Vikublaðið - 03.02.1950, Síða 5
VIKUBLAÐIÐ
3
NORMAN G A M :
I SIÐASTA SINN
TTANN ók bílnum upp að
gangstéttarbrúninni. Það
var lítil umferð á götunni.
Hann þurfti ekki að blása,
þar sem hann sá Irene í
glugganum. Hann lagfærði
bindið, og beið eftir henni.
Þegar hún var komin í nánd
við bílinn fór hann út úr hon-
um.
Irene mælti: „Ó, Róbert.
Ég er búin að bíða svo lengi.
Ég áleit, að þú kæmir fyrr í
dag.“
Robert svaraði: „Já, ég
hafði í hyggju að vera kom-
inn hingað fyrir þennan tíma.
En það var alltaf eitthvað,
sem tafði mig á skrifstofunni.
Þú ert í nýja úlsternum í
dag.“ Hann var grænn með
skinnleggingum, eða hlaðbú-
inn. Hún hafði gulan flóka-
hatt, sem fór henni vel. Er
hún kom inn í bílinn lét hún
hattinn út í þann vangann, er
sneri frá Róbert.
Hann setti vagninn í gang.
Þau þögðu þar til komið var
fyrir hornið.
„Hve langan tíma höfum
við til umráða?“ spurði Irene.
„Lestin kemur eftir fimm-
tíu mínútur,“ svaraði hann.
„En við erum aðeins tuttugu
mínútur að aka inn eftir. Ég
ætla því að fara dálítinn
krók.“ Hann horfði á hana og
sá að hún var hrygg.
Irene mælti: „Ég skil það
ekki, að þetta skuli vera okk-
ar síðasta ferð.“
Robert svaraði: „Ég skil
það heldur ekki. Tíminn hef-
ur liðið fljótt.“
„Þykir þér ulsterinn minn
fallegur?“ Það var auðheyrt
á röddinni, að hún bjóst við
að honum geðjaðist illa að
honum.
Hann svaraði: „Ulsterinn
gerir þig tuttugu árum
yngri.“
*„Irene svaraði: „Þetta var
fvndið.“ Hún var n. 1. ekki
nema tuttugu og fimm ára.“
„Ég beygi hér til hægri svo
við komumst upp á Humla-
fjallið. Þar er fögur útsýn.“
Þau þögðu um stund. Þá
sagði hún:
„Nú eru aðeins þrír stund-
arfjórðungar eftir. En hve
tíminn líður fljótt. Að fjöru-
tíu og fimm mínútum liðnum
stöndum við niðri á stöðvar-
pallinum og tökum á móti
Eric. Ég varð andvaka síðast
liðna nótt, og hugsaði um það,
hvort ég hefði þrek til þess
að bera þetta. En þar sem þú
Robert ert mér til styrktar
tekst mér að láta ekki bug-
ast.“
„Vitanlega tekst þér það,“
sagði Robert hressilega. „Eric
hefur verið að heiman um tíu
mánaða skeið. Hann þráir
þig og þarfnast þín. Þú mátt