Ljósberinn - 01.03.1960, Blaðsíða 3

W. árg2. tbl.
Mjcsberinn
Marz 1960.
Jnclíánaóac^a
firá lílflinneóota
ÚVENJULEG HETJUDÁÐ
í ársbyrjun 1860 settist Leroy Ward að sem
landnemi í Minnesotafylki. Með honum kom
fjölskylda hans, tvær dætur og þrír synir.
Indíánarnir, sem þar bjuggu fyrir, litu land-
nemana óhýrum augum. I augum þeirra voru
landnemarnir óvinir, sem ásældust lönd
þeirra. Þrisvar sinnum varð Ward fyrir árás-
um Indíánanna. Honum tókst með hreysti og
karlmennsk'u að hrinda árásunum, og eftir
það fékk hann að vera óáreittur.
í þriðja skiptið var reyndar ekki um eigin-
lega árás að ræða.
Vordag nokkurn voru synir Wards að
vinna í kartöflugarðinum. Þá komu þar að
þrír ungir Indíánar, þeysandi á gæðingum sín-
um. Þeir létu all ófriðlega og skoruðu bræð-
urna á hólm. Það var auðséð, að þarna voru
á ferð ungir höfðingjasynir, sem ætluðu sér
að vinna eitthvert frægðarverk. Ungu land-
nemarnir svöruðu því til, að þeir óskuðu ekki
eftir fjandskap við þá, en hins vegar væru
þeir hvergi smeykir.
Báðir flokkarnir köstuðu sér flötum á jörð-
ina og áköf skothríð hófst. Bardaginn stóð
nokkrar mínútur. Þá lögðu Indíánarnir allt í
einu á flótta. En þeir voru ekki nema tveir.
Sá þriðji var fallinn.
Bræðurnir hirtu ekki um að reka flóttann.
Þeir tóku fallna Indíánann og jarðsettu hann
á hæð nokkurri skammt frá. Þetta var korn-
ungur piltur. Þeir reistu stein til fóta honum
og annan til höfða honum.
Yngsta dóttir Wards, sem Lena hét, var
aðeins þrettán ára, er þetta gerðist. Hún var
ólík hinu fólkinu að því leyti, að hún felldi
sig ekki við líf landnemanna. Hana langaði
aftur til strandarinnar, þar sem hún hafði
getað gengið í sunnudagaskóla.
Hún gat ekki gleymt fallna Indíánapiltin-
um. Hún minntist kirkjugarðsins í gamla
heimkynni þeirra, þar sem hlið var að gröf-
unum og legsteinar voru reistir. Hún fékk
yngsta bróður sinn til að hjálpa sér, og þau'
hlóðu upp leiði Indíánans.
Þegar eldri bræðurnir sáu aðfarir systkina
sinna, tóku þeir líka að hjálpa þeim. Þeim
þótti nú öllum vænt um litla minnismerkið.
Næsta vor skar Lena upp torf og lagði yfir
leiðið. Henni fannst menningin hafa færst til
þeirra, er búið var að ganga frá leiðinu. Eitt
skorti þó. Hún vissi ekki nafn Indíánapiltsins,
svo að hún gat ekki letrað það á leiðið. Hún
velti þessu vandamáli lengi fyrir sér. Loks á-
kvað hún að skera eftirfarandi áletrun á fjöl
og setja á leiðið:
— Til minningar um ungan hraustan her-
mann. Dáinn 25. apríl 1868.
Stafirnir voru ójafnir, en það mátti vel
lesa þá.
Tvö sumur gréri leiðið upp, og enginn Ind-
íáni sást nálægt.
Svo var það í september. Ward gamli og
dætur hans voru úti á akri að tína maissteng-
ur. Allt í einu kom Indíánahópur út úr haust-
þokunni. Það var ekki til neins að flýja. Land-
nemarnir stóðu höggdofa og gátu sig ekki
hreyft.
Ward gamli þreifaði eftir skammbyssunni
sinni. Hér var við ofurefli að etja. Hann var
einn gegn óvinunum með tvær varnarlausar
dætur sínar.
Hann lyfti skammbyssunni til varnar. En
foringi Indíánanna, kraftalegur náungi með
mikið stálgrátt hár, rétti vingjarnlega upp
hægri höndina og kallaði um leið til manna
sinna.
Indíánahöfðinginn sýndi svo ótvíræð vin-
áttu merki, að Ward stakk skammbyssunni
aftur í belti sitt og tók í útrétta hendi hans.
Systurnar ætluðu ekki að trúa sínum eigin
LJDSBERINN
19