Ljósberinn - 01.12.1954, Síða 18

126 LJÚSBERINN
Jóhamiesí Markús ♦ myndasaba ♦ 3
Jóhannes Markús sá þess
oft merki, að lærisveinarnir
voru hræddir, eftir atburðina
á Golgata. Hann sá þá oft
koma og læðast inn um dyrn-
ar inn í salinn, þar sem þeir
fyrir kveðju til allra vina
sinna og einkum Péturs.
Lærisveinarnir áttu erfitt
með að trúa þessu. En um
kvöldið, er þeir voru saman

voru þeir glaðir og einarðir.
Síðar fékk hann að vita, að
þeir höfðu oft hitt Jesúm,
áður en hann kvaddi þá á
fjallinu og bauð þeim að
halda áfram verki sínu allt
yoru vanir að koma saman.
Á þriðja degi voru þeir þar
saman komnir og höfðu læst
dyrunum. Þá var allt í einu
barið að dyrum. Hver skyldi
það vera? Lærisveinarnir
opnuðu dyrnar varlega, og
inn komu nokkrar konur úr
hópi vina Jesú. Þær höfðu
skrítnar fréttir að segja.
Jesús var ekki dáinn. Hann
var lifandi og hafði beðið þær
komnir, stóð Jesús mitt á
meðal þeirra án þess, að
nokkur lyki upp dyrunum
fyrir honum. Jóhannes
Markús var ekki með í
hópnum, er þetta gerðist, en
hann sá, hvernig lærisvein-
arnir gjörbreyttust við þetta.
Nú voru þeir ekki lengur
hræddir og flóttalegir, nú
til enda veraldarinnar. Því
næst blessaði hann þá og var
upp numinn til himins.
Pétur veitti Jóhannesi
Markúsi snemma athygli.
Hann sat oft á tali við dreng-
inn og sagði honum frá því,
hvernig hann hafði öðlazt
trúna á Jesúm. Svo kom að
því, að þeir beygðu kné sín
saman, og Jóhannes Markús
gaf Jesú hjarta sitt.