Ljósberinn - 01.05.1936, Blaðsíða 6

92
LJÖSBERINN
virtist Antoni und.ursamlegt og hjákát-
legt í senn.
Árin liðu, Anton er löng'u orðinn full-
gildur háseti. Hann var á ýmsum skip-
um Qg' fór víða og fekk þai- með fu.ll-
nægt löngun sinni að sjá ókunn lönd.
En h,ann hafði breyst mikið, því uggur
föður hans hafði rætst: Hann var oröinn
léttúðugur aSringi.. Áminningum foreldr-
anna gleymdi hann brátt í solli slæmra
félaga. Hann skrifaði þeim æ sjaldnar og
að síðustu hætti hann því með öllu,
Dag nokkurn í nóivember lagði þrísigl-
an »Aurora« út frá Björgvin hlaoin járni
og timbri til Árósa. Veður var bjart og
fagurt, en siðla um daginn gekk hann
upp með norðan vind. Þega.r leið á kvöld,-
ið gekk ha.n.n í austur, og þegar leið að
nóttu va.r kominn ofsa stoj'mur.
Það var ógerningur að sigla fram hjá
»Grenen«, án þess að eig'a á hættu að
sigla í strand. I bráð varð að halda skip-
inu úti á rúm sjó.
Nóttin var dimrn og váleg. Bylgjur
skullu, á skipinu, sem lá við að hvolfa
vegna háfermis. Varð því að varpa
nokkrum hiluta, timbursins fyrir borð.
Veðrið var hið mesta, sem orðið getur.
Skyn.dilega reið stórsjór á skipinu og
braut stórsigluna. og reif séglin, híer-
arnir brotnuðu og a.lt fyltist sjó. Nokkr-
ir hásetanna voru látnir dæla sjónum úr
skipinu, en aðrir tóku til að gera fleka
úr timbrinu, sem enn var innanborðs.
En hversu sem sjónum var dælt úr skip-
inu, fyltist það jafnóðum, og nú reið
brotsjór að nýju yfir skipið og 'fylti
mæli eyðingarinnar og skolaði öllu laus
legu á brott. Skipshöfnjn gat með naum-
indum varist útsoginu,. Með þeim var
stór Newfoundlan,d,shundur, er »Roy«
nefndist. Þessum góða, vini skipshafnar-
innar skoluðu öldurnar burtu.
Skipið sökk nú dýpra og dýpra í sjó.
Skipsbáturinn var settur á flot, en hann
brotnaði í spcn við skips,hliðina. Þá létu
þeir timurfleka, e;nn stóran á flot, Lán-
aðist skipstjóra og; þremur hásetum-ad
kotoast á hann. En flekann rak þégar
á brott.
Stýrimaður tók Anton með sér á ann-
an min.ni fleka, sem þeir höfðu smíðaii
saman. Tóku þeir með sér einskonar ár
og nokkuð af skipsköðlunum, og lögðu
síö'an út á hinn scllna sæ.
Stýrimaður var sá eini skipshafnar-
inna,r, sem aldrei hafði verið þátttak-
andi í léttúðar og guðleysishjali félaga
sinna. Sagði hann því nú við Anton:
»Er þér þao ljóst, að nú getixr Guð einn
hjálpað okkur?«
»Æ, stýrimaður góður, það er langt
síðan ég hefi hugsaö um Guð,« svaraði
Anton. »Fyrst eftir að ég tók að stunda
sjó, las ég öðru hvoru í Nýja testament-
inu og bað »Faðir vor« á hverju, kv eldi
En langt er nú síðan. — Biðjið fyrir
mig, stýrimaðu,r.« Þá spenti stýrimaður
greipar, og bæn hans sté frá hræróu
hjarta, til hans »sem bylgjur getur bund-
ið.« Anton komst við við þennan bæna-
l'lutning og ga,t eigi varist því að and-
varpa biðjandi með stýrimanni. Nú iðr-
aðist hann síns tómláta og gálausa líf-
ernis.
En samt sem áður virtist björgun ó-
hugsandi. Þá ra.k fram og aftur fyrir
sjó og vindi án matar og drykkjar nær-
felt sólarhring. Vindinn lægði, að vísu
nokkuð, en litla fleitan þeirra gat þá og
þegar sokkið eða steitt á einhverju sker-
inu í nánd.
Þannig var ástatt, þegar nóttin skali
á. Tunglið varpaði töfrabirtu, á hafflöt-
inn og geislar þess virtust leika sér við
hinar léttúðgu bylgjur, sem léku. sér aö
litlu fleytunni þeirra félaga.. Skyndilega
eygði Anton la.nd langt, langt í burtu,
aðeins sem örlitla rönd, eu.engin merki
um mannabygðir sáust. »La,nd„ land,
stýrimaður,« hrópaði hann.