Vikan - 15.03.1951, Síða 4

4
VIKAN, nr. 11, 1951
„Það ættirðu ekki að gera,“ sagði móð-
ir hennar. „Héma eru töflurnar og vatn.
Lífið er langt, stúlkan mín. Þú nærð þér
eftir þetta áfall. Þú verður að gæta sóma
þíns.“
Bente tók töflurnar. Hún sneri sér til
veggjar og brast í grát, sem gekk gegn-
um merg og bein á Lise. Hún sat hjá
dóttur sinni þar til hún sofnaði.
Lise sagði Anni, vinnukonu sinni, að
hún þyrfti ekki að laga mat, þar sem hún
væri lystarlaus. Anni bað þá um leyfi til
þess, að íá að fara og hitta unnusta sinn,
sem kominn var til bæjarins. Lise sagði
að Anni mætti vera að heiman það sem
eftir var dagsins.
Lise fór út í garðinn, settist þar á
bekk og hugsaði um Bente. Hún þurfti að
gæta hennar vel þetta sumar, og sýna
henni samúð og skilning.
Þegar Lise hafði setið um stund og
hugsað málið gekk hún niður stíginn í átt
til strandarinnar. Hún sá mörg pör klædd
strandfötum, er voru á leiðinni til sjávar
til að synda.
Skyndilega kom ungur maður hjólandi.
Hann fór af hjólinu og kom til Lise. Pilt-
urinn var dökkhærður og alvarlegur á
svip. Lise þekkti hann ekki þegar í stað.
En er hún heyrði rödd unga mannsins
varð henni Ijóst að þar var kominn mað-
ur sá, sem mest dansaði við hana hjá
Kjærs.
„Eruð þér einar heima?“ spurði hann
lágt og með áhuga.
„Nei, dóttir mín er líka heima,“ svar-
aði Lise.
„Ég þarf að tala við yður undir fjög-
ur augu. Ég hef mikið um það hugsað á
hvern hátt ég gæti náð fundi yðar.“
Lise horfði forviða á manninn og sagði:
„Þér eruð svo hátíðlegur. Hvað er um
að vera?“
Hann horfði á hana ásakandi augna-
ráði, og mælti: „Það er yður kunnugt.
Munið þér ekki eftir kvöldinu hjá Kjærs?
Ég hef alltaf hugsað um yður frá því
kvöldi. Ég hef orðið andvaka hverja nótt.
Mér hefur aldrei geðjast vel að ungum
stúlkum. Þær eru svo innantómar og
heimskar. Það var dásamlegt, hve við
vorum sammála um það, sem bar á góma,
eða við rökræddum. Varð yður ekki ljóst
að við eigum að vera saman?“
Lise sagði: „Ég hafði ánægju af því að
dansa við yður. Kvöldið var indælt, en —“
Ungi maðurinn sagði: „Var þetta leik-
ur einn af yðar hálfu? Ég trúi því ekki.
Þér leyfðuð mér að kyssa yður.“
„Aðeins á kinnina, ef mig misminnir
ekki.“
„Það er fleira, sem kemur til greina,“
sagði ungi maðurinn. „Þér höfðuð ekkert
við það að athuga þó að ég dansaði nær
því óslitið við yður, og hlustuðuð með
ánægju á það, sem ég sagði við yður. Þér
brostuð------“
Lise horfði á manninn. Hann var mjög
ungur, eða eins og stór drengur. Hún
mælti: „Auðvitað hafði ég gaman af að
hlusta á gullhamra yðar. Þannig er fólk,
einkum konurnar. En — —“ Hún yppti
öxlum og brosti vingjamlegu, afsakandi
brosi. Hún sá hve mikið manninum var
niðri fyrir, og kenndi í brjósti um hann.
„Ég skil,“ sagði hann. „Þetta var að-
eins gaman á la Noel Coward. En hve
heimskur ég hef verið.“
„Þér megið ekki gleyma að ég er gift.“
„Hvað hefur það að segja,“ sagði hann.
„Hjón geta skilið. Það er vandalaust. Ég
er óhræddur við það. Ég skal —“
„I hamingjubænum,“ mælti Lise og lagði
hönd sína á handlegg hans. „Þér megið
ekki segja meira. Þér hafið misskilið mig
gersamlega. Ég elska manninn minn og
börnin og------“
Hann horfði á hönd hennar með því
augnaráði, sem kom henni til að þagna.
Hún sá sársaukann og sorgina í augum
hans.
Ungi maðurinn fór á hjól sitt og ók
leiðar sinnar. Lise horfði á eftir honum
með áhyggjusvip, og hristi höfuðið. Hún
skildi hve lítið þarf til þess að valda öðr-
um óhamingju.
Lise stóð frammi fyrir speglinum. Hún
hafði þvegið allan andlistfarða af sér.
Hún var oþreytuleg. Þannig ætla ég að
verða eftirleiðis, hugsaði hún. Ég snyrti
mig ekki framar og geng ekki í ,,baby“
kjólum. Þá kemst ég hjá því að hent sé
gaman að mér, og veld engum óhamingju.
Lise heyrði ekkann í Bente í gegnum
vegginn. En hve þetta var allt erfitt. Lise
leit á úrið. Það var orðið áliðið daginn.
Hún mundi nú að hún hafði gefið Anni
leyfi allan daginn, og yrði því sjálf að
laga miðdegisverðinn. Henni hraus hugur
við því. Hún fékk góða hugmynd. Hún
ákvað að hringja til Erik og stinga upp
á því að þau borðuðu á hóteli að þessu
sinni. Lise ætlaði að sýna heiminum að
hún væri ekki „Brúðu-Lise“ framar.
Síminn hringdi. Lise kom til hugar að
svara ekki. En þetta gat verið áríðandi
samtal. Hún greip símtólið. Það var mað-
urinn hennar, sem hringdi frá skrifstof-
unni.
Erik sagði: „Ert það þú, elskan? Til
mín er kominn sænskur kaupsýslumaður,
sem ég skifti mikið við, og þarf að halda
því áfram. Þetta er Claesson, forstjóri
Götaborg. Ég hef boðið honum að borða
miðdegisverð í dag heima hjá okkur. Viltu
vera svo góð að hafa góðan mat tilbúinn?
Ég hef sagt forstjóranum frá því, hve in-
dæla konu ég eigi. Hann hlakkar til þess
að sjá þig og bömin. Hafðu rauðvínið eins
og það á að vera------Ertu þama?“
„Já, Erik, ég er hérna.“ En hún var svo
ringluð að hún mátti vart mæla. Bente
lá úrvinda af harmi, Knútur atyrti hana
fyrir hégómaskap, og hún hafði eyðilagt
sálarfrið ungs manns.. Lise var svo þreytt
að hana langaði til þess að æpa.
Erik sagði: „Er sambandið slæmt? Ég
heyri ekki vel til þín, Lise.“
„Sambandið er ekki slæmt,“ svaraði
hún.
„Jæja, við komum klukkan hálf sjö.
Ég hef mikið hugsað um þig í dag, Lise.
Þú veizt ekki, hve mikils virði það er fyrir
mig, sem þræla mér út við kaupsýslu-
störf, að eiga svo indæla, síunga sumar-
konu og þig. Þú ert jafn ungleg og yndis-
leg og daginn, sem ég bað þín. Blessuð
Lise.“
„Blessaður Erik.“ Hún lagði símtólið
frá sér. „Hann ætti að sjá mig eins og
ég er nú. Hann kallaði mig sumarkonu, og
sagði að ég væri ungleg.“
Hlýjan í rödd hans hafði hresst hana.
Það var auðheyrt að hann elskaði hana.
Nei, sagði hún við sjálfa sig. Ég má ekki
valda honum vonbrigðum. Það er líka
óeðlilegt að breyta þvert á móti vilja sín-
um. Bente nær sér. Fyrsta ástin eða skot-
ið læknast oftast. Svo fór um mig. Ungi
maðurinn, sem hugsar nú um mig fellir
bráðlega ást til annarrar konu. Knútur á
eftir að þroskast. Þegar hann hefur gifzt,
óskar hann þess að konan verði um mörg
ár ungleg og aðlaðandi. Hvað aðrir segja
hirði ég ekki hót um.
Lise fór og barði að dyrum hjá Bente.
„Geturðu komið og hjálpað mér, stúlk-
an mín. Anni er að heiman, og við fáum
gesti.“
Miðdegisverðurinn var afbragð. Erik
leit varla augunum af konu sinni. Hún
hafði farið í nýjasta kjólinn sinn, en sá
kjóll gerði hana unglegri en aðrir kjólar,
sem hún átti.
Claesson var kátur og háttprúður mað-
ur. Hann gaf Bente hýrt auga og kom
henni til að hlæja. Við Knút talaði for-
stjórinn eins og þar væri um fullorðinn
mann að ræða, eða jafnaldra hans.
Þegar Erik, Knútur og Claesson voru
komnir út í garðinn sagði sá síðastnefndi
við Erik:
„Þér eigið framúrskarandi fagra og
unga konu.“ Þá sneri forstjórinn sér að
Knút og mælti: „Eruð þér ekki hreykinn
af því að eiga svo unga og indæla móð-
ur?“ Knút neyddist til þess að játa því.
„Já, konan mín heldur sér vel,“ sagði
Erik og brosti. „Ég geri það, sem í mínu
valdi stendur til þess að hún hafi engar
áhyggjur og vinn eins og hestur við kaup-
sýslustörfin. Við, sem elskum konumar
okkar viljum að þeim líði vel. Komið nú,
Kaffið og koníakið bíður.“
Svör við „Veiztu —?“ á bls. 3:
1. Það er ekki liturinn, heldur hreyfingin á
klæðinu, sem æsir nautið.
2. Regína Magnúsdóttir (K.R.) á Islandsmetið
i 1000 m. skriðsundi kvenna. Hún synti 1000
m. á 22:01,2 mín. 15 ágúst 1926 í Rvík.
3. Á 11. öld eða í upphafi 12. aldar.
4. Þýzkur, 1685—1759.
5. „Eiruggi, fiskbein, álma“.
6. María Englandsdrottning, dóttir Hinriks S.
„Hún var rammkaþólsk og ofsótti mótmæl-
endur. Nefndu þeir hana því Blóð-Maríu“.
7. 7,454,995.
8. 1397—1475.
9. Já, nefdýrin.
10. Eftir ítalska tónskáldið Giacomo Puccini.