Ljósberinn - 01.03.1960, Side 12

£
cmt
í^acin ^JJoínei:
□ PIUMÞRÆLSINS
Hvað heldur þú? spurði móðirin. Eigum við
ekki að flýja líka? Margir af auðmönnum
bæjarins eru farnir, og óvinirnir eru komnir
enn nær. Ég hef verið að hugsa um það,
sagði faðirinn. Þú veizt, að við erum ekki
svo rík. Við eigum ekki mikið til að bjarga,
en við eigum mörg börn. Það getur orðið
erfitt að fara á burt með svo stóran hóp í
flýti. Við ættum kannski að fara vestur á
bóginn, meðan nægur tími er til stefnu. Já,
við getum tekið hænsnin með okkur og mest-
an fatnaðinn, en hvað eigum við að gera við
svínið? Við verðum að reyna að taka það
með okkur. Það er enn of lítið til að slátra
því, en það getur vel gengið, svo að ef til
vill má fara með það nokkuð langt.
Við þurfum ekki að ganga mjög langa leið,
sagði móðirin. Ef við komumst upp í Hwei-
lungfjöllin, þá erum við örugg fyrir Japönum.
Það getur verið rétt, sagði faðirinn. Við
skulum sjá til á morgun. Svo sneri hann
sér til veggjar og sofnaði. Móðirin lá lengi
vakandi og hugleiddi málið. Það var erfitt
að hugsa til flótta. Margir flóttamenn höfðu
verið hér í bænum upp á síðkastið, og þeim
leið ekki vel. Það var augljóst. í fyrstunni
fengu þeir hver og einn 10 aura á dag hjá
bæjaryfirvöldunum til að kaupa mat fyrir.
Þannig gátu þeir bjargazt af um hríð, en svo
urðu flóttamennirnir allt of margir, og þá var
hætt að úthluta tíeyringum. Neyð og eymd
hélt innreið sín á meðal þeirra. Þeir gátu
enga vinnu fengið, og ekki gátu þeir bjarg-
azt á betli. Hungrið varð hlutskipti þeirra
flestra. Flóttabörnin urðu þunn á vangann,
sársoltin og sjúk. Hún hugsaði um börnin
sín fimm, sem voru hraust og vel á sig komin.
Hér sváfu þau örugg, mett og sælleg. Hvernig
færi fyrir þeim, ef þau flýðu upp til fjalla?
FRAMHALDSSAGA
10
Það var gott, að þau höfðu komið litlum hrís-
grjónapoka til geymslu hjá bónda, sem bjó
í þorpi einu hjá Hweilung-fjalli. En hversu
lengi mundi hann endast? Svo fór hún að
hugsa um svínið. Það var þó hægt að selja
það. Óvinirnir yrðu líka reknir brott, og þá
kæmust menn aftur heim til sín. Nú heyrði
hún aftur til næturvarðarins á götunni. Nú
gaf hann til kynna, að miðnætti væri komið
með því að slá tvö högg á bambustréð og
eitt á látúnslokið. Hún heyrði trampið í skón-
um hans, um leið og hann dróst áfram eftir
götunni og barði höggin sín. Það var þá kom-
ið miðnætti, og tími kominn til að fara að
sofa. Brátt var hún líka farin að hrjóta.
Já, menn gátu sofið öruggir, því að nætur-
vörðurinn var á varðbergi. Starf hans hófst,
þegar menn gengu til hvíldar eftir annríkan
dag. Raunar hlaut þetta að vera leiðinlegt
starf að vera svona á verði alla nóttina, en
hann var orðinn svo gamall núna, að hann
gat ekki unnið neina erfiðisvinnu að deginum.
Næturvarzlan var létt starf. Hann þurfti að-
eins að gæta stundaglassins og ganga svo um
í bænum aðra hvora klukkustund. Hann hafði
með sér lukt, sem hékk í ól yfir öxlina, svo
að hann gæti haft hendurnar lausar. í vinstri
hendi hélt hann bæði á kringlóttu látúnsloki
og þurrum bút af bambustré, sem klingdi svo
fallega í, þegar hann barði á hann. í hægri
hendi hélt hann á hamrinum, sem hann barði
með. Hver heil stund hafði sitt merki, svo
28
LJDSBERINN