landsvæðið var ekki mikið, þá tóku þeir
til að grafa göng ofan í jörðdna. Jarðlagið
var mjúkt móberg, og gátu þeir grafið göng
og hvelfingar í það. Áratug eftir áratug héldu
þeir þessu áfram, því að margar milljónir
kristinna manna þurftu legstað. í sumum
katakombunum eru göngin og grafhvelfing-
arnar fimm hæðir ofan í jörðina, og vitað
er um að minnsta kosti sextíu katakombur
fyrir utan Róm. Göng þeirra eru talin vera
samtals um 900 kílómetrar að lengd.
Samkomustaður
Brátt kom að því, að kristnir menn tóku
að nota katakomburnar sem griðastað fyrir
guðsþjónustur sínar og fundi, því að þeir voru
ofsóttir af hinum rómversku hermönnum,
hvar sem þeir komu saman heima hjá sér inni
í borginni. En það voru lög Rómverja, að
grafreitir væru friðheilagir og mætti ekki
raska ró hinna dánu. Lengi vel höfðu róm-
versku yfirvöldin ekki grun um, að lifandi
menn notuðu þessa grafreiti til þess að koma
þar saman til funda.
■fc Völundarhús
En það voru ekki eingöngu rómversku lögin,
sem vernduðu kristna menn fyrir hermönn-
unum. Göngin voru sannkölluðu völundar-
göng, svo hver ókunnugur, sem vogaði sér
ofan í þau, mátti eiga það víst að villast í
þeim, finna ekki útganginn aftur og komast
aldrei lifandi út. Eins og þið getið ímyndað
ykkur, þá er koldimmt myrkur þar niðri, og
þegar göngin liggja fram og aftur og ýmist
upp á við eða niður í jörðina, þá var það
ekki árennilegt fyrir hemennina að hætta
sér niður í þessi dimmu völundarhús.
■fc Ofsóknir
Þó kom það oft fyrir á síðustu tímum of-
sóknanna, að þeir voru sendir niður í kata-
komþurnar til þess að smala saman kristnum
mönnum, sem áttu að líða píslarvættisdauða í
Kólosseum — útileikhúsi Rómaborgar. Svik-
arar hjálpuðu þeim til þess að vinna það
verk. En auðvitað gátu þeir ekki rannsakað
nema lítinn hluta af þessum víðáttumiklu
grafreitum, svo að margir sluppu úr greipum
þeirra.
í jarðgöngunum
Við vorum um þrjátíu íslendingar í hóp,
sem fórum niður í einar af katakombunum,
í það skipti, sem ég fór. Einn af munkum
þeim, sem nú gæta grafreitanna, var leið-
sögumaður okkar, og gekk hann í broddi fylk-
ingar með logandi blys í hendi. Göngin voru
svo þröng, að tveir gátu ekki með góðu móti
gengið samhliða, og fórum við því í halarófu