Nýtt kirkjublað - 01.06.1911, Blaðsíða 6
126
NÝTT KmEJUBLAÐ__________________________
aðri en fer frá henni algróinni og í áliti. Hún varð honnm
þvílíkt metfé sem Vitaðsgjafi varð Þverár-GIúmi. Aldrei ófrjó
þó að önnur lönd brygðust. Þorkell bóndi sýndi nágrönnum
sínum hvernig hœgt er að lifa á landinu, þegar staðfastur mað-
ur klappar á hólinn eða hamarinn, sem kann að opna þúf-
una eða hólinn sem geyma fésjóðinn mikla. Þetta er bend-
ing og meira en bending til reikunarmannsins og Iandhlaup-
arans sem brestur staðfestuna til að gera gagn sjálfum sér
og öðrum, en talar ef til vill meira um föðurlandsást á einum
degi heldur en Þorkell á Fjalli gerði alla æfi sína.
Þá erum vér og hér staddir til að kveðja orðvarn mann-
inn og orðheldna. Það erindi er mikilsháttar og meira en
nóg út af fyrir sig.
Það hefir nú verið svo um allmörg missiri að varkárnin
hefir eigi verið urn skör fram á sviði viðskiftalífsins Fjöldi
manna hefir eigi verið var um sjálfan sig eða nafnið silt.
Ymsir vélasmiðir hafa lokkað fótfestuna undan góðum mönn-
um, sem eigi gátu varast tálgrafir ósýnilegra loftkastalavona.
Eitt orð, eitt nafn — það hefir verið látið af mörkum i gá-
leysi og auðtryggni. Og þar með hefir jörðin sprungið sund-
ur undir fótum einlægra manna. Þorkell á Fjalli var tor-
tryggur og varfærinn, þó að hann legði aldrei neinum manni
ilt orð á bak, svo aö eg viti. En það sem hann lofaði það
efndi hann. En hann lofaði aldrei nafni sínu í óreiðu, eða
fé sínu. Ok hann æ og að endingu heilum vagni heim af
hinum hálu brautum viðskiftalífsins.
En þó að- hann bryti eigi skip sín, gengu meinsemdir
þjóðarinnar gegn um hann í ellikörinni, því hann las það
sem gerðist í landinu og fylgdi atburðum þjóðlífsins með at-
hygli. Hann var svo skygn, maður áttræður að aldri, að
hann sá gegn um þekjuna, sem hann hvíldi undir, rykið yfir
landinu sem vindbelgir þióðarinnar hafa þyrlað upp, þeir sem
tekið hafa sér fyrir hendur að sjá augum alþýðu fyrir mistri
og moldryki, og haft að launum fullsælu fjár, ef fullsælu
skyldi kalla.
Frumregla Þorkels var sú að vera eigi upp á aðra kom-
inn og láta heimili sitt sitja í fyrirrúmi fyrir öllum öðrum og
unna því alls hins besta, sem hann hafði út að láta. Sumir