Ljósberinn - 01.11.1960, Blaðsíða 2

pennor mörnm
Bcnn sklpsdrengsins.
Það vai .' i'viðri og stórt
gufuskip rak á iand á kletta-
strönd við Norðursjóinn. Á-
höfn og farþegar voru samtals
127 manns. Allir urðu gripnir
dauðans ofboði. Skipstjórinn
hljóp um og hvatti menn til
stillingar, en þrátt fyrir það
þustu menn hver um annan
þveran til bátanna. Hins vegar
var augljóst, að hverjum, sem
hætti sér í bátana i þessu fár-
viðri, var bráður bani búinn.
Þá heyrðist allt í einu frá
stjórnpallinum rödd sem yfir-
gnæfði storminn og brimhljóð-
ið. Það var skipsdrengurinn Al-
bert Manderfeldt, sem söng:
„Hærra minn Guð til þín“.
Sjónarvottur hefur sagt frá
þessu á þessa leið:
— Þótt Drottinn sjálfur hefði
birtzt held ég varla að meiri ró
hefði komið yfir hamslausan
mannfjöldann. Ég var einn
þeirra, sem reynt hafði að sefa
fólkið. En mínar tilraunir
höfðu líka verið árangurslaus-
ar. Skipstjórinn sjálfur hafði
lika misst stjórn á sér.
Er mannfjöldinn heyrði tóna
þessa þekkta söngs, flyktust
menn og konur að stjórnpall-
inum og tóku undir.
Þegar síðasta versið var á
enda, féll Albert á kné og tók
að biðjast fyrir. Allur hópurinn
íylgdi dæmi hans, þótt vafa-
laust væru margir þeirra á
meðal, sem ekki voru vanir að
biðjast fyrir.
Bæn drengsins var látlaus.
Hann fól þau öll í Guðs hendur
og bað Guð, ef það væri hans
vilji að þau ættu að deyja, þá
mættu þau fá að sjá hann. En
ef það væri hans vilji að bjarga
þeim, þá mættu þau gera allt,
sem i þeirra valdi stæði, til að
halda skipinu í horfinu þangað
til hjálp bærist.
Ég býst ekki við að ég muni
nokkurn tíma á ævinni sjá
neitt likt því, sem skeði þegar
söngurinn og bænin var á enda.
Allir tóku til starfa. Sumir
hjálpuðu konum og börnum til
að finna afdrep fyrir veðrinu.
Aðrir fóru að huga að skemmd-
um á skipinu. Það kom í ljós
að ekki var yfirvofandi hætta
á þvi að skipið sykki. Fólkið
róaðist og beið átekta. Hver
gerði sitt, og Albert gekk ró-
lega um og vann sín störf.
Næsta dag barst hjálp úr
landi og allir komust lifs af.
— Kalla á mig á degi neyð-
arinnar, ég mun frelsa þig og
þú skalt vegsama mig, segir í
Davíðssálmum.
★ ★ ★
Kúlan hitti Biblíuna.
Eitt sinn sendi ameriskur
herforingi ameriska biblíufé-
laginu vasabiblíu. Inn I hana
hafði smogið oddmjó byssu-
kúla.
Biblían hafði fundizt á víg-
völlunum við Sandiago, en þar
höfðu Spánverjar og Ameríku-
menn háð orustu.
Sonur herforingjans fann
Biblíuna og færði föður sínum.
Líklega hefur þessi Biblia
bjargað lifi eiganda síns, þvi
að kúlan hafði numið staðar í
84. sálmi Davíðs milli 1. og 12.
versins, er hljóðar svo:
— Því að Drottinn Guð er sól
og skjöldur, náð og vegsemd
veitir Drottinn, hann synjar
þeim engra gæða, er ganga í
granvarleik. Drottinn hersveit-
anna, sæll er sá maður, sem
treystir þér.
★ ★ ★
Konungsdóttirin.
Fátæk kona, en guðhrædd,
heimsótti einu sinni tvær rik-
ar og ungar hefðarstúlkur. Þær
voru trúaðar lika.
Bróðir þeirra kom þá inn og
varð alveg forviða yfir því, að
kona, svona fátæklega til fara,
skyldi vera komin inn i skraut-
legu stofurnar þeirra.
Önnur systranna varð fyrir
svörum og sagði:
— Bróðir minn, þessi fátæka
kona er konungsdóttir, þó að
hún sé ekki enn búin að fá kon-
ungsskrúða sinn. Konungur
himnanna er faðir hennar.
★ ★ ★
SkrifaSu varlega.
Tveir drengir voru samferða
í járnbrautarklefa. Fór þá
annar að krota á rúðuna með
demantsoddi.
— Skrifaðu varlega, sagði
hinn, þú getur ekki þurrkað
það út.
Þetta var hverju orði sann-
ara. Skriftin sást á rúðunni og
mátti lesa hana meðan rúðan
var við líði.
Eins er því varið með hugs-
anir vorar, orð og gerðir. Menj-
ar þeirra sjást á sál vorri, ef
þær sjást ekki annars staðar.
11»
LJÖSBERINN