Ljósberinn - 02.08.1930, Qupperneq 4

236
LJOSBERINN
frá hurðinnl inn í svefnherbergi silt. —
Að vissu ieyti var henni léttara í
skapi. Drengurinn var pó kominn heim,
og úr pví sem gera var, mátti hún lík-
lega verða pví fegin að pað var Jói, en
ekki einhver annar, sem hafði komið
honum heim.
Orðin hans hljómuðu fyrir eyrum
hennar: — »Mig langar til pess að
hjálpa pór, Axel«. — Pau voru svo
blátt áfram og einlægnisleg, full af um-
önnun og ástúð, pau hlutu að eiga sér
djópar rætur — mig langar til pess
að hjálpa pér! Vissulega var pað fallega
sagt, og röddin, sem hafði borið orðin
fram, bar vott um að Jóa var alvara,
— hann langaði til pess að hjálpa Axel.
Frúin liorfði hugsandi í gaupnir sér,
svo seildist hún ofan í hólf í dragkist-
unni sinni og tók sendibréf, sem bar
pess auðsæjan vott, að paö hefði oft
verið lesið. Hún tók pað úr umslaginu
og íletti pví í sundur, en ofurlítið and-
varp fylti pögnina umhverfis hana. Hún
las bréfið, pó hún kynni pað svo að
segja utan að, pví oft hafði hún lesið
pað, síðan hún fann pað af tilviljun á
gólíinu í skrifstofu mannsins hennar.
Sára gremju vakti pað pá og afbrýðis-
semi hennar, sem bitnaði fyrst og fremst
á Jóa, hún skelti skuldinni á hann;
henni var svölun í pví að hefna sín á
honurn með óvingjarnlegum orðum og
kuldalegu viðmóti; henni pótti vænt
um, er hún varð pess vör, að maðurinn
hennar tók sér pað nærri, og hún pótt-
ist hafa bæði hefnd og sigur í hendi
sinni alt að pessu, — en nú varð hún
alt í einu svo ósegjanlega smávaxin
andspænis dómsfóli samvisku sinnar, sem
sagði henni vægðarlaust að hefndin, sem
hún hugðist eiga yfir að ráða, snerist
gegn sjálfri henni, og sigurinn gengi
henni alveg úr greipum. Ilenni varð
pað Ijóst, pegar hún stóð við herbergis-
dyr sonar síns og heyrði ráma rödd
hans rjúfa pögn næturinnar. Hafði
móðurástin, sem hún bar til barnsins
síns, látið á sér bæra og bent henni á,
að pað er kærleikurinn einn, sein einatt
ber sigur úr býtum? Hógværðar-
orðin og milda röddin hans Jóa höfðu
staðfest pann vitnisburð.
Hún lagði brefið ofan í hólfiö. —
»Veslings stúlkan!« mælti hún lágt, með
tárin í auguuum. »Ég ættí ekki að fót-
mntroða minniegu pína og pví síður
skella skuldinni á drenginn pinn. — —
En allra sízt ætti ég að særa bezta vin-
inn, sem ég á!« — — Stundarkorn leið.
Hún sat hljóð með hönd undir kinn.
Næturhúmið vék fyrir nýjum degi. Frh.
Sumarkvöld.
1 sólskinsblett ég settist,
pví sál mín práði frið,
og hvíldi við pað hugann,
að hlusta á fuglaklið.
Sá fuglakliður fyllti
meö friði huga minn,
pá fór hvert blóm að brosa,
og blána himininn.
Pá var frá heiðmn himni,
sem hvíslað væri að mér:
«Ó, týn ei fundnum friði,
pinn friður Drottinn er«.
B. J.
-------------