Ljósberinn - 27.02.1926, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
71
kippur; ef þetta sinnuleysi héldist lengi, pá gæti
það haft slæmar afleiðingar.
Pá átta daga, sem eftir voru til afmælisdagsins
hans Eiríks, var eitthvað leyndardómsfult að gerast
á sjúkrastofunni hans. Allir voru að hvískra og pískra
í kringum hann. Og hefði Eiríkur ekki verið eins
sinnulaus eins og liann var, þá hefði hann hlotið að
verða [>ess áskynja, að alt petta liljóðskraf laut að
honum.
Þegar hann vaknaði á morgni afmælisdagsins, pá
lá enn ver á honum en undanfarna daga, enda [)ótt
sól skini í heiði og fuglarnir syngju hver í kapp við
annan í trjánum úti.
En hvað kom nú upp úr kafinu! Stóð pá ekki i
borðinu hjá honum svo dæmalaust fallegur blómskúfur!
Og nú komu allar hjúkrunarkonurnar og óskuðu
honum til hainingju Og sjúklingarnir hrópuðu alt í
kring um hann: »Til hamingju, Eiríkur! Til hamingju,
Eiríkur!«
Eiríki pótti petta fallega gert af peim, og pó að
hann langaði mest af öllu til að gráta, pá hresti
hann sig pó upp, til að pakka fyrir með nokkurn
veginn glöðu bragði. En yfirhjúkrunarkonan sá svo
vel, livað hann átti bágt með petta, svo að hún var
ekki sein á sér að ávarpa hann og segja:
»Yfirlæknirinn liefir leyft, að [)ú megir stíga dálítið
á fætur. Pykir pér ekki vænt um pað?«
»JÚ«, svaraði Eiríkur með ákefð, »pá kem eg, ef til
vill, bráðum heim til pabba og mömmu«.
»Já, pað máttu reiða |)ig á, að ekki líður langt