Ljósberinn - 01.11.1960, Blaðsíða 9

3 og allar stúlkurnar komnar nema Ánna. Jú,
þarna birtist hún og stelpurnar hlupu á móti
henni og hjálpuðu henni að bera farangurinn,
þótt hann væri ekki mikill. Allar voru þær
kátar og ánægðar, nema Anna. Henni leið alls
ekki vel. En hún reyndi að harka þetta af sér
og reyndi að vera eins og hinar, þótt það tæk-
ist ekki sem bezt.
Tíminn leið fljótt og laugardagurinn kom
miklu fljótar en þær höfðu búizt við. Það
var glampandi sól og vatnið spegilslétt, þegar
þær vöknuðu. „Ja, nú skyldi sannarlega verða
líf og fjör í tuskunum í dag,“ hugsaði Kristín
um leið og hún rak upp hátt öskur, til þess
að vekja hinar, sem lágu enn á sínu græna
eyra. — Og það sannaðist brátt. Þarna busl-
uðu þær og syntu og skvettu hver á aðra, svo
að gusurnar gengu hátt í loft upp.
Hinum meginn á vatninu voru foreldrar
með tvö börn í bát. Þau reru Þarna í sólskin-
inu og voru nú komin á móts við ósinn. En
þegar þau nálguðust hann, ætluðu þau að snúa
við, af því að þau vissu, hvað hann var straum-
harður og fossinn rétt fyrir neðan.
Anna lá í grasinu og fylgdist til skiptis með
stelpunum og bátnum. Allt í einu heyrðist
skerandi óp niðri við ósinn, Og þegar Anna
leit upp, sá hún, að annað barnið hafði dottið
hn í Hann sagðist vilja verða ílug-
pmu maður, er hann yrði stór.
alla
í vatnið og skammt frá bátnum flutu báðar
árarnar. Faðir barnsins kunni augsjáanlega
ekki að synda, og í fátinu, sem kom á hann,
hafði hann misst báðar árarnar útbyrðis og
stóð nú ráðalaus í bátnum.
Anna hugsaði sig ekki lengi um. Hún þaut
á fætur, stakk sér í vatnið og synti eins rösk-
lega og hún hafði krafta til. Anna var bezta
sundkonan í nágrenninu og nú kom það sér
í góðar þarfir. Eftir örfá augnablik var hún
komin að staðnum, sem hún hafði séð barnið
seinast. Hún stakk sér niður á við og kafaði
lengi, en gat ekki komið auga á barnið. Síðan
kom hún aftur upp á yfirborðið og leit í kring
um sig. Hún sá tvo menn koma hlaupandi í
áttina til hennar með kaðal og bentu þeir í
áttina að ósnum. Anna leit þangað og sá sér
til mikillar skelfingar, að barnið var komið
út í strauminn. Hún tók á öllu, sem hún átti
til og neytti seinustu kraftanna til að ná barn-
inu. Og af því að hún synti með straumnum,
tókst henni að ná barninu, mitt á milli foss-
ins og óssins. Hún greip utan um það og
fann, að það var alveg máttlaust. Hún barð-
ist nú á móti strauminum, en sá brátt, að hún
megnaði ekki að synda á móti honum með
barnið með sér. En hún varð að reyna, hún
mátti ekki gefast upp. Það gæti orðið þeirra
beggja bani. En hún fann, hvernig kraftar
hennar dvínuðu fljótt og hún fór að stirðna
öll upp af kuldanum. En hún vissi af mönn-
unum tveimur, þeir gátu ekki verið langt
undan. Og um leið birtust þeir á árbakkanum
og köstuðu kaðlinum til hennar. Hún greip
kaðalinn, smellti honum utan um sig og lét
draga sig í land. Og það mátti ekki tæpara
standa. Það voru aðeins fimm metrar niður
að fossinum.
Barnið náði sér fljótt og foreldrarnir þökk-
uðu Önnu innilega fyrir björgunina og menn-
irnir hrósuðu Önnu mikið, og sögðu, að slíkt
snarræði væri alveg einsdæmi og það af svona
ungri stúlku.
En Önnu litlu leið ekkert vel. Alltaf skaut
upp í huga hennar þessari setningu: „Hönd
þín leiði mig út og inn, Svo allri synd ég
hafni.“
Stúlkurnar litu mjög upp til Önnu eftir
þennan atburð og skildu hreint ekkert í því,
af hverju hún var ekki yfir sig ánægð.
Útilegan var á enda og þær héldu allar
LJDSBERINN
125