Nýtt kirkjublað - 01.03.1910, Blaðsíða 9

ISrÍTT KIRKJUBLAÐ
57
íil þess að hún bæti tungu vora, —
til þess að hun bæti siði vora,
til þess að hún gjöri líf vort sannkristnara, en það er
alment hér á landi. L.
#jó ðmálaly gin.
Eg vil hafa bylji og skúrir, á milli, til þess að hreinsa loftið!
Hefir yður ekki laugað til í N. Kbl. að taka skörulega
ofan í lurginn á lyginni, þjóðmálalyginni, — jiessu endemi
sem ætlar að kæfa alt Ijós ílandinu? Eg á við blaðalygina,
mannorðsránin, engu blaði að treysta, þótt um t. d. fund sé að
ræða, sem 1000 vitni eru til frásagnar um.
Engin meiri kristindómsspjöll eru í þessu landi, finst mér,
— en þessi allsherjarlygi, og engin hætta, þvílík sem hún,
sem vofir yfir siðmenning vorri.
Veglegtstarf að vinnahennialdurtila. Eneinum manni ofurefli.
Mér blöskraði þegar . . fór að prédika um sannleikann!
Iiann að gera það!
Svona fer skörin stundum upp í bekkinn.
Þér munið sjálfsagt, þegar eitt blað brá . . um að vera
með ritsímamálinu — af því að . . embættið mundi losna bráðuni.
Olyktin er enn i vitum mínum.
Hvað haldið þér að landið beri lengi þessa jjjóðlygi án
þess að sökkva?
Eg þori ekki að rita um þetta. Eg mundi verða of-
vondur til þess að vinna nokkuð með þvi annað en sjálfum
mér grjótkast, enda óvist að nokkurt blað tæki. —
Það er það undarlega i þessu máli, að hver ritstjóri um
sig þykist vera sannorður í húð og hár.
Gamla sagan, að sjá ekki bjálkann í sínu eigiu auga.
G.
ikrúðinn og tónið.
Brot úr bréli frá skag-llrzkri stúlku.
Eg var i kirkju í dag, fyrsta sunnudaginn í vetri. Það
var fátt i kirkjunni og auðséð að nienn töldu engan hátíðis-
dag vera, því að þá er vant að fjölmenna.