Vikan - 07.06.1951, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 22, 1951
LENDING 1 ÞOKU
Ástarsaga eftir PEER SCHALDEMOSE.
FARÞEGAR flugvélarinnar voru tólf. Þeir
horfðu allir niður til jarðarinnar i gegnum
rúðurnar. En þeir sáu ekkert vegna þokunnar.
Þokan hafði birgt aila útsýn meira en klukku-
stund.
Gömul kona mælti: „Erum við yfir Englandi?“
Hún sat á móti Elsu.
„Já,“ svaraði unga stúlkan. „Flugþernan
sagði það.“
„Ég hef ekki flogið fyrr,“ sagði gamla konan.
Hún hafði alltaf verið að segja frá þvi farið
var frá Kastrupflugvellinum. „Hafið þér flogið
áður?“ sagði gamla konan við Elsu.
„Já,“ sagði Elsa. Hún hafði flogið með Poul.
Hún óskaði; þess að gamla konan vildi þegja,
svo hún gæti setið í friði og hugsað. Innan
fimmtán minútna mundi hún sjá Boris Howe.
Elsa var að hugsa um það, hvort ljósmyndarar
væru á flugvellinum til þess að taka myndir
af því, er Boris tæki á móti henni — og kyssti
hana.
Hún óskaði þess að engir ljósmyndarar yrðu
viðstaddir er hún og Boris hittust. En Karen
hafði sagt henni, að þessháttar mætti hún ekki
vera feimin við. Konur kvikmyndaleikara hefðu
ekkert einkalíf. Þessu trúði Elsa' ekki. Allar
vinkonur hennar öfunduðu hana af því að verða
kona Boris Howe. Aðeins Karen, bezta vinkona
hennar, virtist ekki öfunda hana.
„Ég ætla að heimsækja son minn,“ sagði
gamla konan. „Ég hef ekki séð hann í mörg ár.“
Og ég ætla að giftast Boris Howe, hugsaði
Elsa. Það hefur staðið í blöðunum. Á morgun
verða ef til vill, myndir af okkur í blöðunum.
Skyldi hann verða i einkennisbúningi ? Einkenn-
isbúningurinn fór honum svo vel.
Þegar hún sá Boris í fyrsta sinn í París vissi
hún ekki að hann var leikari. Það var vegna
einkennisbúningsins. Hún hafði álitið að hann
væri liðsforingi. Elsa var í Frakklandi á vegum
rauðakrossins, til þess að sækja frönsk börn, og
fara með þau til Danmerkur og voru fleiri Danir
komnir til Parísar í þessum erindagjörðum.
Kvöld nokkurt kom Elsa inn í veitingaskála
með fólki, sem hún þekkti. Þarna var fjöldi
enskra liðsforingja. Hún hlustaði á einn þeirra
reyna, árangurslaust, að láta afgreiðslumanninn
skilja sig. En þar sem Elsa kunni bæði frönsku
og ensku, þýddi hún það, sem enski liðsforing-
inn var að segja. Hann varð mjög þakklátur
og þau tóku tal saman. Hann áleit að hún væri
amerísk, en hún áleit hann vera liðsforingja,
Hún spurði hann á hvaða vigstöðvum hann hefði
barizt. En það kom þá upp úr kafinu að hann
var kvikmyndaleikarinn Boris Howe.
Þau skemmtu sér vel þetta kvöld. Boris Howe
var kunnugur í París, en Elsa ókunnug. Hann
fræddi hana þvi um margt viðvíkjandi borginni.
Hún þekkti ekki Champs Elysées og Rue de
Rivoli, hvað þá annað.
Boris Howe kom frá Þýzkalandi. Þar hafði
hann skemmt hernámsliði Englendinga. Boris bar
einkennisbúning, og hafði liðsforingjanafnbót.
Hann hafði á meðan á stríðinu stóð, farið víða
til þess að skemmta hermönnum sameinuðu þjóð-
anna, og voru ferðir þessar oft hættulegar.
Karen hafði sagt Elsu að hjónaband hennar
og Boris yrði skammvinnt, þar sem kvikmynda-
leikarar væru alltaf að skilja og gifta sig aftur
og aftur. Elsu gramdist þetta. Henni var kunnugt
um að Boris hafði verið tvígiftur áður en þau
trúlofuðust. En þau myndu ekki skilja. Það var
Elsa viss um.
Hinn dansk'i leiðangur dvaldi lengur í París en
ráð hafði verið fyrir gert. Hann hafði verið í
París um þriggja vikna skeið. Boris dvaldi allan
þennan tíma í borginni til þess að geta verið
með Elsu. Þetta hafði’ verið indæll tími. Þau
höfðu verið saman á hverjum degi meira og
minna.
„Nú lendum við,“ sagði ungi maðurinn, sem
sat að baki Elsu.
Hún varð þess vör að flugvélin var á niður-
leið. En þokan var/þykk eins og múr. Hreyf-
illinn hóstaði. Hann var ekki í bezta lagi. Yfir
Atlantshafinu bilaði annar hreyfillinn og var ó-
starfhæfur. Þessi hreyfill gelti annað slagið, eins
og hundur, sem þjáist af kulda. En þessu voru
farþegarnir hættir að veita mikla athygli, þar
sem vélin var h. u. b. komin á leiðarenda.
Gamla konan var óttaslegin og hélt höndun-
um fyrir andlitinu. En er flugþernan ætlaði að
koma til hennar benti sú aldraða flugþernunni
að fara. Elsa hugsaði um gömlu konuna. Ef til
vill er hún ekki lasin heldur hrædd, Elsa hefði
orðið óttaslegin, ef hún hefði ekki átt von á
að hitta Boris eftir örstutta stund. Hún hafði
átt erfitt með að fara frá foreldrum og vinum,
einkum Karen. En svo varð að vera. En einna
verst féll henni það, að fara úr litlu íbúðinni, er
þær Karen og hún bjuggu í. Þær höfðu búið sam-
an í fimm ár. Þegar Elsa tók veggmyndir sín-
ar niður, þótti henni íbúðin setja ofan. Þá hafði
hana langað til þess að hengja myndirnar upp
aftur og fara hvergi.
Vélina bar hratt til jarðar. Gamla konan var
óróleg og barmaði sér.
„Við erum bráðum komin til jarðar,“ sagði
Élsa til þess að hughreysta gömlu konuna. En
þetta var ekki satt. Vélin hækkaði flugið og
flaug nokkra hringi yfir lendingarstaðnum, er
þokan birgði enn.
a>«HIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIMMIIII|l| IIIIMIMIIIIII IIIIIMIMIMMMI'i,
| VEIZTU -?
| 1. Hvar kom leiðangur Kolumbusar fyrst 1
| að landi? i
í 2. Hvaða málm hagnýtti maðurinn sér 1
i fyrstan allra málma? i
| 3. Hver eru tvö frægustu málverk ítalska i
listamannsins Leonardo Da Vinci ? 1
5 4. Hverrar trúar er Chiang Kai-Shek, =
kinverksi hershöfðinginn ? =
i 5. Hvaða tónskáld er kallað faðir sin- i
i fóniunnar ? :
5 6. Hvað þýðir „De mortuis nil nisi i
i bonum" ? i
: 7. Hvað var veturinn 1874 (frá nýári) 1
kallaður hérlendis ? i
i 8. Eftir hvern er þessi vísa:
Æddi hrönn, en hræddist þjóð,
i hús og stræti flóa;
i sást ei þvílíkt syndaflóð i
síðan á dögum Nóa.
i 9. Hvenær var Björn M. Ölsen rektor i
: Háskóla íslands? :
i 10. Hvenær voru bannlögin (áfengislögin) \
i numin úr gildi?
i Sjá svör á bls. 14. i
Mannlýsing úr íslenzku fornriti:
. . . hann var ljótur maður og varla
sjálfbiarga fyrir vits sökum; hann var
manna fráastur og vel að afli búinn og
hógvær í skapi, og var hann heima jafn-
an, en Þórður var í förum og var hirð-
maður Magnúsar konungs og mazt vel . . .
Við hvern á þessi lýsing og hvar er
hún? (Sjá bls. 13).
,;Það er eitthvað bilað,“ sagði gamla konan.
„Ég er viss um það. Við getum ekki lent.“
Elsa mælti: „Verið ekki hræddar."
Hún hafði komizt að því, er hún kynntist Poul,
hve flugmenn eru yfirleitt hjátrúarfullir og taka
mark á smámunum, er þeir álita illan fyrirboða.
Elsu þótti gaman að því er Poul hafði heim-
sótt hana og Karen. Hann hafði oft skemmt
þeim. Elsu þótti, sem hátíð væri komin, er Poul
kom til þeirra.
En svo kom, stríðið. Hún gleymdi aldrei kvöld-
inu þegar Poul kyssti hana í fyrsta sinn. Þá kom
hann við tepott. Potturinn datt niður á gólf og
brotnaði.
Karen hélt því fram að þetta væri góðs viti.
Ást, sem byrjaði þannig yrði varanleg og heil-
steypt. En Poul var ekki á þessari skoðun. Poul
vann mikið fyrir mótspyrnuhreyfinguna. Það var
því lítill tími, sem hann hafði til þess að heim-
sækja Elsu og Karen.
Mörg kvöld liðu án þess að hann liti inn til
þeirra. Elsa áleit að Poul væri farinn að verða
sér fráhverfur. En svo var ekki. Það sagði hann
henni ákveðið, þegar þau færðu þetta i tal. Poul
neyddist til þess að fara huldu höfði, er lengra
leið. Og þau sáust ekki um langt skeið.
Flugvélin flaug hring eftir hring í þokunni.
Þá kom Elsu til hugar hver væri flugstjóri. Ef
til vill Poul ? Hann var tekinn að fljúga aftur,
eða stýra flugvélum, réttara sagt. Hann var fast-
ráðinn hjá D.D.L. flugfélaginu. Það hafði Elsa
frétt. Og hann stýrði flugvélum í Englandsferð-
um. Hún hafði ekki séð flugstjórann áður en
farið var af stað frá Kastrupflugvellinum. Það
væri merkilegt ef það skyldi vera Poul, sem
stjórnaði flugvélinni, er flutti hana til Eng-
lands.
1 sama bili opnuðust dyrnar að flugmanna-
klefanum og loftskeytamaðurinn kom inn til
farþeganna. Hann var svartur i framan af olíu.
Hann hlaut að hafa hjálpað til við að reyna að
koma bilaða hreyflinum i lag.
Allir horfðu á loftskeytamanninn. Hann mælti:
„Þokan er óvenjulega þétt, og háir hún lending-
unni.“
Gamla konan mælti: „Getið þér ekki fundið
lendingarstaðinn ? Sonur minn stendur og bíður
eftir mér.“
„Jú,“ svaraði lofskeytamaðurinn. „Við getum
lent. En skeytin segja að þokan sé þykk alveg
niður að jörð. Skyggni er tæpir tveir metrar."
„Hversvegna er þá ekki flogið til einhvers
annars staðar?" spurði maður nokkur og var
æstur.
Loftskeytamaðurinn svaraði: „Það er sagt að
þoka sé yfir öllum enskum flugvöllum. Við vilj-
um ekki hætta á það, að fljúga aftur yfir Norð-
ursjóinn, þar sem annar hreyfillinn er ekki not-
hæfur."
„Hvað á að gera?" spurði æsti maðurinn.
„Hvers vegna bilaði annar hreyfillinn? Hvers
vegna hafið þér ekki gert við hann? Við getum
ekki sveimað í loftinu í það óendanlega."
„Það er engin ástæða til órólfeika," sagði loft-
skeytamaðurinn hógyærlega. „Við ætlum að
freista þess að lenda hér. En ég vil biðja far-
þegana að binda sig vel.“
„Eruð þið á niðurleið?" spurði maðurinn, og
var spakari. „Ætlið þið að lenda hér.“
„Við erum neyddir til þess að reyna það/
Framhald á bls. 7