Ljósberinn - 01.09.1957, Blaðsíða 7
Dýrasögur barnanna:
Grísaþvottur
Pétur grisapabbi var búinn
að missa konuna sína. Hann
vissi ekki almennilega hvernig
það vildi til, en einn morgun-
inn, þegar hann vaknaði, seint
eins og vant var, var hún
horfin.
Það var erfitt fyrir Pétur
þótt myndarlegur væri að vera
einn eftir með fimm unga grísi
og eiga að ala þá sómasamlega
upp. Hann gat kvorki eldað
hafragraut né haldið svína-
stíunni hreinni. Hann varð að
því að fá einhverja aðstoð.
Þá setti Pétur auglýsingu i
grísarblaðið og þar stóð: Ég
óska eftir aðstoð við húsverkin.
Hún verður að vera ung og
fögur, blíðlynd, sparsöm og
þolinmóð við að ala upp fimm
unga grísi.
Kýrin Skjalda stóð úti í garði
og var að hengja upp þvott,
þegar pósturinn kom með
blaðið. Hún las auglýsinguna
og rak upp skellihlátur.
— Nei, nú dámar mér ekki!
Haldið þér Pétur minn, að til
sé nokkurt svín í öllu landinu,
sem gætt sé öllum þessum kost-
um.
— Það er ekki vís.t, svaraði
Pétur hæglátlega, en það þarf
nú ef til vill ekki allar þessar
dyggðir. Ég mundi gera mig
ánægða með minna!
Loks kom ein, sem sótti um
stöðina. Það var gömul og ljót
gylta. Hún kom með hjólbörur
fullar af hafragraut. Hún barði
að dyrum og sagðist heita
Soffía.
— Ég er nýja ráðskonan þín,
L J ÓSBERINN
sagði hún, ég er hvorki ung né
falleg, en ég get eldað hafra-
graut bæði með kekkjum og
án kekkja.
Soffía lét móðan mása, svo
að Pétur komst ekki að. Hún
sagði, að sér þætti svo gaman
að litlum grísum og hefði nú
aldeilis gott lag á þeim, hann
skyldi bara bíða og sjá.
Hún labbaði út í garðinn, tók
í halana á grísunum, batt þá
alla saman og tók svo garð-
slönguna og lét þá fá ískalt
bað.
Ungarnir skríktu og hlógu,
því þeim þótti gott að vera
baðaðir, svona stundum. Þegar
Pétur kom út í gættina, fékk
hann líka steypubað, sem sagði
sex, og þess þurfti hann sann-
arlega með. Hann skipti bók-
staflega litum.
Það var engum blöðum um
það að fletta, að Soffía var ráð-
in þegar í stað. Hún kunni
lagið á grísunum, og hún var
kát og skemmtileg.
En hafragraut kunni hún
ekki að elda, og Pétur lifði
það aldrei að fá hann. Það
gerði nú ekkert til, því að
hundurinn og kötturinn á bæn-
um fengu þeim mun meira af
graut, og þeim þótti hann líka
góður!
95