Tímarit iðnaðarmanna - 01.03.1933, Page 13

T I M A R I T
IÐNAÐARMANNA
Friðrik Þorsteinsson (íslenska vikcui 1933).
þess höndunum.
Nú á síðustu ár-
um hefur orðið mik-
il breyting til batn-
aðar á sölufyrir-
komulagi húsgagna
lijer i Reykjavík.
Hafa flest hinna
stærri verkstæða
sjerstakar búðir í
þessu skyni, og eru
allmyndarlegar sum-
ar þeirra. Erlendis
er aðalsalan í liönd-
um binna stærri
verslunarhúsa og
annast þau einnig
sölu á flestu því,
sem til liúsainnbús
þarf. Þetta fyrir-
komulag gerir kaup-
andanum miklu auðveldara að fá alt samstætt.
Jeg liefi oft hugsað um, að íslenskir húsgagna-
smiðir ættu að reyna að koma sölunni þannig
fyrir, að bún væri sem mest á einum stað, til
dæmis í miðjum bænum. Þar gæti svo fólk'ð
fengið ráðleggingar og upplýsingar um það,
sem það þarf nauðsynlega að vita, þegar það
gerir stærri kaup á húsgögnuni.
Það mun nú tíðkast i flestum stærri borgum
að skrifstofur eru starfandi í því skyni að ráð-
leggja fólki í þessum efnum Með vaxandi
trausti á islenskum húsgagnasmiðum mun
fólkið leita ráða hjá þeim, og er því nauðsyn-
legt fyrir þá að geta gefið góð svör við slíkum
spurningum.
Hjer i þessari stuttu grein þýðir mjer ekki
að fara ýtarlega út í öll þau atriði, sem miða
að skipulagningu búsgagnaframleiðslunnar. Jeg
vil aðeins benda á nokkur alvarlegustu atriðin,
sem nú bagar íslenska búsgagnasmiði, en þau
eru að mínum dómi þessi:
1. Samtakaleysi.
2. Vöntun á ódýru rekstursfje.
3. Fæð kaupenda.
4. Dýrt efni.
5. Fábreytni í vörum þeim sem til húsgagna
þarf.
I. Einu samtökin, sem húsgagnaframleiðend-
ur bafa, er fjelagskapur, sem þeir nefna „Fje-
.ag búsgagnameistara í Reykjavík". Þetta fjelag
er ungt, enda hefur það sáralitið gert, þrátt
fyrir það, þó mörg aðkallandi mál liggi fyrir.
Eitt af þeim málum, sem mjög aðkallandi má
leljast, er undirbúningur að sameiginlegum
efnisinnkaupum, sjerstaklega á öllum betri
viðartegundum. Þetta mál hefur verið mikið
rætt meðal búsgagnasmiða, og kaus því lje-
lagið nefnd til undirbúnings og rannsóknar á
þvi, fvrir lijerumbil einu ári. Þetta mál liggur
ennþá að mestu óleyst, en má ekki við svo búið
standa. Annað mál, sem allir liúsgagnaframleið-
endur verða að standa smeinaðir um, er krafan
um vfirfærslu gjaldeyris. Það er liastarlegt, að
á sama tima og þær búðir, sem með útlend bús-
gögn verzla eru troðfullar af vörum, þá skuli
islenzkum búsgagnasmiðum vera synjað um
gjaldeyri og það í allt sumar. Flestir þeirra
fá engan gjaldeyri fyr en i september. Það munu
nú allir sanngjarnir menn sjá hversu ranglátt
það er, að leggja slik böft á islenskan iðnað.
Ekki veit jeg til þess að húsgagnasmiðir hafi
reynt til að flytja glingur inn í landið, svo að
ekki er því til að dreifa.
Þessum tveim málum ,sem jeg hefi bent á
[ U ]