Vikan - 07.06.1951, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 22, 1951
Lending í þoku
Framhald af bls. Jf.
sagði lofskeytamaðurinn. „Við gerum allt, sem
í okkar valdi stendur til þess að allt gangi að
óskum. Verið róleg, og þá mun vel fara.“
Farþegarnir horfðu hverjir á aoA Svo
spenntu þeir beltin um sig. En þau voru fest
í stólana. Flugþernan veitti þeim aðstoð. Gamla
konan brosti til EIsu og mælti: „Þetta fer vel.
Því megið þér trúa.“ Hún varð skyndilega róleg
og vongóð, og vildi gjarnan hughreysta hina far-
þegana. Enginn virtist hræddur, og samúð var
rikjandi í farrýminu.
En, ef til vill, eru sumir óttaslegnir þó að þeir
leyni því, hugsaði Elsa. Hún var hrædd. Lend-
ingin gat misheppnazt. Hvert var erindi hennar
til þessa staðar? Fá óskadraum gerðan að veru-
leika. Hún hafði oft hlegið að hinum ótrúlegu
sögum um fátækar, ungar og fríðar stúlkur,
sem gifzt höfðu sonum auðmanna eða frægum
kvikmyndaleikurum.
Hún hafði fengið einn hinna stóru vinninga
lífsins. Boris Howe, kvikmyndaleikari stóð og
beið hennar. Margar ungar stúlkur þáðu þvílíkt
hlutskipti. En á þessu augnabliki spurði hún
sjálfa sig, hvort rétt hefði verið að fara að
heiman út i óvissuna. Langaði hana til þess að
giftast Boris ? Eða hafði hann talið hana á þetta ?
Hörmungar stríðsins, hernámið, öryggisleysi
og erfiðleikar höfðu svift hana glaðlyndi og bjart-
sýni. Flestir vinir hennar nema Karen höfðu flúið,
verið teknir af Þjóðverjum, eða lifðu í felum.
Poul hafði verið einn af þeim síðustu, er hvarf.
Eftir að hann var farinn þótti Elsu allt einskis
nýtt. Eitt sinn frétti hún að hann væri kominn
til Englands, og tæki þátt í stríðinu, sem flug-
maður. Hún vonaði að hann héldi lifi og kæmi
heim aftur, Poul og Elsa höfðu ekki heittbund-
ist, en unnu þó hvort öðru. Þau höfðú engu
lofað. En þau bjuggust þó við að þau yrðu ein-
hverntíma hjón.
Elsa gat ekki skrifað Poul, þar sem hún vissi
7
ekki hvar hann var niðurkominn. 1 Frakklandi
hitti hún Boris, og var nú á ferð til þess að
giftast honum. En þess má geta, að er hún kom
úr Frakkalandsförinni, var henni sagt að maður
nokkur hefði oft hringt á skrifstofuna og spurt
hvort hún væri þar. Henni kom til hugar að
það hefði verið Poul, sem hringdi.
Vélin hækkaði flugið. Elsu leið illa. Hún hnipr-
aði sig saman. Enginn talaði orð. Elsa hataði þok-
una. Ekkert var hægt að sjá. Henni lá við gráti.
Hún þráði Boris. Hún ákvað að hjúfra sig upp
að honum, gráta og láta hann hugga sig.
Hvað var þetta? Vélin hækkaði flugið. Það
var, sem eitthvað rækist á hana neðan frá.
Tvisvar nötraði flugvélin svo Elsa bjóst við að
heinni hvolfdi. Ungur maður að baki hennar
mælti: „Honum tekst það.“
Þegar Elsa þorði að líta út, sá hún jörðina.
Vélin sat á sementssteyptum bletti. Þokan var
þykk. Farþegarnir fóru út úr flugvélinni, fölir
en rólegir. Elsa kom ekki auga á Boris. Þarna
var. margt manna.
Framhald á bls. 14.
B
II
F
F
A
L
O
B
I
L
L
Hickock: Upp með hendur. Sá sem hreyfir Pétur: Við höfum lent i gildru. En hvern- Hickock: Bindið þá i snatri, vinir
sig — —■ — ig er með Jóa og Sitting Bull? mínir!
Hickock: Þú færð að sjá þá eftir augna-
blik — — —
\
Jóhanna: Þú bindur þann
síðasta Bill. — Mér finnst
ég heyra eitthvað.
Bill: Já, það er eitthvað
þrusk.
Hickock: Jóhanna opn-
aðu dyrnar! Lögreglu-
hermennirnir koma hingað
eftir augnablik.
Buffalo Bill: Við skul-
um líta á hina.
Bill og Hickock þjóta upp stig-
ann.
Hickock: Hljóðið heyrist stöð-
ugt.
Sitting hefur losað sig úr böndunum
og er að leysa Jóa.
Jói: Þakka þér fyrir að losa mig við
klútinn. Ég var að kafna.
Sit'ting: Nú skaltu einnig losna við
reipið.
'W
Eftir mikla áreynslu tekst En i stiganum mæta Þeir fara í
þeim að opna dyrnar: þeir Bill og Hickock. slagsmál.
Sitting: Loksins!
Jói: Nú skulum við læðast
eins og kettir niður stigann.
áköf Lögreglumennirnir Jói og Sitting sleppa út
koma inn. — Dyrnar eru opnar, og
þeir lilaupa burt og
hverfa í myrkrið.
Jói: Við erum sloppnir.