Vikan - 07.05.1953, Qupperneq 12

Hin forna borg Annecy stendur við norðvestur-
endann á yndisfögru stöðuvatni, samnefndu. Hún
er svo sundurskorin af skurðum, að hinn frægi
ferðamaður sautjándu aldarinnar, Foérdé, kall-
aði hana „Feneyjar hinna tæru vatna“. Yfir marg-
breytileg húsþökin hennar hljóma bjöllur Vor-
frúarkirkju með þeirri angurværð sem þær hafa
öðlazt á tvöhundruð ára aldri sínum.
I vg.tninu spegla sig fjöll Savoyens, og þar
synda hvítir svanir. 1 dagrenning eru fjöllin
dökkblá, og vatnið liggur undir þeim slétt og
kyrrt. Síðan kemur sólin og hellir glitrandi lita-
flóði yfir fjöllin og vatnið, og á kvöldin verða
klettarnir kolsvartir áður en þeir hverfa í
myrkrið.
Við hægri bakka vatnsins, undir skógarland-
inu Semnoz, liggur aðalvegurinn frá Annecy til
Albertvilie, alveg við ströndina. Um það bil fimm
mílur frá Annecy liggur að honum vegurinn til
St. Jorioz. Þetta litla þorp átti eftir að verða
aðalbækistöð Raouls.
Á stöðinni 1 Annecy tók Madame Marsac á
móti Raoul og Odette. Þar sem staðurinn er 498
metra yfir sjó, þá hafði Odette útvegað sér hjá
lækni einum í Toulouse læknisvottorð um það,
að heilsu hennar væri þannig háttað, að hún
yrði að hafast við 500 m yfir sjávarmáli. Þetta,
sem mimaði, 2 m, gat varla haft mjög mikla
þýðingu.
Þau fóru til St. Jorioz í strætisvagni. Þetta
var fimm mílna leið, og strætisvagninn mjög
gamall og illa farinn, skröltandi og spúandi ben-
sínreyk í allar áttir. Þegar þau stigu út úr hon-
um I St. Jorioz, setti Odette töskuna á gang-
stéttina og leit í kringum sig. Þetta var á gatna-
mótum, og á hornunum stóðu Poste-hótelið og
Terrace-hótelið, pósthúsið og símstöðin. Aðalgat-
an lá frá suðri til norðurs, en frá henni í vestur
lá vegurinn að kirkjugarðiniun og til fjallanna,
og annar vegur lá til vatnsins. Þetta var vina-
legur staður. Odette tók upp töskuna, og gekk
á eftir Madame Marsac inn í veitingastofu Poste-
hótelsins.
Þetta var allstór veitingastofa með litlum borð-
um. Til vinstri var barinn, og á borðinu þar stóð
hin óhjákvæmilega kaffivél, en í hillunum fyrir
aftan raðir af vínflöskum. 1 horninu lengst til
hægri en píanó, sem vel hefði getað þolað það
að verða stemmt. Það voru inngöngudyr við
báða enda stofunnar. Marsac sjálfur sat við dyrn-
ar, sem þau komu inn um. Hann stóð á fætur,
tók innilega I hendurnar á Raoul og Odette og
leiddi þau inn í skrifstofuna, þar sem Jean og
Simone Cottet, eigendur hótelsins, biðu þeirra.
Jean leit á Raoul og Odette fránum augum.
Hann var maður um 35 ára gamall, dökkur yfir-
litum, hlédrægur að sjá, athugull. Hreyfingar
handa hans báru vott um það öryggi sem fylgir
miklu líkamsþreki. Það var ofurlítill vottur af
mongólskum einkennum i andlitsdráttum hans.
Það var löngu sánnað, að Jean Cottet var mað-
ur, sem hægt var að reiða sig á.
Og það átti eftir að sannast enn betur á þeim
dögum, sem framundan voru.
„Þetta eru vinir mínir," sagði Marsac.
,,Ég geri það sem í mínu valdi stendur til að
láta fara vel um þau,“ sagði Jean Cottet. Hann
leit á nöfnin tvö, sem skráð höfðu verði i gesta-
bók hans. Hann og kona hans Simone, vissu vel
að ekkert var að marka þessi nöfn. Þau vissu
líka, að þessi maður og þessi kona höfðu með
höndum hættulegt starf, sem beint var gegn
óvinum ættlands þeirra. Og þau vissu ekki síð-
ur, hvaða hegning lá við að hjálpa slíku fólki.
Og þau voru hreykin af að hafa fengið tæki-
færi til að gera það.
Jean Cottet brosti sínu hæga hrosi og fylgdi
þeim til herbergja sinna uppi á lofti.
Atburðirnir í Cannes höfðu sýnt þeim fram á
nauðsyn þess, að hafa bækistöðvar starfsem-
innar dreifðar sem mest. En möguleikum til slíks
var ekki að heilsa hér. Eina húsið, sem þau
gátu fengið til afnota í þessu augnamiði var
gamalt íbúðarhús, sem nefnt var í daglegu tali
Kalksteinninn. Kalksteinninn var 300—400 m frá
Poste-hótelinu, og Raoul varð að sætta sig við
það sem miðstöð fyrir starfsemi hópsins — og
tók um leið skýrt fram, að enginn úr hópnum
mætti koma á hótelið eða setja sig opinberlega
í samband við hann eða Lise. Það næsta, sem
gera þurfti, var að finna sérstakan hraðboða,
og maður að nafni Riquet varð fyrir valinu. Ri-
quet hafði áður verið kennari í franska flug-
hernum, og var nú um 25 ára gamall. Hann var
gæddur þremur kostum, sem nauðsynlegt var
að prýddu hvern hraðboða. Sá fyrsti var útlitið.
Hann var mjög venjulegur maður i útliti. Hann
var meðalmaður á hæð’, bláeygður, vel rakaður^'
— í útliti hans var ekkert sem stakk í stúf
við útlit alls fjöldans. Hinir kostirnir voru þeir,
að Riquet var viljasterkur eins og gamall írsk-
ur dráttarklár, og hugrakkur eins og ljón.
FULLTRÚINN
Eftir ROBERT CARSON
NNRlKI Urbans Hart var mikið,
en þetta kvöld hætti hinn
Jr ” ungi bóndi óvenjusnemma,
renndi sér úr traktorssætinu
og klæddi sig í bláu sparifötin sín. Hann tók
bílinn sinn úr skúrnum og ók í honum í stað
gamla vörubílsins, sem hann þó venjulegast
notaði.
Skömmu seinna sat hann í skrifstofu bæjar-
stjórans ásamt sex öðrum fulíti'úum Jarða-
bótafélags Boulderdalsins og ræddi um það,
hvórt þeir ættu að gefa leyfi til að borað
yrði eftir olíu í sveitinni, sem þeir höfðu bund-
izt samtökum um að rækta.
— Það er ekki allt fengið með peningun-
um, sagði Urban í ræðu sinni. — Við ákváð-
um að rækta þetta landsvæði til að geta alið
börnin okkar upp við frjálst útilíf, og þeim
verður ekki bætt það upp með bjórstofum og
dansstöðum. Ég greiði atkvæði á móti tillög-
unni.
Bæjarstjórinn var þungbrýnn og það voru
hinir líka. Við hlið hans sat ung, ljóshærð
stúlka í þröngri dragt og peysu, sem ekki
leyndi því, að hún var af hinu svokallaða
veikara kyni. Urban gat ekki haft augun af
stúlkunni. Bæjarstjórinn greip tækifærið og
kynnti hana.
— Þetta er Nellý Lanson, einkadóttir Lan-
sons þess, sem ætlar að bora eftir olíunni fyrir
okkur. Ungfrú Lanson reis á fætur og sagðist
vera fulltrúi föður síns, sem lægi í sjúkra-
húsi. Hún kvaðst vera sannfærð um, að það
væri olía í Boulderdalnum og að ef þeir vildu
aðeiijs gefa samþykki sitt, yrðu þeir allir
orðnir stórauðugir áður en langt um liði.
Bæjarstjórinn brosti til hennar, en sagði að
samkvæmt lögum félagsins nægði eitt mótat-
kvæði til þess að ekki væri hægt að veita
leyfið.
— Ég er samt á móti þvx, sagði Urban og
forðaðist augnaráð hennar.
— Úr því svo er, sagði bæjarstjórinn, ■—
skulum við ekki greiða atkvæði í dag, heldur
bíða hentugs tækifæris.
— Hversvegna viltu ekki peninga? spurði
stúlkan og gekk i veg fyrir Urban, þegar
hann ætlaði að fara. — Hefurðu allt, sem þú
girnist ?
— Nei, en ég á hænur, sem gefa mér egg,
kýr, sem mjólka, og nóg af góðu kjöti, og ég
vil ekki láta eyðileggja allt sem ég á.
— Ef þú ert ekki eins mikið á móti stúlk-
um og peningum, skulum við koma út á næsta
kaffihús. Ég vonast til að geta talað um fyrir
þér.
Urban fór treglega með henni. Yfir glasi af
rjómaís reyndi hún að sannfæra hann og sagði
honum ævisögu sína. Hún var tuttugu og
tveggja ára gömul og jarðfræðingur að mennt-
un. Henni þótti mjög vænt um föður sinn,
sem nú þurfti meira á henni að halda en
nokkru sinni fyrr. Hún hafði misst móður
sína, þegar hún var kornung, og strax komið
föður sínum, sem af einhverjum ástæðum var
hjálparþurfi, til aðstoðar.
— Ég skil þig vel, sagði Urban. — Þú villt
hjálpa föður þínum, en sveitin hérna ætti að
fá að vera eins og guð skapaði hana.
Dóffir mín nr hrninðstn plági af6.
— Þetta er eintóm uppgerð, sagði ókunni maðurinn. — Þér viljið ekki fá mig fyrir
tengdason og eruð að reyna að leika á mig. Hvernig getið þér sannað, að þau ætli að gifta
sig?
Nú var Roy Stanhope búinn að átta sig. — Ef pabbi þinn hefur ekkert á móti því, Dot,
þá viftum við okkur i dag.
— Svo þið haldið það! æpti Pratt.
— Vissi ég ekki, hrópaði maðurinn með stóra nefið sigri hrósandi. — Til allrar hamingju
eru til heiðarlegir dómstólar í Bandaríkjunum, sem munu gæta réttar míns.
— Auðvitað giftist dóttir mín, þegar hún vill, flýtti Pratt sér að segja. Þegar um fram-
tið einkabarnsins hans var að tefla, urðu hans eigin óskir að víkja.
Hann ók brúðhjónunum sjálfur til kirkjunnar og eftir athöfnina afhenti maðurinn með
rauða nefið miðann og fékk hann ríkulega borgaðan.
Nokkrum dögum seinna heimsótti Pratt ungu hjónin. — Ég vona að þú látir þér þetta
að kenningu verða, sagði hann við dóttur sína.
— Þvert á móti, pabbi, svaraði hún hlæjandi. — Bragðið tókst ágætlega. Ég elti blöðr-
una sjálf i bílnum mínum og hirti hana. Svo leigði ég manninn með nefið — lék hann ekki
hlutverkið sitt með prýði?
— Það er eins og ég hefi alltaf sagt, þú ert hreinasta plága, dæsti Pratt.
12