Ljósberinn - 02.08.1930, Qupperneq 5

LJOSBERINN
237
Tröllamatur.
Æfintýri efíir Kitte Pies.
Kristján hafði pann ljóta vana, að éta
yfir sig, jinkum ef honum þótti matur-
inn ijúffengur.
Pað dugði ekkert, þó að mamma hans
segði honum, að sá, sem æti yfir sig,
yrði tröllum að bráð. — tröllamatur.
Einu sinni sem oftar hafði Kristján
etið of mikið, leið honum þá illa á eftir
og settist í stóra hægindastólinn hans
pabba síns. Pá var hurðinni hrundið
upp; gekk þá inn maður í hvítum klæð-
um með hvíta pjónshettu og hélt á stór-
eflis trésleif í hendinni.
»Eg er matreiðslumeistari hjá kon-
ungi tröllanna. Nú á ég að matreiða
kjötsúpu handa honum. Pú hefir étið af
kappi, Kristján, og ert digur og feitur.
Nú ætla ég að sjóða súpu af þér«. Krist-
ján einblíndi lafhræddur á mann þennan,
en maðurinn hafði engar sveiflur á því,
heldur þreif í liann og fór með hann út
á götuna. »Jæja, nú ökum við af staö«,
sagði meistarinn og setti Kristján upp í
hvítan vagn. Engir liestar voru fyrir
vagninum og ekki var það heldur bíll,
en áfram þaut hann með ógurlegum
hraða.
Pegar langt kom út fyrir borgina, óku
þeir inn í stóran skóg og komu að geysi-
stórum höfða eða hamraborg. Meistarinn
þreif annari hendi uin Kristján miðjan
og þeytti honum gegnum hamrahliðið og
niður í eitthvert myrkraskot, og þar var
vellandi hiti. Á miðju gólfi stóð arinn
mikill, og skíðlogaði á honum undir
feiknastórum potti. Kringum pottinn stóð
urmull af vansköpuðum og lágvöxnum
vættum; hafði hver þeirra beitta borð-
kvísl í hendi. Og er tröllamor þetta sá
Kristján, þá þusti það alt að og stakk