Vikan - 07.06.1951, Síða 6

6
VIKAN, nr. 22, 1951
í merg og bein. „Ef þér aðeins vissuð . . .“ Hún
þagnaði skyndilega, og það var þjakandi hljótt
í klefanum um stund. „Ég vil í það minnsta alls
ekki fara upp á þilfar," sagði hún loks. „Hvers-
vegna ætti mig að langa til að sjá þennan stað?
Guð minn góður, ef ég aðeins gæti . . .“ Orðin
dóu á vörum hennar. Hún barði kreppttum
hnefanum í koddann og gaf frá sér hálfkæft
hljóð sem hvorki var grátur né hlátur, grúfði
sig síðan snöktandi niður i svæfilinn. Duncan
leit á Quentin áhyggjufullur á svip. Hana lang-
aði mest til að taka í hlýlega hönd hans og segja:
„Vertu ekki áhyggjufullur, vinur minn. Þú mátt
ékki taka þér allar sorgir þeirra og áhyggjur
svona nærri!“
„Munduð þér kæra yður um að ég yrði hjá
henni og talaði við hana um stund?“ Hún hvísl-
aði svo lágt, að það heyrðist tæpast, og hann
kinkaði kolli og gaf konunni merki um að koma
fram; hún tók prjónana sína og þau fóru saman
út, og um leið leit hann augnablik áhyþgjufull-
ur i áttina til ungu stúlkunnar, sem lá í kojunni
og titraði af niðurbældum gráti.
Quentin stóð kyrr augnablik og hugsaði um,
hvað hún ætti að segja. Henni fannst hún í fyrsta
skipti i mörg ár vera alvarlega ráðþrota. Nú
hafði hún árum saman verið hægri hönd sir
Henrys, og hún hafði veitt honum aðstoð í ótelj-
andi persónulegum vandamálum, sem áttu sér
iðulega stað á meðal hinna fjölmörgu starfs-
manna í flugvélaverksmiðjunni. En ekkert þess-
ara vandamála hafði snert hana sjálfa; en nú
hafði hún óljóst hugboð um, að vandamál þess-
arar ókunnu stúlku ættu eftir að hafa mikil á-
hrif á hennar eigin líf.
Eftir augnablik hik settist hún á kojuna hjá
ungu stúlkunni. „Ungfrú Siliski, þér vilduð vist
ekki segja mér, hvað amar að yður?“ spurði
hún rólega.
Unga stúlkan leit upp og horfði kuldalega á
Quentin. „Gætuð þér ekki látið mig í friði?“
spurði hún hás af reiði. „Hver eruð þér — ann-
ar fangavörður Tampeltons ?“
„Nei, aðeins vinur hans!“
„Já, ég hef iðulega séð yður á hælunum á
honum,“ sagði stúlkan ósvífin. „Þér eruð á fyrsta
farrými, er ekki svo? Hversvegná haldið þér ekki
kyrru fyrir, þar sem þér eruð innan um fólk af
sama sauðarhúsi og þér eruð sjálfar? Eða eruð
þér kannski trúboði úr fátækrahverfi, eða útsend-
ari frá líknarstarfi kvenna?“
„Eg er hvorki trúboði né starfsmaður hjá
nokkru liknarfélagi. Ég er aðeins á leiðinni til
Sydney til þess að taka þar við nýrri stöðu."
„Það hlýtur að vera góð staða, sem þér fáið
í Sydney, fyrst þér hafið ráð á að ferðast á fyrsta
farrými . . . Ég hefði einnig getað verið á fyrsta
farrými, en fólkið, sem ábyrgðist mig, þóttist
ekki geta útvegað mér aðra káettu.“
„Það hefur ugglaust sagt satt. Sir Henry
varð að leggja sig allan fram til þess að koma
mér fyrir í almennilegum klefa. Öll skip, sem
sigla hingað eru drekkhlaðin."
„Já, við streymum inn í landið, ýmist loftleið-
is eða sjóleiðis, eða réttara sagt, okkur er þröngv-
að hingað til . . . fyrirheitna landsins ■— ekki
satt?“ Hún sagði þetta með nístandi háðshreim
í röddinni.
„Hver veit nema það reynist vera fyrirheitna
landið," svaraði Quentin brosandi. „Þetta er ef
til vill viðkvæmnislega sagt, en það skeður ekki
ósjaldan, að óskir mannanna rætist."
„Ég vildi heldur deyja en að stíga á land á
morgun," sagði Katrin. Hún sagði þetta rólega
og sannfærandi; og var ekki nærri eins móður-
sýkisleg og hún hafði verið'til þessa. Ef til vill
var það þessi róscmi, sem gerði það að verkum,
að þetta hafði óvenju áhrif á Quentin.
„En vina mín,“ hún lagði hönd sina blíðlega
á öxi stúlkunnar, „svona slæmt ætti það ekki
að vera.“ Hún brosti aftur, en þar sem Katrin
brosti ekki aftur á móti, stirðnaði brosið á vör-
um hennar. „Hún spurði síðan hálfvandræðalega:
„Vilduð þér ekki segja mér, hvað að yður amar?“
„Þér eruð alveg eins og Tempelton. Hann spyr
mig einnig alltaf um hvað ami að mér,“ svaraði
Katrín biturt. „Ég hef margsinnis sagt honum,
að allt sé í lagi, en mig langi aðeins ekkert til
að yfirgefa skipið á morgun. Ég hef reynt . . .
ja — það skiptir reyndar engu máli. Ég geri
heldur ekki ráð fyrir að mér verði svarað."
„En hversvegna . . hóf Quentin máls, en
hætti skyndilega og ákvað s,að reyna aðra aðferð
til að vinna trúnað stúlkunnar: „Ég hef ekki
komið hingað áður, svo að þér megið ekki treysta
því of vel, sem ég segi, en ég býst við að Sydney
sé indæl borg. Þér munið eignast marga vini
og skemmta yður vel. Auk þess man ég ekki
betur en að Tempelton hafi sagt, að þér ættuð
að búa hjá einhverjum vinum foreldra yðar —
eða er það ekki rétt?“ Og þar sem Katrín svar-
aði ekki, hélt Quentin áfram máli sínu dálítið
gröm:
„Finnst yður þér ekki hafa verið heppin? Hugs-
ið um það, að flestir hér á skipinu eiga enga vini
í landi og verða fyrst um sinn að búa í bragga-
hverfi, þar til þeir fá eitthvað að starfa. En þeg-
ar þér komið i land verður tekið á móti yður af
vinum, og . . .“
„Ég bið yður að um að hætta,“ greip Katrín
fram' í fyrir henni. „Ég veit að þér segið þetta
af eintómum velvilja, en — þér skiljið þetta
ekki. Hvernig ættuð þér líka að geta skilið alla
þá vitleysu, sem þau segja . . .“ Hún þagnaði
skyndilega, og þegar hún tók aftur til máls var
rödd hennar skerandi og hræðsluleg: „Ég vildi
ég væri dáin! Ég hefði viljað óska, að þeir
hefðu leyft mér að deyja! Ég vildi gera allt
annað fremur en að yfirgefa þetta skip á morg-
un.“
Quentin starði óttafull á fölt, veiklulegt and-
lit Katrína. Aldrei hafði hún fyrr séð augu nokk-
urrar mannlegrar veru loga svona af hræðslu.
Þögnin varð þjakandi, og að lokum sagði
Quentin með erfiðismunum:
„Segið mér eitthvað um þetta fólk, sem þér
eigið að fara til. — Þekkið þér það sjálfar ?“
Þegar Katrín loks svaraði var svipur hennar
sljór, eins og hún væri algerlega tilfinningalaus.
„Nei, ég þekki þau ekki. Þau segjast hafa þekkt
föður minn, en ég var þá of ung til að minnast
þeirra. Ég var í fangabúðum fyrir heimilisleys-
ingja, og að tilviljun heyrðu þau á mig minnst,
og þegar þau áttuðu sig á því hver ég var,
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Gilli glanni: Komdu nú einu sinni með okkur, vinur, og fáðu þér
einn slag áður en þú ferð heim!
Skúli skjálgi: Þú verður stundum að njóta lífsins!
Týri tittur: Þú lifir ekki eilíflega!
Pabbinn: Nei, nei — ég kemst aldrei nógu snemma heim. —
Ég vorkenni ykkur piparsveinunum.
Pabbinn: Þið vitið ekki hvernig almennilegt heim-
ilislíf er — þið vitið ekki hvað það er, þegar góð
kona og indælt barn bíða manns heima. — Maður
sezt í djúpan stól og les blöðin, og fær siðan indæl-
an heimatilbúinn mat — æ vesalingarnir!
Skúli skjálgi: Það er líklegast eitthvað til í því,
sem hann segir.
Pabbinn: Aumingja Pabbinn: Hvað er að? Er ekk-
karlamir, þeir munu ert ljós í húsinu?
aldrei kynnast lystsemd- Mamman: Ég veit ekki hvað
um heimilislífsins! skeði, rafmagnið bilaði, og við
höfum heldur ekkert gas; það er
verið að gera við leiðslumar.
Pabbinn: Guð hjálpi mér!
Hvar náðirðu í þessa málningu,
Lilli ?
Lilli: Þetta er ekki málning,
þetta er lím!
Pabbinn: Hvað er þetta?
Vigga vinnukona: Þetta er vatn — eða hvað hélztu
þetta væri? Vatnsleiðslurnar sprungu, og við höfum
ekki getað fengið pípulagningarmenn ennþá . . .