Ljósberinn - 01.07.1936, Blaðsíða 12

158
LJÖSBERINN
I sumarleyfi.
Nú er sól og sumargleði,
svellur þrá í liraustu geði.
AUa langar út úr borgum,
engimt hýrast vill á torgum,
meðan sólin skœrast shín.
Upp í sveit og út með scenum,
upp í fjöllin laMgt frá bænum,
upp í grasi grónar hlíðar!
Gefst þar útsýn miklu vrðar.
Þetta er löngun þín og mín.
M. R.
I leikjuiTO var hann oftast foringinn.
Hann gekk í skóla. En skólinn var ekki
ávalt á sama stað, því það var farskóli.
Langar voru. frímiínútuirnar cxft og tíð-
um, því kennarinn hpifði það fyrir vana
að leg'g'ja sig milli kennslustunda, og'
svaf þá nokkuð lengi sbundum. Á meðan
léku börnin sér, og fun,d,u þá upp á
ýmsu sér til skemtunar. I skólanum
höfðu þau heyrt um Indíána á dýraveið-
u.m, og mannætur í fruimskógunum. Þau
húa sig' út á veiðar með boga og örvar.
Og nú taka þau til a,ð skjóta villidýr,
rífa njðu,r skíðagarða.; og grjótið dymur
á trjánum, og fuglar flýgja,, og' kettir og
hænsni, sem verða á vegi þeirra eru villi-
dýr, sem verðu,r að legg ja að velli.
AJl.t í einu hróipar Lars: Nemið stað-
ar! Komið hingað - öll!
Þav-i hópa sig hlæja og flyssa, en hjýða
. þó. Lai's stendur rólegur og trommar á
bl.ikkfötu ]>ar til aljiir krakkarnir eru
komnir í einn hnapp. Þá skipar hann
fyrir á ný: I raðir, áfram gakk! Og
þau, ganga fylktu liði heim.
S'tundum safnar hann systkinum sin-
um uta,rii um sig', og er þá að kenna þeim
að syngja. Hann hefir staf í hiendi, sem
hann nota,r fyrir taktstokk. »NíeIs,
vertu, kyrr«, ,segir hann með myndug-
leik í rómnum og augun leiftra, Jóhann-
es og ívar fa,ra a.ð hlæja, og Anna get-
ur heldur ekki stil.lt sig. Söngstjórinn
verður reiður og sljær tij þeirra meö
stafnuim, og Anna fer að gráta.
■ »Syngið!« hrópar hann, og veifar
taktstokknum. »Syngið eins og' mammai
Syngið eins og fuglarnir. — Syngið svo
undir tekur«.
En krakkarnir hlaupa bara sitt í
hverja áttina, og Lars stendur einn eftir
hryggur í huga. Það er svo margt sem
hann þarf að segja þeim, en, þau vilja
ekki hlusta á hann. Hann hleypuir nú
inn til mömmu sinnar, til, þess að segja
henni frá áformum sínum. Hún situr í
vefstólnum og hefir ekki tíma til þess
að hfusta á hann,.
Hann stendur kyrr og horfir á skytt-
una, sem móðir hans lætur ga,nga ótt og