Ljósberinn - 01.12.1954, Side 14

122
LJDSBERINN
Jólagjöf IVialajadrengsins
./&• Vofi
Á bakka vatnsins í frumskóginum var
hvítur drengur önnum kafinn við að safna
sprekum og laufi og hlaða því saman í bál-
köst. Þetta var Jim Barrit, 13 ára sonur eig-
anda gúmmíekrunnar, sem náði inn að frum-
skóginum. Er hann var orðinn ánægður með
stærð bálkastarins, settist hann á hækjur
sér við hann og kveikti eld; á skammri
stundu hjúpaðist hann hvítu reykskýi, sem
fyrst steig beint upp í loftið, en varð síðan
andvaranum að bráð, og hann bar það í
löngum flygsum inn yfir bananatrjálundina.
— Vonandi sér nú Amat bálið, muldraði
hann og horfði út yfir kyrrt vatnið, þar sem
bátkæna varpaði svörtum skugga yfir vatns-
flötinn.
— Ég þori ekki að hrópa, af því að faðir
hans segir þá, að ég fæli fiskana.-------
í stafni kænunnar stóð Malayi með veiði-
stöng í höndum. Brúnlitaður efri hluti
líkamans var nakinn, en sítt ,,pils“ lafði í
fellingum niður frá mjöðmunum og ofan að
öklum; hann stóð þarna hreyfingarlaus og
niðurlútur, meðan hugurinn barðist við að
finna leið út úr erfiðleikunum.
Fyrir aftan hann í bátnum sat 12 ára
drengur með krosslagðar
fætur, stífur og teinréttur,
eins og hann væri steyptur
úr bronsi, aðeins leiftrandi
augu hans hvörfluðu með-
fram vatnsbakkanum, eins
og hann ætti von á merki.
— Pabbi, hóf hann máls
hikandi, hver var þessi gamli
Kínverji, sem heimsótti þig
við síðustu tunglfyllingu?
Ég' gat helzt ekki þolað hann,
hann leit svo illilega út.
— Hann er slæmur mað-
ur, svaraði faðirinn, lyfti í
sömu mund veiðistönginni,
dró gljáandi, spriklandi fisk upp úr vatninu og
rétti drengnum hann. Drengurinn stakk hon-
um þegjandi niður í körfu. — Þetta eru
einnig slæmir tímar, bætti hann við.
— Eitt sinn voru þeir tímar, að Malayjar
gátu risið úr rekkju við fyrstu dagskímuna,
gengið með haka um öxl á hrísakur sinn og
verið vissir um að koma lifandi heim að
kvöldi, en slíkt geta menn ekki lengur.
— Hvers vegna drepið þið þá ekki?
— Hverja? spurði faðirinn og sneri sér
við og leit á son sinn.
— Óþokkana í frumskóginum auðvitað,
sagði Amat.
— Þú talar eins og barn, og samt ert þú
bráðum fullþroska; ef við segjum lögregl-
unni, hvar þrjótarnir hafast við, drepa þeir
okkur, eyðileggja akrana og brenna húsin;
það höfum við margoft séð. Og ef við þegjum
eða hjálpum þeim, refsar lögreglan okkur.
— Ég held með lögreglunni, sagði Amat
ákveðinn, — og það gerir Jim einnig. Sjáðu
þarna yfirfrá, pabbi, þetta er bál hjá Jim,
við kveikjum alltaf slíkt bál í greinum og
fúaviði, þegar við viljum kalla hvor á annan,
og strákofinn hans svo hátt, að ég