Vikan


Vikan - 22.01.1953, Blaðsíða 5

Vikan - 22.01.1953, Blaðsíða 5
Hún hvarf eins og dögg fyrir sólu 13 NEI, hún var vön að segja að það væri heimskulegt að viðurkenna ekki að ræningj- ar héldu sjaldan loforð sín og að við mættum undir engum kringumstæðum borga lausnargjald fyrir hana.“ ,,Ég er hræddur um að hún hafi verið neydd til að skrifa þetta.“ Skyndilega missti frúin stjórn á sér og bar bréfið að vörunum: ,,Hún snerti þetta,“ stundi hún. „Við höfum ekkert að gera hér lengur,“ sagði miljónamæringurinn og tók um axlir hennar. „Við skulum koma heim — og bíða þar.“ „Augnablik," sagði Goya. „Ég hefi skipt um skoðun. Ég vil ekki vera tengd við stúlkurán. Þið megið rífa niður herbergið. Ég segi upp.“ Pomeroy yppti öxlum þreytulega. Frú Stirling sneri sér við í dyrunum: „Mér þyk- ir leitt að hafa valdið þessu ónæði. Ætlarðu að koma með okkur heim á hótelið, Viola, eða viltu heldur verða hér eftir?“ spurði hún. Rödd hennar var vingjarnleg og Viola hvíslaði: „Ég vil heldur verða eftir, ef ykkur er sama.“ „Nei, hún kemur með okkur,“ sagði miljóna- :mæringurinn þrumandi röddu. „Hvernig get ég verið viss um að hún sé ekki samsek.“ „Nei, því trúi ég ekki,“ greip frúin frammí. „Hún veit hve vænt Beatrice þótti um hana.“ „Hún liggur undir grun. Hvers vegna laug hún að okkur ? Hvers vegna reyndi hún að stöðva Mack i að elta Beatrice ?“ Viola vissi að hún gat engum vörnum við kom- ið. Líklega mundi enginn trúa sögu hennar. Allt í einu mundi hún eftir manni með ákveðið augna- ráð, sem ekki mundi láta miljónamæringa draga úr sér kjarkinn. Hún endurheimti hugrekki sitt. Hann mundi geta ráðlagt henni hvað hún ætti að gera. En hvernig gat hún náð til hans. Skyldi henni verða leyft að hringja? Þó svo væri, yrði áreiðanlega hlustað á samtalið og þá gæti það verið álitin sönnun fyrir því að Foam væri með í samsærinu. Hún horfði ráðvillt í kringum sig og var farið að brjóta heilann um hvernig hún gæti læðzt inn í símklefann án þess að nokkur veitti því athygli, þegar hún leit á Goyu, sem stóð neðst í stiganum og málaði sig. „Goya, mig langar til að hringja." Goya rétti henni lykilinn og smurði meiri vara- t ...............i ........... VEIZTU — 7 1. Hvað hefur hundurinn margar tær? 2. Hvað er Riga-Veda? 3. Hvað var Alexandrina lengi drottning Islands ? 4. Eftir hverja eru þessar óperur: Sal- ome, Miðillinn og La Giaeonda? 5. Hvenær kom fyrsti snjóbíllinn til Is- lands ? 6. Hvað var Lindberg lengi að fljúga yfir , Atlandshafið ? 7. Hvaða borg er kölluð Feneyjar Norð- urlanda? En Litla París? 8. Hver skrifaði glæpasögurnar um leyni- lögreglumanninn Arséne Lupin? 9. Hvað hét vitri kalífinn í 1001 nótt? 10. Englar boðuðu fæðingu sex manns í Biblíunni. Hverjir voru þeir? Sjá svör á bls. 14. - j lit á varirnar svo enginn sæi þegar hún hreyfði þær: „Notaðu símann minn, en mundu eftir að loka um leið og þú ferð.“ Svo breiddi hún út faðm- inn og bætti við hátt og tilgerðarlega. „Við erum nágrannar og báðar í vandræðum. Ég vona að allt fari vel. Vertu sæl.“ Að svo búnu dró hún slörið fyrir andlitið og sigldi út. Stirlinghjónin voru að tala við majórinn, þeg- ar Viola ávarpaði þau: „Má ég fara snöggvast upp í herbergið mitt.“ Stirling leit á Mack, sem kinkaði kolli: „Ég ætla að reykja sígarettu fyrir neðan brunastig- ann á meðan. Ég þarf að fá mér ferskt loft. Viltu lána mér eldspýturnar þínar?“ Hann hélt auðsjáanlega að hún ætlaði að brenna einhverjum sönnunargögnum. Viola lagði af stað upp stigann eins hratt og hún gat fyrir meidda öklanum. Hún gekk beint að herbergi nr. 16 og opnaði hurðina. Eftir nokkra leit tókst henni að fina slökkvara í myrkrinu og kveikja dauft ljós í loftinu. Það lýsti aðeins upp hluta herbergis- ins. Hún leit órólega í kringum sig og veitti því nú athygli að hún stóð á nákvæmlega sama blett- inum og Beatrice hafði staðið á þegar hún hvarf. Hvert gat hún hafa farið? Og hvernig? Bréfið sýndi að hún hlaut að hafa ferðast með undra- v.erðum hraða. Tárin fóru að renna niður kinnarnar á henni: „Beatrice var svo elskuleg og óeigingjörn. Ég vildi láta lífið til að finna hana." Hún rifjaði upp símanúmer Foams en síma- stúlkan svaraði ekki hringingu hennar. Hendur hennar fóru að skjálfa og hún óttaðist að Stirl- inghjónunum færi að leiðast biðin og sendu ein- hvern upp. Hún leit i kringum sig í dimmu herberginu og ótti hennar fór vaxandi. Fyrir stuttri stundu hafði ung stúlka horfið hér. Hún þorði ekki að tefja hér lengur. 1 skelfingu sinni leit hún í spegilinn og sá mynd Rafaels Cross í stað sinnar eigin spegil- myndar. Um leið og hún kom auga á hann, gerði hún sér ljóst að hún hafði hvorki heyrt hurðarskell né fótatak hans. Hún leit við, en sá engan bak við sig. Ef hann hafði staðið þar, var hann horf- inn. Hún neyddi sig til að líta aftur í spegilinn . . . í honum speglaðist nú ekkert annað en náfölt andlit hennar sjálfrar með stór óttaslegin augu. I þeim var svo mikil skelfing að hún snerist á hæli og flýði út úr herberginu. 21. KAFLI. Spegillinn. að var hræðilegt að vakna morguninn eftir. Viola opnaði augun með erfiðismunum eftir nokkurra klukkutíma þungan svefn og leit í kringum sig i skrautlegu herberginu. Henni var illt í höfðinu og hálsinn var þurr. Óbragðið í munninum á henni benti til þess að hún hefði verið i óvenju fjörugum félagsskap kvöldið áður. „Var ég ölvuð?" En um leið og hún spurði sjálfa sig þessarar spurningar mundi hún að Beatrice var horfin. Hún mundi ekki hvernig þau höfðu komizt heim, en hún hafði verið aðfram komin þegar þau komu inn í hótelanddyrið. Þá hafði einhver góðhjart- aður maður skipað henni að fá sér eitt staup og við það hresstist hún nægilega vel til að halda sér uppi þangað til hún kom upp í herbergið sitt. Hún minntist þess að hún hafði ætlað að hringja til Foams, en einhver hafði hrætt hana svo að hún hafði gleymt þvi. Ástæðan til þess- arar hræðslu var of ótrúleg til að geta verið sönn. Hún hlaut að hafa ruglast eitthvað i rím- inu. Þó Viola kviði því að hitta Stirlinghjónin, stökk hún fram úr rúminu og fór að klæða sig. Hún hikaði lengi framan við íbúð þeirra, án þess að þora að berja að dyrum. Loks opnaði þjónustu- stúlka, sem var að gera hreint, hurðina fyrir liana, áður en hún hafði tíma til að afþakka það. Við fyrstu sýn datt Violu í hug að hjónin hefðu tæmst, svo ekkert væri nú eftir nema ysta skel- in. Miljónamæringurinn sat skorpinn eins og múmía í hægindastól og angistin í augnaráði hans var það eina, sem sýndi að hann var með lífsmarki. Frúin var i bláum brokaðislopp, vel greidd og með nýjan andlitsfarða. Samt minnti liún Violu á brúðu. Það var léttir að snúa sér að Rafael Cross. Hann virtist ferskari og enn meira lifandi við hlið hinna. Viola vætti varirnar og reyndi að tala, en ekkert hljóð heyrðist. Frúin varð fyrst til að svara spyrjandi augnaráði hennar: „Nei“, sagði hún. „Engar fréttir. Við bíðum þeirra." Cross beit i vindilinn sinn: „Það er einn liður- inn í leiknum," sagði hann. „Ég ætti að þekkja það. Þið getið ekki gert annað en að bíða. Fjár- krafan kemur bráðum, eins og hún kom til mín.“ „Ef ég gæti aðeins náð sambandi við þá,“ sagði miljónamæringurinn og neri hendur sínar. „Þá gæti ég sagt þeim að það eru engin takmörk fyrir upphæðinni sem ég vil borga. Ég vil aðeins fá hana heila á húfi.“ „Það gæti verið að þeim kæmi vel að vita það,“ svaraði Cross. „En þið verðið að gera ykkur það Ijóst að það getur verið að Beatrice viti of mikið til að óhætt sé að sleppa henni. Hún er alltof vel gefin og ekki svo mikið barn að hún geti ekki sett það i blöðin." „En kannski þeir hafi bundið fyrir augun á henni, svo hún þekki þá ekki aftur. Þú verður að muna að hún hefur aldrei séð þá áður,“ sagði frúin. „Já það er betra ef þeir eru henni ókunnir," sagði Cross. „En þetta gekk of vel fyrir sig til að svo gæti verið. Kannski einhver þjónanna hafi verið í vitorði — eða einhver sem hún treysti of vel til að tortryggja hann.“ Hann tók um hendur frúarinnar. „Þið verðið að hringja til lögreglunn- ar. Þeir geta kannski komizt að þvi hvar henni var rænt. Einhver annar er skrifstofumaðurinn hlýtur að hafa séð stúlku i kápu úr hreysikattar- skinnum." „Nei,“ æpti frúin og vöðvarnir í andliti hennar lierptust saman. „Það þori ég ekki.“ Allt í einu leit Stirling upp og horfði á Violu: „Einhver sem hún treysti," endurtók hann. „Ef þið eigið við mig,“ æpti hún, „þá er það svívirðileg lýgi. En hvaða gagn er að því að segja ykkur það? Ég verð að tala við einhvern, sem stendur utan við þetta. Ég verð að tala við Alan Foam." „Þið kannist við hann,“ sagði Cross. „Það er leynilögreglumaðurinn, sem leitaði Evelynar fyrir mig.“ „Þú getur talað við hann hérna," sagði Stir- ling. „Don hringir til hans fyrir þig.“ „Ertu búin að borða moi'gunverð?" spurði frú- in. „Ég get elcki komið niður nokkrum bita.“ „Það gerði hún,“ sagði Cross og kinkaði kolli í áttina til frúarinnar. „Afsakið," sagði Viola, „ég skal fara niður strax.“ 5

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.