Ljósberinn - 01.03.1960, Síða 13

að menn gátu heyrt, hvað klukkan var, því að
fáir áttu klukkur. Svo gátu þeir líka heyrt,
að það var góður vörður, sem gekk fram
og aftur um bæinn og lagði sig alls ekki til
svefns.
Nei, hann gætti bæjarins, húsanna og alls
fyrir bruna, þjófum og flökkulýð. Auðvitað
gat það nú brugðizt með þjófana, því að þeir
heyrðu líka klukkuslögin. Þegar þeir ætluðu
að læðast inn til að stela, þá þurftu þeir raun-
ar aðeins að gæta þess, að varðmaðurinn væri
í hinum enda bæjarins. Kæmi hann svo nær,
þá gátu þeir heyrt klukkuslögin og falið sig
bak við einhverja girðingu, þangað til hann
væri kominn fram hjá. Og raunar gátu þeir
vel falið sig upp við húsveggina, því að varð-
maðurinn var orðinn svo gamall og að auki
hálfblindur, svo að hann sá hvorki þjófa né
ræningja. Samt var nú gott að hafa nsptur-
vörð, því að hann gat vel séð, hvort bruni
væri á ferðinni, þótt hann sæi illa til þjófa.
Tvisvar hafði hann gert aðvart um bruna á
þeim árum, sem hann hafði verið næturvörð-
ur. I annað skiptið var hann auðvitað alltof
seinn, því að helmingur hússins var þegar al-
elda, áður en hann sá bjarmann af bálinu, og
það tókst aðeins með naumindum að verja
næstu hús. Þá fékk hann nú að heyra orð í
eyra, ug síðan hafði hann verið mjög aðgæt-
inn.
Nú gekk hann hægt eftir götunni og sló
klukkuslögin. Hann var í síðum þykkum
vetrarfrakka. Á höfðinu hafði hann prjóna-
húfu, sem náði niður fyrir eyru. Þar utan
yfir hafði hann svo stóra rauða hettu, sem
huldi höfuðið, en mjókkaði í langa mjóa totu,
sem náði langt aftur á bak. Hann varð að hafa
þessa hettu vegna kuldans. Gallinn var að-
eins sá, að nú heyrði hann enn verr en áður
vegna húfunnar og hettunnar, og var þó
heyrnardeyfan ærið mikil fyrir. En fyrir
næturvörð var þó sjónin mikilvægust. Nú
var hann kominn alveg upp á musterishæð-
ina, Hún lá í bænum miðjum. Þar hafði fyrr
á tíð staðið lítið musteri helgað frjósemis-
gyðjunni, og allt umhverfis það voru hrís-
grjónaekrur. Þegar göturnar komu til sögunn-
ar og hrísgrjónaekrurnar hurfu, þá molnaði
einnig hof frjósemisgyðjunnar niður að lok-
um. Samt bar hæðin enn sama nafn og var
kölluð musterishæðin. Það var svo gott út-
sýni frá þessari hæð, að næturvörðurinn gekk
alltaf upp á hana einu sinni eða tvisvar á
hverri nóttu til að sjá, hvort ekki væri eldur
laus í einhverju stráþakinu í fátækrahverfi
bæjarins. Menn voru þar oft mjög óvarkárir,
gleymdu kannski að slökkva eldinn, og svo
kviknaði ef til vill í stráþakinu, þegar allir
voru í fasta svefni. Hann blés þungan, þegar
hann gekk upp brattan stíginn upp á hæðina.
Hann fann vel, að hann var orðinn gamall
og stirður. Hann varð því að fara gætilega.
Þegar hann var kominn upp á hæðina, stóð
hann kyrr með galopinn tannlausan munn-
inn og góndi. Hvaða ljós var þetta í suð-
austri? Hafði honum skjátlazt, þegar hann
leit á stundaglasið? Nú átti að vera miðnætti,
en þarna var sólin að koma upp. Þetta var þó
undarleg sólaruppkoma. Þetta var ekki þessi
hi'inglaga, gula kringla, sem vön var að gægj-
ast upp fyrir skóginn þarng fyrir handan. Nei,
nú var allur himinninn eitt logabál. Birtan
náði yfir mjög mikið svæði. Og hún var á
þessum óvenjulega stáð. Sólin átti að koma
upp beint upp af Drekafjalli, en nú var hún
rétt yfir Skjaldbökuhálsunum lengst í suð-
austri, einmitt í þeiri'i átt, sem borgin
Changsa lá. Skyndilega náði ógnþrungin hugs-
un valdi yfir honum. Changsa? Þetta var ekk-
ert efamál. Hér var ekki um venjulega sólar-
upprás að ræða, heldur hinn skelfilegasta at-
burð. Hér var bruni á ferðinni, stórbi'uni.
Hamingjan sanna. Höfuðborg héraðsins stóð
í ljósum logum. Nú komst skriður á gömlu,
bognu fæturna. Nú varð hann að vera fljót-
ur. Hann þaut niður götuna, því næst eftir
strætinu niður að ánni. Loks komst hann að
litla kofanum, sem hann átti. Hann fálmaði
órór eftir stóra lyklinum, sem hékk í beltinu.
Hvenær ætlaði þessi gamli, stirði járnlás að
opnast. Hann sneri og kippti í, svo að svitinn
bogaði af honum. Loks lukust dyrnar upp.
Svo svipti hann forhenginu frá i'úminu. Það
var gott, að hann hafði svo góða reglu á hlut-
um sínum. Hér var til reiðu stóra, hringlaga
málmbumban, sem notuð var til að gefa mei'ki
um yfirvofandi eldshættu. Slaghamarinn
hékk á nagla við hlið hennar. Hann þreif
hvort tveggja og þaut á dyr. Hann gleymdi
að loka á eftir sér. Svo sveiflaði hann hamr-
inum af öllum mætti, og bumban ómaði sterk-
FRAMH.
LJPSBERINN
29