Nýtt kirkjublað - 01.04.1912, Qupperneq 12

84
NÝTT KTRKJOBLAÐ
reynt með því að spyrja fólk sem úr kirkju kemur, hvað
presturinn hafi farið með í dag.
Þegar Jóhannes skírari þrédikaði í eyðimörkinni, þá spurðu
hóparnir hann, hver um sig: „Hvað eigum vér að gera?“
— Ræðan sú hitti í mark. Og fyrirskipanirnar til hvers um
sig voru beinar og skýrar á eftir.
2. Hvað má prédikunin vera löng?
Það er ekki hægt að ákveða það í stundarfjórðungum
eða mínútum. Ræðan er of-löng, þegar áheyrendunum finst
hún vera löng, og áheyrendunum finst hún vera löng, þegar
hún er aðgjörðalaus, eða heggur altaf i sama farið. Kirkju-
rækinn og guðhræddur áheyrandi á örðugt með að verjast
óþoli, þegar alt er tilbreytingarlaust, gamla tískutalið sem hver
kann orðið utanbókar, og hver getur botnað i hverja einustu
setningu. Og svo altaf þetta slegið úr og í, í einhverri graut-
argerðar-mærð. Þó að það nú aldrei sé nema hvíldardagur,
þá erum við svo gerðir að við unum ekki slíku aðgerðarleysi:
Ekkert sker úr, enginn áfangastaður fyrir hugann, og engu
skilar áfram. Það verður alt langt og leiðinlegt með því lagi.
Aftur er það einkenni á góðri ræðu, þegar hvert barnið
finnur það strax hvað efni hennar á að vera, og alt er svo
sagt blátt áfram, einfalt og óbrotið, náttúvlega og tilgerðarlaust.
Hver röksemdin rekur aðra, þvi einu til sönnunar, sem með
er farið í það skiftið, og sögur sagðar og dæmi tekin til skiln-
ingsauka. Ályktunin kemur þá af sjálfu sér og áheyrandinn
finnur að ræðumaður hefir sagt það sem hann þurfti að segja
máli sinu til stuðnings, og þá hættir ræðumaður, hvort
sem það hefir tekið hann lengri eða skemmri tíma. Það er
góð prédikan, við skiljum hvað hún fer, meðan við hlustum
á hana og þá er sennilegt, að nokkuð loði í okkur eftir á:
Þarna var þó maður, sem bar svona lagað fyrir brjósti,
og honum virtist bæði vera ant um sannleikann og líka um
það að fara ekki illa með sinn tíma og annara.
3. Hver er góður prédikari.
Maðurinn sjálfur er sálin í ræðunni. Nokkuð má nema
og nokkuð má temja sér. Nokkuð má sækja í rit anuara og
safna sér hugsanuforðu í minnisbókinu sína, En mestu varð'