Nýtt kirkjublað - 01.01.1912, Qupperneq 12

NÝTT KIRKJUBLAÐ
íandsmdla-hugvekjurnar.
Heldux* hafa landsmálahugvekjurnar í N. Kbl. fengið ó-
mjúkar viðökur hjá sumum. Oneitanlega minna pœr viðtökur
á orðtækið: „Sannleikanum verður hver sárreiðastur". En
ekki túlka blöðin par skoðanir þjóðarinnar, því að betri við-
tökur hjá öllum þorra hugsandi manna hafa fáar hugvekjur
fengið nú upp á síðkastið. Sönnun fyrir því, að þær hafi átt
þarflegt erindi til fólksins.
Almenningur hér á landi tekur enn ekki ókvæðisorð og
persónulegar árásir og illkvittni fyrir góðar og gildar rök-
semdir.
Svo langt er þjóðin þó ekki leidd sem betur fer.
Það er líka ein helsta vonin um, að blaðamennskuóöld-
inni linni.
Bjartsýni væri það að vísu um of, að ætlast til þess, að
allir sem við landsmál fást geti unnið í samhug og bróðerni
að heillum ættjarðarinnar.
Þar eru svo misjafnir sauðir i mörgu fé, og vér menn-
irnir verðum aldrei eins góðir eins og vér eigum að vera.
En sú hugsjón hlýtur þó að vaka fyrir hverjum góðum
manni að skiftar stjórnmálaskoðanir eigi aldrei að valda per-
sónulegu hatiá og illdeilum.
Annars er næsta örðugt að geta vænst heillarikrar fram-
tíðar fyrir þjóð sina.
Kærleiksboðorð meistarans mikla verður að njóta réttar
síns, eins í viðureign stjórnmálamannanna, þrátt fyrir allan
ágreining um einstök atriði.
Ein fegursta mynd kærleikans er ætljarðarástin. Beiskyrt
og vanlætingasöm getur hún að vísu orðið, orð hennar geta
smogið inn í instu fylgsni anda og sálar, en eiturskeyti mann-
hatursins og hefndargirninnar á hún ekki til í herfórum sínum.
Það liggur því raunalega nærri, að efast um að sönn
ættjarðarást eigi þar nokkurn hlut að máli, sem hinir leiðandi
menn berast á banaspjótum persónulegs haturs og hefndar-
girni, hversu hátt sem þeir skrafa Uin frelsi og framfarir ætt-
jarðarinnar.