Ljósberinn - 27.02.1926, Blaðsíða 4

68
LJÓSBERINN
kristniboðsfræðslunni. Hann sá, að öll hin börnin í
skólanum gáfu peninga til kristniboðs meðal heiðingj-
anna og langaði nú innilega til að gera það líka.
Ilann var auðvitað bláfátækur og hafði sér pað til
atvinnu aö selja ávexti og kálmeti á degi liverjum
úr dráttarvagni, sem liann var með.
Að lokum datt honum pað snjallræði í hug, að
draga saman pað, sem honum áskotnaðist á einum
ákveðnum vikudegi og gefa pað til kristniboðsins.
Hann bjó sér tíl dálitla pyngju og fór að sat'na í
liana.
Að ári liðnu kom hann með pessa sparipyngju í
skólann, lagði hana á borðið fyrir framan forstöðu-
manninn og sagði um leið: »Petta langar mig til að
gefa til kristniboðsins«.
Forstöðumaðurinn taldi nú alla pessa smápeninga
saman og voru pað samtals 18 krónur; kallaði liann
pá á drenginn og spurði: »Hvernig getur pú haft efni
á að gefa svona mikið?«
Hann sagði pá upp alla söguna og mælti síðan:
»Gerið pér svo vel að taka við peningunum. Eg verð
að tlýta mér, pví að framorðið er og við Neddi fór-
um á fætur í dögun í morgun.
»Segðu mér, hvað pú heitir«, sagði kennarinn, svo
að eg geti skrifað pig á gefendalistann«.
»Ónei, kennari«, svaraði drengurinn, »pað væri ekki
rétt, eg vinn ekki nema helminginn af starfinu, Neddi
gerir liitt. Við erum saman um petta; eg gef tímann,
en Neddi vinnur verkið og pess vegna má ekki nafn
annars okkar standa á bókinni, lieldur okkar beggja«