Vikan - 01.11.1951, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 42, 1951
5
»;<
:♦
Framhaldssaga:
Ævintýri í Ástraliu 22
eftir MAYSIE GREIG »>»»»^

hann að taka vinafólk sitt með. Það var ung
stúlka, sem var útvarpsþulur og ungur maður,
verkfræðingur á sama stað. Mac hallaði sér aft-
urábak í sætinu á meðan hann ók.
„Þekktuð þér, vin minn, sem einnig vann hjá
útvarpinu, Dick Derreck?"
„Ó, já!“ Unga stúlkan, Vera Hennes, laut áfram.
Hödd hennar líktist næstum því andvarpi. „Ég
þekkti hann mjög vel. Var það ekki hræðilegt!
Mér hefði aldrei komið til hugar, að hann gæti
gert nokkuð þessu líkt. Það var svo fráleitt."
„Já, í því er ég yður fullkomlega sammála,“
sagði Mac alvarlegur.
„Það var svo einkennilegt, en sama daginn
munaði litlu, að það væri ekið yfir hann. Vissuð
þér það ?“
„Nei, það vissi ég ekki. Hvernig vildi það
til?“
„Þegar hann kom á útvarpið um morguninn
til þess að æfa sig, var hann náfölur og skalf
frá hvirfli til ilja. Ég spurði, hvað gengi að hon-
um, hann sagði að bíll hefði reynt að aka yfir
sig, „viljandi," sagði hann. Hann hafði aldrei
verið kominn eins nálægt þvi að deyja. Ég spurði,
hvort hann hefði ekki gáð að númerinu á bíln-
um, en hann sagði, að allt hefði skeð í svo
skjótri svipan, að hann hefði ekki getað áttað
sig. Billinn hafði hrundið honum ofan í göturæs-
ið og haldið því næst áfram. „Ef ég hefði verið
köttur, hefði ég áreiðanlega misst eitt af mínum
sjö lífum,“ sagði hann. „Það er líklega vissara
að gæta sín, ég kæri mig ekki um að missa
fleiri." Finnst yður ekki skrítið að segja þetta,
þegar hann sama kvöldið, nú, já, þér vitið, hvað
hann gerði.“
„Furðulegt,“ sagði Mac.
Quentin starði fram .fyrir sig. Hún óskaði þess
aðeins, að Mac hefði ekki farið að minnast á
Dick Derreck, því að það svipti hana allri ánægju.
Hún fann aftur til þessarar óttatilfinningar. Og
hún, sem hafði hlakkað svo til þessarar skemmti-
ferðar á ströndinni.
Hún hafði keypt sér nýjan kjól. Það hafði
verið eyðslusemi. Hún átti nóg af kjólum, sem
hún hefði getað farið í, en hún hafði séð hann
I búðarglugga, það var baklaus sumarkjóll með
rykktu pilsi og litlum jakka. Efnið var með
allskonar skemmtilegum myndum og breiðum,
grænum borðum. Það fylgdi honum veski og stór
.sólhattur. „Ég verð þá að minnsta kosti ekki
eins í útliti eins og ég væri alltaf í verksmiðj-
unni,“ hugsaði hún með sjálfri sér, þegar hún
keypti hann.
Fyrrum hafði Mac oft strítt henni á því, hvað
hún væri settleg i Ijlæðaburði, og hafði lagt
að henni að kiæða sig kvenlegar. Já, þessi kjóll
var að minnsta kosti nógu kvenlegur og hann
hafði ekki sagt eitt einasta orð! Hann hafði
ekki gert neina athugasemd, þegar liann sótti
hana. Hún hefði alveg eins getað verið í venju-
legrum hversdagskjól, og aftur fann hún til sárs-
auka yfir því, að þau skyldu vera orðin svo
ókunnuglegt gagnvart hvoru öðru.
Það var yndislegt á ströndinni. Hún var ekki
of víðáttumikil og lá í skjóli við kletta. öld-
urnar — stórar og blágrænar — féllu hvítfyss-
andi yfir ströndina. Flestir gestanna voru komn-
ir, er þau komu, og ungu mennirnir höfðu reist
tvö tjöld, annað fyrir stúlkurnar og hitt fyrir
karlmennina, til þess að þau gætu afklætt sig.
Þar eð aðeins tveir gátu klætt sig úr í einu, var
<-Quentin ein i tjaldinu með Gloriu.
„Ég hlakka svo til þess að sjá yður í nýja
franska sundbolnum," sagði Quentin brosandi við
ungu stúlkuna.
„Það lá við að ég gæti ekki farið í hann.
Hvað haldið þér? 1 gærkvöldi, þegar ég kom
heim, komst ég að raun um, að ég hafði gleymt
honum á skrifstofunni, ég fór með hann þangað
til þess að ljúka við hann, skiljið þér?“
Quentin brosti. „En þér eruð með hann?“
„Ó, já, en ég varð að sækja hann, þegar ég
var búin að drekka teið mitt. Þér getið full-
vissað yður um að ég var vond! Heyrið mig,
annars, ég verð að segja, að nýi einkaritarinn
yðar er skyldurækinn, ungfrú Martin. Á meðan
ég var þarna fór hún inn á skrifstofu herra
Greenways til þess að setja þangað athugasemd
til minnis, sem hún hafði skrifað."
„Klukkan hvað?“
„Það var seint. Klukkan hefur verið um átta.“
,,Ó!“ Quentin var þögul á meðan hún afklæddi
sig. Hún hafði ekki lesið fyrir neina athuga-
semd til minnis handa Mac þann dag og það
hafði alls ekki verið nóg að gera, svo að Klara
gæti verið svona lengi frameftir á skrifstofunni.
Það var indælt að baða sig í sjónum, hann var
enn heitur af sólinni, en það var farið að kólna
í veðri og loftið var svalandi. Það var nokkur
öldugangur og brimið ólgaði — maður stakk sér
í gegnum það og barst aftur til strandarinnar
á freyðandi öldu. Þetta var skemmtun, sem hún
hafði lesið um, og hana hafði dreymt um áður
en hún kom hingað. Maður fann að lifskraftur-
inn margfaldaðist. Það fór fiðringur um mann og
öðru hverju stóð maður á öndinni. Quentin tók
eftir því, að Mac var lengst í einu af þeim öll-
um, og þegar hann kastaðist í land, hlæjandi
um leið og sást bregða fyrir löðri í dökku hári
hans, andvarpaði hún. Þegar hún sá hann í kjól-
fötum, lá við, að það færi í taugarnar á henni,
að karlmaður væri svona fallegur, og nú fann
hún til þess sama, ef það var þá rétt, að það færi
í taugarnar á henni ?
Um sólsetursbil höfðu piltarnir hlaðið upp eld-
stæði úr steinum, safnað saman trjáberki og
kveikt bál. Því næst voru steiktir rifjungar á
rist. Kjötið var lítið eitt brennt, en bragðaðist
ágætlega. Quentin sagði, að hún hefði aldrei
smakkað eins góða glóðarsteik, og að kartöfl-
urnar, sem voru bakaðar með hýðinu í heitri ösku,
væru alveg dásamlegar. Þau drukku „cocktail"
á undan, sem Mac hafði komið með, og á eftir
fengu þau sér tesopa. Þessi einfalda máltíð gerði
þau frjálsleg, allir hlógu og gerðu að gamni
sínu, og þegar rökkrið færðist yfir, tóku þau að
syngju.
Þetta var fögur sjón, hugsaði Quentin, hóp-
ur af ungu fólki í kringum bálið. Öðru hverju
sáust andlit þess greinilega frá bjarmanum af
því, hálsar og axlir dökkt og ljóst hár. Piltarn-
ir tóku frjálslega um axlir stúlknanna og þrýstu
þeim að sér. Það var aðeins hún, sem var ein
og yfirgefin. Mac sat á móti henni hinumegin
við bálið.
Skyndilega fannst Quentin hún vera svo ein-
mana að hún varð alveg örvilnuð. En hvers-
vegna fannst henni þetta?
Hún var í góðum félagsskap. Hún elskaði mann
og var trúlofuð honum, og þó að hann væri ekki
hérna, gerði það hvorki til né frá — ekki eitt
einasta kvöld! Hún myndi sjá hann snemma
daginn eftir, hún gæti meira að segja verið með
honum allan daginn, því að það var sunnudagur.
Allt stuðlaði að því, að hún gat verið hamingju-
söm.
En hún var ekki hamingjusöm, og þessi dap-
urleikatilfinning magnaðist þangað til hún var
næstum óþolandi. Hún strauk kinnina með hend-
inni og fann að hún var vot — það hlaut að
vera reyknum frá bálinu að kenna að henni vökn-
aði um augu. Hún þurrkaði sér um augun í
snatri, en innan skamms fann hún tárin aftur
streyma niður kinnar sínar. Hvað gekk að
henni ?
Stúlkurnar og piltarnir höfðu sungið flesta nýj-
ustu slagarana og voru nú farin að syngja
ástralska söngva. Þessa stundina sungu þau vals.
Þegar siðasti tónninn dó út, fann Quentin, að hún
gat ekki setið þarna lengur. Hún ætlaði að laum-
ast í burtu og ganga eftir krókótta stígnum,
sem lá eins og silfurborði í kringum klettinn.
Það mundi enginn sakna hennar. Ungu stúlk-
urnar voru of uppteknar af herrum sínum, og
hún gat heyrt hina djúpu bariton rödd Macs með
hinum.
Tunglið var að koma upp. Það sendi gullna
rák yfir sjóinn og skinið frá því lagðist yfir
runna og kletta eins og glitofin ábreiða. — Hún
hafði lesið, að það yrði fullt tungl, en, hvað var
varið í það. Hún hefði ekki átt að koma. Hún
hefði átt að vera kyrr í borginni með Dunean.
Hún nam staðar og horfði til hafs. Skip sást
við sjóndeildarhringinn, það var allt uppljómað.
Þetta var farþegaskip, sem sigldi á brott frá
landi lengra út á hafið — hvert skyldi það vera
að fara og hverju máli skipti það?
„Ég vildi gefa aleigu mína til þess að vera
komin um borð í þetta skip, aleigu mína til þess
að fara héðan.“ Hún hafði talað upphátt, en það
var annarlegur hreimur í rödd hennar. Það var
hás og hrjáð rödd.
„Mundir þú vilja það ? Það hlýtur að ganga
eitthvað að þér? Eru það taugarnar, eða — eða
eitthvað annað Quentin?“
Hún kipptist við og sneri sér frá sjónum. Hún
hafði ekki haft hugmynd um, að Mac stæði á bak
við hana. Hún hafði ekki heyrt fótatak hans í
mjúkri moldinni. Hún horfði næstum því ótta-
slegin á hann. Og hún vissi, að hún var hrædd,
hrædd við eitthvað, sem hún vildi ekki, gat ekki
viðurkennt.
Það var þögn. Hann horfði á hana, en brosti
ekki. Hún horfði á hann og sá andlit hans greini-
lega i tunglsskininu — eins greinilega og hún
hafði séð það fyrir tveimur árum — þá, er hún
elskaði hann, þegar hendur hennar höfðu látið
blíðlega að því. Að lokum fékk hún málið aft-
ur, en rödd hennar var annarleg, slitrótt og
hörð.
„Taugarnar, geri ég ráð fyrir. Lífið hefur ekki
verið neinn leikur síðan ég kom hingað."
„Nei,“ viðurkenndi hann alvarlegur i bragði.
Komstu hingað í þeirri von að allt mundi leika
í lyndi?"
„Ég veit ekki á hverju ég átti von.“
, Hann lyfti annarri augabrúninni og sagði:
„Þú vissir ekki á hverju þú áttir von, en þú
komst?“
„Það er aldrei hægt að segja um, hvers mað-
ur væntir af lífinu. Ég komst að því mjög
snemma." Hún vissi að þetta hljómaði eins og
innantóm orð, en hún átti afar erfitt með að
tala.
„Eða hvers maður væntir af ástinni,“ leiðrétti
hann.
„Nei,“ svaraði hún. Hún sneri sér frá honum
og horfði aftur út á hafið. Uppljómaða skipið
fjarlægðist meir og meir, brátt mundi það hverfa.