Ljósberinn - 27.02.1926, Blaðsíða 6

70
LJÓSBERINN
Einu sinni spurði einn af sjúklingum; »Hvað ætlar
pú að verða, Eiríkur, pegar pú ert orðinn stór?«
»Eg er svo fjarska geflnn fyrir söng, mig iangaði
svo til að læra að leika á íiðlu«, sagði Eiríkur. »Eg
hefi alt af óskað pess, að eg ætti fiðlu, en pabbi og
mamma hafa ekki efni á pví, að gefa mér fiðln, Einu
sinni bjó maður hjá okkur og hann lék svo fallega á
fiðlu og kendi inér dálítið. Nú er ár síðan og eg
liefi ekkert spilað síðan hann fór«.
»Pað er slæmt, að pú gleymir pví, sem pú hefir
lært«.
»Já, pað geri eg víst«, sagði Eiríkur með tárin í
augunum.
Nú leið nokkur tírni, Eiríkur skrifaði peim og fékk
líka bréf að lieiman. Og pá dagana, sern bréfin komu,
lá vel á honum.
En einu sinni hitti ein hjúKrunarkonan hann
hágrátandi yfir einu bréfinu; hún varð óttaslegin og
spurði, livað urn væri að vera, en hann gat varla
svarað fyrir ekka.
»Pabbi hefir skrifað yfirlækninum, hvort eg gæti
kornið heim á afmælisdaginn minn; en læknirinn
svaraði, að pað væri engin leið, og svo fá inainma
og pabbi ekki að sjá mig á peim degi — ó!«----------
— — ineira skildist ekki af pví, sem hann sagði, svo
grét hann mikið.
Allir keptust nú á í pví að hugga liann eins og
peiin var unt, en ekkert dugði. Hann misti matar-
lystina og hafði ekki gaman af neinu.
Læknarnir hristu höfuðin. Þetta var slæmur aftur-