Ljósberinn - 01.03.1960, Blaðsíða 8
STÆtÍÐIÐ
Það byrjaði þannig, að strákarnir frá
Brekkugötu voru að búa til snjókarla, rétt
fyrir utan þorpið. Og hver snjókarlinn á fæt-
ur öðrum var nú byggður af þessum duglegu
og athafnasömu strákum. Það var dálítil þoka
og raki í loftinu, svo að það var alveg ágætt
að hnoða og velta snjóboltunum.
Óli stanzaði nú andartak og blés mæðinni
á bak við stóra boltann, sem hann hafði velt.
Nú gat hann víst ekki orðið stærri. Hann blés
á rauðar hendurnar og stakk fingrunum upp
í sig. Úff, nú myndi hann áreiðanlega fá
naglakul, og það var svo hræðilega vont.
Mamma hafði auðvitað séð svo um, að hann
hefði góða og hlýja vettlinga, en þeir voru
orðnir blautir fyrir löngu.
Hann bjó nú til tvo bolta í viðbót, annan
miðlungsstóran og hinn lítinn. Þeir höfðu á-
kveðið að nota steina fyrir augu og annað
því um líkt, en það virtist ógerningur að ná
þeim, af því að snjórinn var svo mikill, að
hvergi sást í auða jörð.
— Skrepptu niður í búð, og spurðu, hvort
þú getir ekki fengið nokkra kolamola, kall-
aði Óli til Þorbjarnar.
— Já, já. Þorbjörn var undir eins fús til
að gera það.
Nilsen kaupmaður átti ekkert sérstaklega
annríkt sídegis og stóð nú við glugg-
ann með vindil í munninum. Hann brosti
og fylgdist ákafur með drengjunum. Þorbjörn
bar nú upp erindi sitt og Nilsen kaupmanni
kom ekki í hug eitt andartak að neita þeim
um þetta. Hann þaut niður í kjallara og kom
upp aftur með gráan poka fullan af koksi.
Og síðan afhenti hann Þorbirni pakann ásamt
öðrum litlum poka, sem var fullur af klesst-
um brjóstsykri. Þorbjörn ljómaði af ánægju,
og svo hljóp hann af stað, um leið og Nilsen
bað hann um að skipta þessu bróðurlega á
milli þeirra.
Á meðan á þessu stóð, hafði Óli hlaupið
heim til sín og farið upp á loft. Þar hafði hann
rótað í gamalli kistu til þess að leita að höf-
uðfötum. Nú var hann kominn aftur með tvo
★
PÉTUR
LITLI
★
MYNDASAGA
FYRIR YNGSTU
BÖRNIN
Pétur átti lítinn sleða, sem hann Sleðinn rakst á stein, $
renndi sér á niður brekkurnar. En upp úr snjónum.
eitt sinn íór illa.
24
LJDSBERINN