Ljósberinn - 01.12.1954, Qupperneq 29

LJDSBERINN
137
Jesús kallar, komið fljótt,
komið, enn þarf margt að lœra.
Bráðum kemur niðcLimm nótt,
nú skín okkur sólin skœra.
Meðan Ijómar Ijósið bjarta,
lofum Guð með tungu, af hjarta.
Engum gleymir elska hans
eins hann stóra og smáa leiðir
og með krafti kœrleikans,
kvíða og sorgum meina eyðir.
Biðjum, þökkum, brosum, grátum.
Blessun Drottins ávallt játum.
Guðrún Guðmundsdóttir
frá Melgerði.
neitt á lögreglustöðinni í morgun, svo að ég
fékk skipun um að fara hingað með hann
til þess að komast eftir, hvort nokkru hefði
verið stolið. Við vorum einmitt komnir hérna
að dyrunum, þegar þessi maður kom út og
datt um drenginn.
— Já, einhverju hefir verið stolið hér, en
ég held, að drengurinn hafi ekki gert það. Ég
ákæri skrifstofumanninn hérna, Oko, um
þjófnaðinn, og aðalvitnið er þessi drengur
hérna, Femi — en hvar er Femi?
— Þarna er hann, sagði Jakob og benti í
áttina að brunninum.
Allt, sem sjáanlegt var af Femi, voru
buxnaræflarnir og mjóir fótleggir, sem
enduðu á rauðleitum iljum. Hitt var niðri í
brunninum.
Jakob og Ali hlupu til hans, hinir fylgdu
á eftir. Lögregluþjónninn hélt Oko enn
föstum. Drengirnir störðu einnig niður í
brunninn, sinn hvorum megin við Femi.
— Það er hola inn í þessa hlið, sagði Femi,
hann gat varla andað, þar sem höfuðið hékk
svona niður. — Haldið í fæturna á mér, svo
að ég detti ekki niður í hann.
Jakob og Ali tóku hvor í sinn fót, og þeir
sáu, sér til mikillar hrifningar, hvernig Femi
rótaði upp holu, sem falin var undir brunn-
hlemminum. Allmikið af mold féll niður í
vatnið fyrir neðan þá, er hann dró út stóra
böggulinn, en hann hélt honurn föstum með
báðum höndum og mjakaði sér aftur á bak,
þangað til hann lá á hnjánum fyrir framan
brunninn. Hann lagði böggulinn á jörðina og
stóð á fætur, um leið og hann þurrkaði
af óhreinum höndunum á buxunum sín-
um.
Osanyin beygði sig niður og opnaði bögg-