Vikan - 04.12.1952, Qupperneq 6

6
VIKAN nr. 47, 1952
FYRIRM YNDARHJÓN.
NEI, komdu sæll. Hvernig líður þér, kæri
vinur ?“
„Ágætlega, ef þú átt við veikindi mín.“
„Konan þín er nýdáin . . .“
„Já.“
„Það var sorglegt. Allir vissu hve vænt
ykkur þótti hvoru um annað.“
„Við vorum gift í 40 ár.“
„En hvað það er gott að þú ert betri til
heilsunnar, þó þú hafir orðið fyrir svo mikilli
sórg. Við höfðum satt að segja búizt við því
að þú færir á undan konunni þinni. Þú hefur
þjáðst svo lengi af hjartasjúkdómi. Dó hún
ekki einmitt af þeim sjúkdómi ?“
„Jú.“
„En sá sjúkdómur kemur ekki á einum
degi og engan grunaði að hún væri veik . . .“
„Hún hefur verið heilsulaus i mörg ár, þó
enginn vissi um það.“
„En hvað það er einkennilegt að læknirinn
skyldi ekki veita þvi athygli."
„Hann vissi það.“
„En hann hefur haldið þvi leyndu fyrir
ykkur.“
„Ekki fyrir mér.“
„Vissir þú það og hana grunaði ekkert."
„Já, það hefði alveg gert útaf við hana að
vita hve veik hún var. Hún var svo hrædd við
að deyja . . .“
„Ég er ekki að hnýsast i einkamál þín, en
ég skil hvorki upp né niður í þessu.“
„Úr því þú veizt meira en aðrir, þá ætla ég
að segja þér það. En þú nefnir það ekki við
neinn.“
„Auðvitað ekki.“
„Læknirinn sagði mér fyrir fimm árum að
Anna gengi með alvarlegan hjartasjúkdóm.
Hún yrði að hætta allri áreynslu og lifa kyrr-
látu lífi. Við yrðum að hætta löngu göngu-
ferðunum okkar."
„Þú sagðir áðan að konuna þína hafi ekki
grunað hve veik hún var, en hvernig gat hún
þá breytt um lifnaðarhætti."
„Það var aðeins um eitt að velja. Þessvegna
tók ég sjúkdóminn."
„Tókst þú sjúkdóminn ?“
„Læknirinn okkar sagði henni að ég væri
með alvarlegan hjartasjúkdóm, en ef hún
gætti þess að ég lifði rólegu lífi, gæti ég lifað
I mörg ár enn . . ."
„Og svo hefur hún lagt niður allt, sem hún
ekki þoldi að gera, vegna veikinda þinna."
„Já, þannig var það. Hún fórnaði sér alveg
fyrir mig. Við hættum að ferðast og hvíldum
okkur saman. Henni þótti vænt um að geta
orðið mér að liði . . .“
„En varð hún aldrei vör við veikindin ?“
„Það er auðséð að þú ert piparsveinn. I
hjónabandi getur aðeins annar aðilinn verið
alvarlega veikur. Undir eins snýst allt um
hann og hvorugt veitir heilsu hins athygli,
allra síst sá heilbrigðari, því hann fær engan
tíma tii að hugsa um sjálfan sig.“
„En þurfti hún ekki á meðulum að halda?“
„Jú, hún tók þau. Hefurðu ekki heyrt að
ég sé orðinn sérvitur í seinni tíð?“
„Jú, fyrst þú veizt það sjálfur . . .“
„Sérvizka mín var sú, að ég gat ekki tekið
meðulin min einn. Ég sagði að þau væru
hræðileg á bragðið og ég gæti ekki komið
þeim niður. Þá spurði konan mín læknirinn
hvort þau gætu skaðað hana. Eftir það tók
hún alltaf meðulin með mér og þótti vænt um
að geta stuðlað að því að ég yrði heilbrigður.
„Og dó hún allt í einu?“
„Ég vissi alt um hjartasjúkdóma og þess-
vegna þóttist ég fá kast, þegar henni fór að
líða illa. Hún gleymdi sjálfri sér og dó án
þess að verða hrædd.“
„Það var fallega gert af þér.“
„Það sem hún gerði fyrir mig var alveg
eins fallegt. Við vorum hjón — það var alit
og sumt."
Satt að segja höfðu þau orðið fyrir miklu
áfalli við þessa sorgarfregn. Það var ekki hægt
að neita að viðurkenna yfirvofandi hættu, þegar
hún var nýbúin að verða annarri stúlku að bráð
— jafnvel þótt Evelyn hefði enga vernd fengið.
Frú Stirling minntist þess nú að Viola var ein
af vörðum dóttur hennar og hún leit ósjálfrátt
biðjandi á hana. En Viola var of önnum kafin
við að gera sér í hugarlund hvernig Evelyn hefði
kvatt vin sinn áður en hún gekk inn í hótelið.
Dyravörðurinn hafði heyrt bíl aka burtu um
leið og Evelyn sveiflaði hringhurðinni. Hún hafði
sennilega verið í góðu skapi eftir skemmtilega
ferð og tilbúin til að taka áVítum föður sins.
Viola fylgdi henni i huganum upp í lyftinu, inn
eftir ganginum og inn fyrir dyrnar.
Þar beið hennar einhver. Beið eftir . . .
Violu svimaði og suðan í eyrum hennar deyfði
rödd frúarinnar. Hún hristi þetta af sér og fór
aftur að sjá handmálaða bolla á morgunverðar-
borði.
Það fór skjálfti um frú Stirling og hún kastaði
frá sér blaðinu. „Þetta er of hræðilega til að
halda áfram að lesa um það“.
Viola gat ekki stillt sig um að forvitnast um,
hvað væri svo hræðilegt, að viðbjóðurinn á því
gæti yfirgnæft rósemi frú Stirling. Hún tók upp
blaðið og þarna var ein lína um hvenær rann-
sóknin færi fram. En enginn gerði nokkru sinni
grín að frú Stirling, þvi þó hana skorti kímni-
gáfuna, þá var hjálpsemi hennar og skyldurækni
óvéfengjanleg. Hún ávarpaði nú man sinn ákveð-
in, þó lesa mætti í dökkum augum hennar hve
óskemmtilegt henni fannst væntanlegt skyldu-
starf.
„Will, við verðum að fara strax til vesalings
mannsins."
Miljónamæringurinn muldraði einhver mót-
mæli:
„Það er ekki víst að hann kæri sig um það.
Við ráðlögðum honum að leita til lögreglunnar,
eiskan mín. Þetta geta verið afleiðingar þess.“
„Þá fer ég ein.“
Hún gekk fram og sneri sér þar við: „Við borð-
um hádegisverð með vinum okkar, svo þér getið
átt frí í dag, Viola.“
Violu létti auðsjáanlega og hún kærði sig koll-
ótta, þótt Beatrice sæi það. Strax og hjónin voru
farin, hringdi hún til Alans Foam. Og þegar
henni var sagt að hann væri ekki kominn á skrif-
stofuna, hringdi hún heim til hans án þess að
láta sér detta i hug að það var ekki kurteist, fyrr
en konurödd svaraði nöldrandi, að ef það væri
skrifstofan, þá dytti sér ekki í hug að vekja Alan.
Hann hefði verið að vinna alla nóttina.
Viola bað fyrir skilaboð um að hann hringdi
til hennar og frú Foam varð strax vingjarnlegri.
„Það skal ég gera með einu skilyrði og það er
að þér sjáið um að hann fái sér hádegisverð.
Hann hefur verið alla nóttina hjá föður myrtu
stúlkunnar og hann er ekki eins sterkur og hann
lieldur sjálfur."
Viola lofaði að Alan skyldi borða eins og hest-
ur og þær ákváðu á hvaða veitingahúsi þau ættu
að hittast. Og þegar frúin heyrði að Viola stakk
upp á litlum, ódýrum stað, hengdi hún tólið
ánægð á: „Hún er enginn gullgrafari," hugsaði
hún.
Þegar Viola kom inn í stofuna, sá Beatrice
á svipnum á henni, að nú væri eitthvað skemmti-
legt í vændum. Hún vissi að lagskona hennar
mundi nota frelsið til að lifa þessu spennandi lífi,
sem hún þekkti ekki.
„Ætlarðu að borða úti?" spurði Beatrice.
„Já, hvernig fólki verður þú með?“
„Þér mundi vafalaust leiðast það,“ svaraði
Beatrice.
„Ég get ekki hætt að hugsa um Evelyn. Hvern-
ig var hún?“ spurð; Viola.
„Spurðu einhvern annan. Maður á ekki að tala
illa um dáið fólk.“
„Láttu ekki svona. Ég þoli sannleikann."
,En þessi sannleikur er ekki sérlega skemmti-
lcgur. ún var ómenntuð, gat ekki talað um neitt
og hugsaði ekkert. Hún hafði aðdráttarafl fyrir
karlmenn og röddin var gróf og ruddaleg."
Viola vissi að Beatrice var raunsæ og dró þá
ályktun að Evelyn hefði verið léttúðug miðlungs-
stúlka, sem kyssti bakarasyni engu síður en
prinsa.
„Það er ágætt að hún skemmti sér,“ sagðl
Viola. „Allir ættu að lifa.“
„Allir nema miljóneradætur,“ svaraði Beatrice.
Viola skipti um föt til að vera tilbúin að fara
um leið og Stirlinghjónin kæmu. Hún spurði þau
frétta, af Rafael.
„Hann er rólegri on ég er,“ svaraði Stirling.
„Hann er alveg tilfinningalaus núna, vesalings
maðurinn," sagði frú Stirling. „En ég er hrædd
um að hann eigi eftir að líða, þegar hann áttar
sig.“
Hún virtist hafa náð sér, þrátt fyrir þessa
erfiðu heimsókn og Viola skildi hvers vegna, þeg-
ar hún hélt áfram.
„Lögreglan er viss um að henni hafi ekki ver-
ið rænt. Venjulega sést á fólki ef svo er. Það
liefur ekki borðað og og ekki getað þrifið sig
o. s. frv. En Evelyn var nýbúin að fá fótasnyrt-
ingu, var í hreinum dýrindis nærfötum og hún
hefði getað komið beint af snyrtistofu."
„Svo hún hefur lifað, eins og Greeny segir,"
sagði Beatrice.
Viola beið ekki eftir frekari fréttum. Hún náði
sér I bíl og fór á veitingahúsið, þar sem Foam
beið hennar. Hann leit þreytulega út, en breitt
bros færðist yfir andlit hans þegar hann sá
hana.
Viola leit ánægjulega í kringum sig.
„Þetta er indæll staður eftir allt skrautið,"
sagði hún. „Þú getur talið þig með, því ég er
orðin dauðleið á þessum útrroðnu stifuðu skyrt-
um. Hamingjan góða, hvað þú ert rauðeygður."
„Ég hefi verið á fótum í alla nótt. Vesalings
Cross var yfirheyrður af lögreglunni og svo þurftu
þeir að taka fingraför og allt þessháttar."
Viola heyrði hve röddin var þreytuleg og bann-
aði honum að segja eitt orð meira um þetta efni,
fyrr en þau væru búin að borða. Þegar máltíð-
inni var lokið sagði Foam henni í fáum drátt-
um hvernig morðið hefði verið framið.
„Hún hefur auðsjáanlega ekki kvalizt, þvi hún
hefur verið kyrkt áður en hún gat áttað sig.
Morðinginn hefur komið upp brunastigann og
læðzt inn um gluggann bak við hana. Cross
viðurkenndi nauðugur að dóttir hans talaði við
ókunna menn og að hún hefði verið á ferðalagi
með einhverjum ungum manni. Lögreglan hefur
úrskurðað að morðið hafði verið framið vegna
ástarmála. Hótunarbréfið var sennilega skrifað
til að gabba föðurinn að heiman, því enginn kom
á Victoríastöðina. Það var betra fyrir lögregluna
að fást við þetta, úr því hann ruglaði þá ekki
með tali um hóp af dularfullum óvinum, eins og
hann gerði við mig.“
„Áttu við að það hafi ekki verið satt?“
„Ég veit meira um þetta en þú. Hann fyllti
mig með lygi. Ég ætti að vera reiður — en ég
kenni bara í brjósti um hann. Ég held að hann
eigi í erfiðu og viðkvæmu máli og sé að reyna
að ljúga sig út úr því. Auðvitað hélt hann að
hann væri að gera það bezta úr því og svo er
hann lygari af guðs náð. Hann sagði lögreglunni
t d. að hann héti í raun og veru Richard, en
hefði tekið upp Rafael af því það hljómaði bet-
ur.“
„Mannstu þegar við sáumst fyrst?“ sagði
Viola. „Ég get en séð Cross fyrir mér eins og
hann var þá, herðabreiður og höfðinglegur með
glitrandi ljóst hár. Hefurðu áhyggjur af mál-
inu?“
,,Nei,“ svaraði hann. „Lögreglan er búin að
taka við af mér og stúlkan er komin í leitirnar.
Fyrirtækið sendir inn reikning og þá er ég laus
allra mála.“
„Og hvað svo?“
Hún var falleg eins og sápufroða — og
alveg eins innantóm. — Lawrence Timms.