Ljósberinn - 01.07.1936, Blaðsíða 11

LJÖSBERINN
157
»Ba.rnið hrópaði hún, »hvað
segirðu? «
»Ef þú átt a,ð fara með þessum mönn-
um kem ég líka«. Hann lpit djarflega
upp tijl móður sinnar og bætti við:
»Mamma mín, ég er Rómverji«.
Priska var í vafa eitt augnablik, svo
tók hún í hönd sveinsins óg sagði: »Það
er beti a að ganga út í d,auðann í nafni
Guðs og frelsarans Jesú Krists, en að
lifa lífiniu iimlyktur lygi og svikum.
Kom ])ú með mér, Prúdentíus«.
Þá kom Serva þjótandi og sagði:
»Húsmcðir mín, hyert sem þú ferð meö
son þinn, þangað fer ég fíka«.
Hermennirnir sl,ógu hring um þau.
I fangelsinu sátu, margir, háir og lág-
ir, fátækir og n'kir, allir kæi-ðir fyrir
það sama: »að vera. kristnir«. Á meðal
þeirra var Prúdentíus litli. — »Útrýmið
y)'mlyngL,num«, hafði einhver sagt, þeg-
ar fangavörðuiinn reis gegn því að
barnið væri sett í fangelsi. — Hér
heyrðust engar kvartanir eða kvein, að-
eins sáhnasöngur eða bænarorð. Friður
hvíldi yfir öllum.
Augu Prúdentíusar Ijómuðu eins og
tvær fagrar stjörnnr. Hann hjúfraði sig
á milli mömmu sinnar og Servu, sem
sátu saman.
»Pekkið þið drenginn sem svo oft leik-
ur við mig ?« spurði hann.. En áður en
þær fengu. svarað því bætti hann við:
»A]jtaf þegar ég l.igg veikur, eða ein-
írana, eða. þegar mé,r líður hálfilla, þá
kemur hann og leikur sér við mig. Eng-
inn hefur eins blá augu eða eins ljós-
gult há.r og hann, enginn er eins góður
og hann. Hann er kominn hingað inn
núna, en hann er að tala við gamja
manninn. Hann kemur víst bráðum til
ykkar, Sjáið þið, það verður bjart þar,
sem hann er eða gengur um«.
Og hið undarlega skeði., Myrkrið í
fangeísinu vék meir og meir fyrir ljós-
inu, myrkrið þvarr, ljósið óx. Það fór
einhiver eftirvæntingaralda um alla, sem
í fangelsinu voru. Fangarnir spentu
greipar í þögulli bæn. Aðrir krupu á
kné. Aðeins Prúdentíus litli gekk hiöð-
um skrefum fram í fangasalinn.
Nú sást greinilega bjart ljós, og allir,
sem inni voru. sáu. skýrt mynd Jesú frá
Nazaret, frelsarans, í Itjósinu. Hann
beygði sig niður, tók Prúdentíus blíð-
lega í faðm sér og þrýsti honum inni-
lega að hjarta sér.
Ljósið fölnaði; sýnin var, horfin.
»Mamma! marnrna! — Serva!« hróp
aði Prúdentíus l.itli, »þetta var litli
drengurinn, en nú er h,a.nn orðinn stór,
og nú var ha,nn ennþá betri við mig«.
I sömtu, svipan opnuðust fangelsis-
dyrnar. Hervörðurinn kom inn, — þaö
var komið að úrslitaþættinum.
Allir fangarnir brostu í dauðanum.
Skrefsrud kristniboði.
Eftir Pál Sigurðsson.
Það er ,sízt of oft, að vér, hér á gamla
Fróni, heyrum eða lesum um þá menn,
sem hafa markað og mai'ka djúp og
varanleg ,spor í sögu kristninnar. Mig
langar nú til að kynna. yður einn mann
lítillega |k) , sem á seinni hluta, síð-
ustu aildar og fyrstu, ár þessarar, varð
þúsu.ndim manna t-il bjargar og- við-
re:snar, bæði í Evrópu og heiðingja-
heiminum. Þessi maður er Skrefsrud
kristniboði.
Fu.Uu nafni hét hann, Lars Olsen
Skrefsrud. Ilann var fæddur um 1840
í Faaberg-in-estakalli í Giðbrandsdaln-
u.m í Noregi.
Fyrst kynnumst vér honum sem litl-
um dreng heima, hjá foreldrum sínum.
Hann var fjörugur og gáfaður drengur,