Vikan - 02.04.1953, Blaðsíða 11

Hún hafði lært margt í njósnaraskól-
anum í Englandi. Hún vissi að njósn-
arinn varð að vera við öllu búinn. Og
svo eina nótt mátti hún leita sér gist-
ingar hjá vændiskonum....
ODETTE
HANN hélt áfram að tala sínum lága rómi.
„Maðurinn sem ætlaði að hitta mig hér, er
Bernard, einn af okkar föstu sendiboðum. Hann
er mjög traustur maður, — og auk þess skáld.
Það kæmi sér vel ef þér gætuð beðið og séð hann,
svo þið gætuð framvegis þekkt hvort annað.“
„Ég býst ekki við að koma aftur til Marseille,"
sagði hún efagjörn. „Fyrirmæli mín frá skrif-
stofunni eru þau, að ég skuli fara annað.“
„Það er leiðinlegt, Lise. Samt mundi það vera
gott ef þér gætuð hitt Bernard."
„Já, ég mundi hafa gaman af því. Maður getur
alltaf fundið hótel, þar sem ekki er verið að
spyrja óþægilegi-a spurninga, geri ég ráð fyrir?"
„Já, já. Marseille er full af hótelum. Bemard
þekkir borgina vel, og hann getur fundið hentug-
an stað.“ Hann lyfti glasinu og brosti. „Yðar
skál, Madame."
„Skái, Monsieur."
Það fylgdi því einkennileg tilfinning að sitja
hér á veitingastað í Marseille og drekka vín með
brezkum liðsforingja, meðan hermenn Þriðja rík-
isins gengu um göturnar. En þá áttaði hún sig;
þannig mátti hún ekki hugsa. Það var ekki hollt
fyrir njósnara að komast á vald rómantískum
hugleiðingum. Hún varð að taka þessum óvenju-
legu kringumstæðum ei,ns og hverjum öðrum
eðlilegum hlut.
Hún sagði glaðlega: „Ég er fegin því að vera
komin til Frakklands."
„Já," sagði Monsieur Vidal og brosti. „Ég get
vel trúað því. Þér eruð búin að vera hér núna,
ja, við skulum sjá, hvað lengi ? Þrjátíu og sex
klukkustundir ?“
„Eitthvað um það bil.“
„Bíðið þangað til þér eruð búnar að vera hér
þrjátiu og sex vikur, og þá skulum við vita hvort
þér segið það sama. En þarna kemur Bernard."
Hann var brosleitur maður, mildur á svip, rúm-
lega þrítugur að aldri, og hafði það hlutverk að
AU héldu af stað í áttina til gamla borgar-
hlutans, og Bernard bar tösku Raouls. Það
var þegar orðið mannfátt á götunum, því að
útivistarbannið nálgaðist óðum. Bernard sagði
afsakandi:
„Fólk, sem tekst á hendur starf eins og okkar
verður að vera við því búið að lenda á alls konar
furðulegum stöðum. Því að umfram allt verðum
við að komast hjá að fylla út nokkra pappíra,
eða svara óþægilegum spumingum. Frakkland er
á kafi í opinberum skjölum og plöggum og hvert
þeirra er lítil músagildra. Það er mikil list að
skilja aldrei eftir sig nein spor. Samt hafði ég
vonazt til að geta útvegað eitthvað betra. Næst
skal ég koma þessu öðruvísi fyrir."
Hann stanzaði á götuhorni. Odette tók eftir
því að gatan til vinstri hét „Parísarstræti."
„Hérna skil ég við yður. Það er vissast að ég
fari ekki lengra. Þér gangið þarna niður Parísar-
stræti, þangað til þér komið að sjötta húsinu
hægra megin. Ytið á dyrnar, og þær munu opn-
ast. Þar fyrir innan er kona. Segið henni að þér
komið frá Monsieur Bernard, og að yður vanti
herbergi í nótt — herbergi með lykli í læsingunni.
Hún skilur það. Eg bíð hér í nákvæmlega fimm
mínútur, ef ske kynni að eitthvað væri í ólagi.
ferðast látlaust milli deildanna í Suðurhópnum.
Hann krafðist þess að Lise borðaði kvöldverð með
þeim. Hótel? Hann kvaðst þekkja þúsundir hótela
og vera heimilisvinur á þeim öllum. Eftir kvöld-
verð mundi hann hringja í eitt af þessum hótel-
um þar sem engin þörf yrði á því að Lise fyllti
út eyðublöð með heimskulegum spurningum. Mál-
ið var útkljáð. Auk þess var honum kunn-
ugt um veitingastað þar sem fyrsta flokks ostrur
voru á boðstólum. Fyrst mundu þau fá sér að
borða, og síðan mundi hann ganga frá þessu með
hótelið.
Þau fengu sér að borða — og borðuðu vel.
Bernard var heill brunnur af skemmtilegum sög-
um, og tíminn leið fljótt. Lise leit á úrið sitt
kl. 9. Hún sagði við Bernard: „Þér ætluðuð að
hringja fyrir mig á hótel," og hann stökk undir
eins á fætur. „Ég hef verið svo frá mér numinn
af nærveru yðar, Lise, að ég steingleymdi þessu.
Ég biðst afsökunar. Ég skal kippa þessu í lag
á stundinni.“
Hann gekk í burt — og kom ekki aftur fyrr
en að stundarfjórðungi liðnum. Hann settist nið-
ur, beit í neglur sínar og hnyklaði brýrnar. Að
lokum sagði hann: „Þetta hefur verið mjög erfitt.
Marseille er full af þessum þýzka óþverralýð og
ekki einu sinni ég“ — hann sló sér á brjóst —
„ekki einu sinni ég hef getað komið því í kring
sem ég ætlaði mér. Samt þurfiðj þér ekki að sofa
í biðsal járnbrautarstöðvarinnar. Ég get farið
með yður á vissan stað þar sem engra spurninga
verður spurt og þér munuð verða fullkomlega
örugg. Þér þurfið ekki að segja annað en að
Monsieur Bernard hafi sent yður. Engar spurn-
ingar. Þetta er ekki kannski beinlinis eins og á
Ritz í París, en engu að síður gott húsaskjól."
Hún var Lise, og hún var S. 23; hún var við-
búin hverju því sem guðunum þóknaðist að færa
henni í hendur. Hún sagði í anda feðra sinna:
„Allons-y.“
yfirmenn"
Ef þér verðið ekki komin aftur eftir fimm mínút-
ur, þá mun ég ganga út frá því sem vísu að allt
sé í lagi. Ég vona að við hittumst bráðlega aftur,
Lise. Ég bið að heilsa Raoul."
Odette fann skyndilega til hrollkennds óróleika.
Hún leit niður dimma götuna og sagði:
,-,Hverskonar staður er þetta, þar sem ég á að
sofa ?“
„Það er eina húsið þar sem þér verðið fullkom-
lega öruggar hér í Marseille í nótt. Mér þykir það
leiðinlegt, Lise.“ Hann yppti öxlum. „Það er
pútnahús þýzkra hermanna."
„Guð minn góður . . . “
Það varð löng þögn. Odette sagði lágri röddu:
„Mundi . . . mundi ég ekki geta sofið í biðsalnum
á járnbrautastöðinni ?“
„Jú, þér gætuð það. En það mundi hafa áhættu
í för með sér. Það er mikill siður Þjóðverjanna
að taka alla farþega sem bíða þannig og flytja
þá í einhverja gerfigúmmíverksmiðju sína — og
við höfum ekki ráð á að tapa neinum svona
snemma. Þér verðið alveg örugg á þessum stað,
Lise.“
Hún tók upp tösku sína. Hún reyndi að brosa.
„Verið þér sælir, Bernard."
„Verið þér sælar, Lise.“
„Aðeins fyrir
Hún gekk hægt eftir gangstéttinni, taldi hús-
in.' Hún stanzaði við það sjötta og leit í kringum
sig. Gatan var mannlaus. Svo ýtti hún á hurðina,
og gekk inn. Húa var stödd í björtu anddyri.
Miðaldra kona sat þarna við borð. Hún var að
stoppa sokk. Hún lagði frá sér sokkinn og leit á
Odette. Á brjósti hennar var stór kross úr gulli.
Augu hennar voru hörð, og um leið björt. Það
voru þesskonar augu sem ekkert fer framhjá.
Hún hreyfði naumast varirnar er hún sagði:
„Hvað er yður á höndum, Madame."
Seinasta orðið hljómaði eins og svipuhögg.
„Ég kem frá Monsieur Bernard. Hann sagði
að“ — hún stamaði — „hann sagði að ég gæti
fengið herbergi hér í nótt — herbergi með lykli.“
Konan leit á hana með steingervum svip. Síð-
an sagði hún:
„Þér vitið hvers konar hús þetta er?“
„Já. Ég veit það.“
„Hafið þér nokkra peninga, Madame?"
„Já.“
„Herbergið með lykli kostar fimmtíu franka."
Hún brosti sem snöggvast, en brosið hvarf fljót-
lega aftur. „Ég er ávallt hreykin af því að geta
gert eitthvað fýrir vini og félaga Monsieurs
Bernard. Þér þurfið ekkert að óttast, Madame.
Ég skal sjá um að þér verðið ekki truflaðar."
„Ég er yður mjög þakklát."
„Maður er þó alltaf Frakki," sagði hún þurr-
lega.
Odette opnaði veskið sitt og taldi út fimmtíu
franka i seðlum. Konan tók við þeim, setti þá
niður í skúffu, hringdi lítilli bjöllu, og tók siðan
sokkinn upp aftur. Odette leit í kringum sig.
Teppið á gólfinu var mjög slitið. Við endann á
anddyrinu héngu dökk dyratjöld, og á milli
þeirra sá Odette dimma stiga. Fjörgömul kona
kom innan úr húsinu og birtist á milli dyra-
tjaldanna.
„Marie, vísið þér þessari konu á herbergi nr.
10. Það má ekki trufla hana.“
„Bien, Madame.“ Gamla konan tók upp tösku
Raouls og sneri sér við. Konan við borðið sagði
við Odette: „Það er vissara að þér hafið þetta
með.“ Hún tók stóran lykil af kippu sem hékk
við lend hennar, og fékk henni hann hálfbros-
andi. „Ég vona að yður muni líða vel í nótt.“
„Þakka yður fyrir. Góða nótt.“
Gamla konan hélt hægt af stað upp stigana. Á
fyrsta pallinum lagði hún frá sér töskuna, hall-
aði sér upp að handriðinu, másandi. Næsta
áfanga fór hún jafnvel enn hægar, en um síðir
komst hún alla leið upp, opnaði dyrnar að her-
berginu og kveikti.
Odette gaf henni tuttugu franka. Hún muldr-
aði eitthvað og stakk þeim undir blússu sína.
Hún sagði: „Það er bjalla þarna. Ef Madame
þarfnast einhvers, þá skal hún bara hringja.
Ég heyri það og kem.“
„Gott. Ég hringi, ef nauðsyn krefur." Hún stóð
við dyrnar. „Jæja þá —- góða nótt.“
„Góða nótt, Madame."
Odette læsti dyrunum. Hún stóð og hallaði
sér upp að hurðinni þangað til hún heyrði gömlu
konuna leggja af stað niður brakandi stigana.
Því næst leit hún kringum sig í herberginu. Það
voru hlerar fyrir gluggunum. Glugga-
tjöldin voru óhrein. Fyrir miðjum
veggnum stóð fornfálegt járnrúm og á
þvi grátt teppi, breitt yfir röndótta
dýnu. Það var einnig legubekkur i her-
I.
11