Vikan - 02.04.1953, Qupperneq 7

STRÍÐIÐ MILU KVIVJAIMIMA
FRÉTTABRÉF UM

f Bandaríkjunum hefur verið
reynt að fá úr því skorið á
•*" vísindalegan hátt, hvaðaf af-
stöðu konur og karlar hafi til ýmissa
mála, sem segja má að snerti hjóna-
bandið beint eða óbeint. 1 þessu sam-
bandi var efnt til mikillar skoðana-
könnunar. Hér fara á eftir spurning-
arnar og svörin við þeim. Hvernig
hefðir þú svarað?
Hvort hefur konan eða karlmað-
urinn þroskaðri kýmnigáfu?
Tveir af hverjum þremur körlum
töldu engan vafa á þvi, að karlmenn
væru skemmtilegri. Þrjár af hverj-
um fjórum konum voru þeim ósam-
mála.
Hvort er erfiðara, líf karl-
mannsins eða konunnar?
Yfirgnæfandi meirihluti kvenna
taldi líf konunnar erfiðara. Plestir
karlmenn töldu hinsvegar sennileg-
ast, að þessu væri líkt komið með
kynjunum.
Hvort kynið er nízkara
kvenkynið eða karlkynið?
Hér voru aðilar algerlega ósam-
mála, karlmennirnir fullyrtu flestir,
að konur væru nískari, konurnar
sögðu, að auðvitað væru karlmenn-
irnir meiri nirflar.
Hvort verður að fórna meiru
frjálsræði fyrir hjónabandið,
konan eða karlinn?
Segja má, að um þetta hafi verið
ÉG TÓK MYND AF HUNDI
Framhald af bls. Jf.
lítill strákur í uppáhalds pollinum
sínum.
JEAN varð skelfingu lostin þegar
hún sá hann. — Aftur? hrópaði
hún. — I þetta sinn verðum við að
skola af honum með garðslöngunni.
-— Bruce lítur nógu vel út svona,
sagði ég- og fór með hann inn í skrif-
stofuna. Ég lét hann leggja óhreinar
lappirnar víðsvegar á stólinn og lyfti
honum svo upp í hann. Þar sat hann
hortugur á svipinn, eins og hann
vissi vel, að hann ætti ekki að vera
þarna, en nyti þess í ríkum mæli.
Þannig vildi ég einmitt hafa hann.
Eg kom lömpunum og myndavélinni
fyrir í flýti og kallaði: — Skamm-
astu þín, Bruce! Hann leit bænar-
augum á mig og ég tók þrjár myndir.
Daginn eftir fór ég með þær til
Jean og föður hennar.
— Litið þið á, sagði ég og rétti
þeim beztu myndina. Á henni sat
stór og sterklegur hundur með sekt-
arsvip i forugum plaststól. Förin
eftir lappirnar á honum sáust greini-
lega og fóru vel við appelsínugulan
stólinn. — Eg hef ekki vit á auglýs-
ingum, hélt ég áfram, — en ég held
að þessi mynd veki athygli. Og fyrir
neðan hana á að standa, að hundur-
inn sé ekki búinn að eyðileggja
stólinn, því þegar hann hafi verið
burstaður, sjáist engir blettir.
Taylor leit á mig. Svo beygði hann
sig og klappaði Bruce. — Komdu,
sagði hann og fór með Bruce inn í
skrifstofuna. Við heyrðum að hann
fór að skrifa á ritvélina.
Við Jean störðum hvort á annað.
Svo tók ég utan um hana. Allt í einu
opnuðust dyrnar á skrifstofunni, en
Taylor virtist ekkert hafa á móti
deilt frá þvi að sögur hófust. Kven-
fólkið hefur alltaf haldið því fram
— og sennilega með sanni -— að það
verði að ofra meiru. Á þann hátt
svöruðu konurnar líka nærri því und-
antekningarlaust við þessa skoðana-
könnun, þó að meirihluti karlmanna
fullyrti, að þetta væri öfugt.
Er hyggilegt að fræða bömin
um f járhagsástæður heimilisins
úr því þau eru orðin tíu'ára?
Konurnar svöruðu jákvætt, karl-
mennirnir voru nokkurnveginn hníf-
jafnt skiptir í málinu.
Er það rétt eða rangt fyrir unga
stúlku að hringja á kunningja
sinn (karlmann) og biðja hann
að koma út og skemmta sér,
t. d. í bíó?
Fjórar af hverjum fimm konum
voru andvígar þessu, en aðeins rúm-
lega helmingur karlmannanna.
Aðeins fyrir konur.
Þegar þú ferð að kaupa þér nýjan
hatt, hefurðu þá bónda þinn með í
ráðum ?
Sjötíu og sex af hundraði eigin-
kvenna svöruðu: ,,Held nú ekki!“
Aðeins fyrir karla.
Spyrðu konuna þína venjulegast
ráða áður en þú festir kaup á nýj-
um fötum?
Fimmtíu og sjö af hundraði eigin-
manna svöruðu spurningunni já-
kvætt.
því að við föðmuðum hvort annað.
— Komið hingað inn, sagði hann. —
Ég skal leyfa ykkur að heyra heims-
ins beztu auglýsingu.
Við brostum öll ánægjulega, nema
Bruce. Hann lá í stólnum, en í þetta
sinn var hann ekki hortugur á svip-
inn heldur makindalegur. Bruce
kunni auðsjáanlega vel við sig í
plaststólnum.
Hvað má lesa úr skrift yðar?
Rithandarsérfræðingurinn hefur
frestað för sinni til útlanda og verð-
ur hér nokkrar vikur i viðbót. Les-
endum verður tilkynnt áður en hann
fer.
Um skrift Ullu segir sérfræðingur-
inn:
Skriftin sýnir unga stúlku á
þroskastigi með innibirgðar tilfinn-
ingar, sem ekki á œtíð gott með að
láta uppi skoðanir sínar við aðra eð:i
réttara sagt vilja sinn. tJlla er dá-
lítið hégómagjörn og gefin fyrir að
snyrta sig. Hún er stíflynd og dálít-
ið þverlynd. Úlla er reglusöm, dug-
leg og virðist vera mjög samvisku-
söm. Hennar góðu eiginleikar eru
margir og líklegt er að þeir láti gott
af sér leiða við aukinn þroska og
aldur. Úlla er hjartahlý og góður
félagi.
Um skrift Súsönnu segir sérfræð-,
ingurinn: *
Skrifarinn er náttúrubam að eðlis-
fari. Súsanna er gefin fyrir vinnu og
heimilislif. Hún er reglusöm og
skyldurcekin. Hún hefur líka frem-
ur góða skapgerð, er trygglynd, ekki
■ opinská, en vantar nœgilegt sjálfs-
traust til að fá notið sinna góðu
hœfileika. Hún virðist þó geta verið
nokkuð einbeitt ef svo ber undir.
Skriftin sýnir yfirleitt góðan „kar-
akter“, góðar og nœmar taugar og
hlýtt viðmót.
Ift T7
FRÁ JAZZKLÚBB ÍSLANDS

AHUGAMAÐUR sendir mér línu og lætur í Ijós ánægju
sína með starfsemi klúbbsins í vetur. Hann ræðir einkum um jam-
session, sem haldin var í Tjamarcafé hinn 16. marz s. 1. Birti ég hér
útdrátt úr bréfi hans.
★ ★ ★ ★ ★
JAZZ-kvöld Jazzklúbbsins í Tjarnarcafé mánudagskvöldið
16. marz s. 1. var sérstaklega ánægjulegt. Gaf þar á að líta stóran
hóp ánægðra áheyrenda, sem allir létu hrifningu sína óspart í ljós,
þegar hinir ungu jazzleikarar, sem fram komu á þessu vel heppnaða
jazz-kvöldi, komu fram á sjónarsviðið. Má þar nefna t. d. Ólaf Step-
hensen, sem lék á harmoniku, Lárus Lárusson á píanó, Sigurbjöm
Ingþórsson á bassa ( leikur hans var sérstaklega skemmtilegur) og
Sverri Garðarsson á trommur. Einnig kom þarna fram Andrés Ing-
ólfsson, stefnufastur og öruggur ungur maður. Hann er klúbbgestum
kunnur sem clarinet-leikari og hefur oft leikið á fræðslufundum og
jazz-kvöldum klúbbsins, meðal annars var hann í quartett Jazz-klúbbs-
ins ásamt Sigurði Guðmundssyni, Ólafi Stephensen og Herði Magnús-
syni. 1 lcvöld hefur Andrés ekki komið með clarinetið heldur alto-
saxofon og blæs af miklum þrótti og tilfinningu, sem þeir einir geta
gert, sem vita hvað er að gerast í jazzheiminum. Vil ég þakka Andrési
fyrir leik hans þetta kvöld, hann kom mér alveg sérstaklega á óvart.
Með honum komu fram þeir Lárus Lárusson á píanó, Sigurbjöm Ing-
þórsson á bassa og Einar Jónsson á trommur. Einnig kom þarna fram
Gunnar Sveinsson á vibrafón, duglegur jazz-leikari, sem tekur jazz-
inn alvarlega og er í stöðugri framför. Með honum léku þeir Guðjón
Pálsson á píanó, Kristján Kristjánsson á alto-sax., Vilhelm Ingólfsson
á bassa og Einar Jónsson á trommur. Það var gaman að sjá. og heyra
Kristján Kristjánsson, en það er ekki á hverju mánudagskvöldi, sem
heyrist í honum, ég held að það sé í fyrsta skipti sem hann tekur
þátt i jazzkvöldi í vetur. Ekki má gleyma hinum ágæta og smekk-
lega píanóleikara Kristjáni Magnússyni, sem kom fram þetta kvöld
ásamt Skafta Ólafssyni og Kristjáni Hjálmarssyni, sem við þekkjum
úr dixie-land-hljómsveit Þórarins Óskarssonar. Kristján Hjálmarsson
leikur á clarinet, og margir muna eftir hinum skemmtilega clarinet-
dúet þeirra Kristjáns og Andrésar Ingólfssonar, sem vakti mikla eftir-
tekt á einu jazzkvöldi klúbbsins í vetur. Jazz-kvöld þessi hafa verið
einkar skemmtileg og margt gott hefur heyrst þar. Eg vil að endingu
þakka forráðamönnum klúbbsins og svo auðvitað ekki sízt hljóðfæra-
leikurunum sjálfum fyrir mjög góða frammistöðu í vetur.
Ljósin í Þórshamars-merkinu í Tjarnarcafé kvikna hvert af öðru
þar til albjart er orðið í salnum og klukkan á veggnum segir að klukk-
an sé hálf tólf. — Salurinn er að tæmast, allir að flýta sér, en það
er eins og eitthvað seiðmagn hafi altekið áheyrendurna því þeir
geta ekki um annað hugsað á leiðinni heim en jazz, hljóðfæraleikara,
Björn R., Guðmundana alla, Kristjánana alla, Elfar, Gauk, Ormslev
o. fl. o. fl.
★ ★ ★ ★ ★
*
SNODDAS-Skemmtamr hafa verið í Reykjavík núna
undanfarið við svo góða aðsókn að einsdæmi má teljast. Skemmtan-
ir þessar hófust með því að hljómsveit undir stjórn Kristjáns Krist-
jánssonar lék, og spáði það óneitanlega góðu um framhaldið. Þessir
menn voru með Kristjáni, en hann lék á alto-sax: Kristján Magnússon
á píanó, Einar Jónsson á trommur, Gunnar Sveinsson á vibrafón og
Sigurbjöm Ingþórsson á bassa. Hljómsveitin lék af mikilli smekkvísi,
og dáðist ég að tón Kristjáns sérstaklega og þvi hve Gunnar Sveins-
son er orðinn öruggur á vibrafóninn. 1 hléinu var mér svo litið í pésa
þann, sem ég hélt að væri söngskráin, og sá, að þar var Snoddas
lýst sem söngvara alþýðunnar. Satt er það, en hvers vegna? Því er
,,svarað“ í pésanum: . . . ,,Ef til vill er gátan ekki jafn torráðin og
hún virðist. Alþýða manna er orðin þreytt á afskræmistónlist jazz-
ins annars vegar, sem er henni fjarskyld og framandi, og hins veg-
ar . . .“. Jæja, hugsaði ég, er nú svo komið, að einhver, sem ekki þorir
að láta nafns síns getið, er að reyna að koma fólki til þess að trúa
því, að jazz sé ekki tónlist alþýðunnar, heldur fjarskyldur henni og
framandi. Þá fór ég að spyrja sjálfan mig, hvernig og hvar jazzinn
hefði þróast. Ég hafðr alltaf haldið, að einmitt þessi tónlist væri
tónlist alþýðunnar. Voru kannski ekki negrarnir í New Orleans taldir
til alþýðunnar ? Það hefði verið betra, að hinir hvítu menn hefðu
viðurkennt þessar verur sem menn en ekki skepnur. Kannski lítur
höfundur pésans svo á að mennirnir, sem fyrst léku jazz í heiminum,
hafi ekki talist til alþýðunnar, vegna þess að þeir voru þrælar. Mér
finnst þetta hinsvegar vægast sagt vafasöm kenning, enda var það1
einmitt jazzinn sem ,,stal“ þessum „alþýðuhljómleikum" í Austur-1
bæjarbiói. Því er það ósmekklegt, að ekki sé meira sagt, þegar hing-
að er fenginn útlendingur til skemmtanahalds, að nafnlaus maður
skuli þurfa að sletta sér fram í söng hans með rugl og vitleysu um
„tónlist alþýðunnar". Visnasöngur Snoddas er eflaust einhver hluti
af þeirri tónlist. En það haggar ekki þeirri staðreynd, að jazzinn er
tónlist alþýðunnar og hefur verið það undanfarna áratugi.
Ólafur H. Jónsson.
7
/