Vikan - 18.06.1953, Blaðsíða 7

Það er allan fjárann hægt að gera með peningum,
sagði Anthony gamli, jafnvel ná sér í kærustu
ALVEG BÁLSIÍOTIIMN
— Segðu ekki þetta, sagði Anthony gamli
hneykslaður. — Ég muh treysta peningunum
fram í andlátið. Ég er búinn að fara í gegnum
alfræðiorðabókina aftur að y, í leit að einhverju,
sem ekki sé hægt að kaupa fyrir peninga, og
ég býst við að þurfa að byrja á viðaukanum í
næstu viku. Ég held að peningarnir séu meira
virði en allt annað. Nefndu mér eitthvað sem
ekki verður keypt fyrir peninga.
— 1 fyrsta lagi, sagði Richard dálítið sár, —
er ekki hægt að kaupa sig í samfélag við heldra
fólk.
— Jæja, er það ekki hægt? þrumaði þessi
ákafi verjandi „undirrótar alls ills“. ■—•
Richard andvarpaði.
— Nú erum við að kðmast að efninu, sagði
gamli maðurinn með minni ofsa. — Ástæðunni
fyrir þvi, að ég bað þig að koma hingað inn. Það
er eitthvað að þér, drengur minn. Ég hef veitt því
athygli í margar vikur. Út með það. Ég býst við
að geta útvegað ellefu milljónir auk fasteignanna
innan 25 klukkustunda. Ef það er lifrin í þér,
þá liggur Ramber fullur af kolum við akkeri
niðri í víkinni, tilbúinn til að sigla með þig til
Bahamaeyjanna á tveimur dögum.
— Ekki svo vitlaust til getið, pabbi; það er
ekki fjarri lagi.
— Jæja, sagði Anthony hvasst. — Hvað heitir
hún?
Richard fór að ganga um gólf. Þessi gamli,
óheflaði faðir hans var nógu skilningsgóður til
að vinna trúnað hans.
— Hvers vegna biðurðu hennar ekki? spurði
Anthony gamli. — Hún tekur þér áreiðanlega
fegins hendi. Þú ert ríkur og myndarlegur og
þú ert ágætis drengur. Hendurnar á þér eru
hreinar. Það er engin Eurekasápa á þeim. Þú
ert líka skólagenginn, en því gefur hún engan
gaum.
— Ég hef ekki haft tækifæri til þess, pabbi.
-— Skapaðu þér tækifærið, svaraði Anthony. —
Bjóddu henni i skemmtigöngu í garðinum, á
hestbak upp í sveit eða fylgdu henni heim úr
kirkjunni. Tækifæri! En sú vitleysa!
•— Þú þekkir ekki stéttaskiptinguna i þjóðfél-
aginu, pabbi. Hún er af þeirri stétt, sem heldur
fast við þetta fyrirkomulag. Hver einasta mín-
úta af tíma. hennar er ákveðin löngu fyrirfram.
Ég verð að fá þessa stúlku pabbi, annars verður
þessi staður hreinasta viti fyrir mig. Og ég get
ekki skrifað henni — það get ég ekki.
— Skárra er það, sagði gamli maðurinn. —
/Etlarðu að segja mér að þú getir elcki lceypt
þér eina eða tvær klukkustundir af tíma einnar
;stúlku fyrir alla peningana mína?
— Ég er búinn að draga það of lengi. Hún
fer til Evrópu eftir tvo daga og verður þar um
kyrrt. Ég fæ að vera með henni í nokkrar mínút-
ur annað Ttvöld. Nú er hún hjá frænku sinni í
Larchmont, og þangað get ég ekki farið. En ég
má taka á móti henni við Grand Central stöðina
klukkan 8.30 annað ’kvöld og aka henni í einum
spretti niður Broadway og að Wallacksleikhús-
inu, þar sem mamma hennar og fleira fólk bíður
okkar í anddyrinu. Heldurðu að hún hlusti á
ástarjátningu mína á þessum 7—8 mínútum,
undir þessum kringumstæðum. Hvaða tækifæri
fæ ég svo í leikhúsinu á eftir? Ekkert. Nei, pabbi,
þetta mál geta peningarnir ekki leyst. Fyrir
peninga er ekki hægt að kaupa eina mínútu af
timanum; ef þnð væri hægt, mundu auðkýfing-
arnir vera langlífari. Ég hef enga von um að
geta talað við ungfrú Lantry áður en hún
fer.
— Allt í lagi, drengur minn, sagði Anthony
glaðlega. — Nú geturðu farið í klúbbinn þinn.
Ég er feginn að ekkert skuli vera að lifrinni í þér.
Segirðu að ekki sé hægt að kaupa tímann fyrir
peninga? Maður getur auðvitað ekki fengið hann
afhentan i pakka við húsdyrnar hjá sér fyrir
peninga, en ég hef séð Tíma gamla með ansi
stór hælsæri, eftir að hann var búinn að vaða í
gegnum gullhrúguna.
Klukkan átta kvöldið eftir tók Ellen frænka
gamlan gullhring upp úr mölétnu skríni og fékk
Richard hann.
— Berðu hann í kvöld, frændi, sagði hún biðj-
andi. — Mamma þin fékk mér hann. Hún sagði,
að hann mundi færa þér heppni i ástarmálum.
Hún bað mig um að fá þér hann, þegar þú værir
búinn að finna þá réttu.
Ungi Rockwall tók með lotningu við hringn-
um og reyndi að setja hann á litla fingur, en hann
komst ekki niður fyrir annan hnúfann. Þá tók
hann hringinn og stakk honum í vestisvasann,
eins og karlmenn eru vanir að gera.
Tvær mínútur yfir hálf dró hann ungfrú Lantry
út úr þvögunni á brautarstöðinni.
— Við megum ekki láta mömmu og þau bíða,
sagði hún.
— Til Wallackleikhússins, eins hratt og þér
komizt, sagði hann hlýðinn við ekilinn.
Við 34. götu opnaði ungi. Richard allt í einu
vagnhurðina og skipaði ökumanninum að stanza.
— Ég missti hring, sagði hann afsakandi um leið
og hann steig út. — Mamma átti hann og ég vil
síður týna honum. Það tefur þig ekki nema eina
mínútu — ég sá hvar hann datt.
Innan einnar mínútu var hann aftur stiginn
upp i vagninn með hringinn. En á þessari einu
mínútu hafði annar vagn stanzað beint fyrir
framan þau. Ekillinn reyndi að víkja til vinstri,
en stór og þungur flutningavagn kom i veg fyrir
það. Þá reyndi hann að fara til hægri, en varð
að snúa við vegna þess að húsgagnavagn, sem
ekkert erindi átti þama, var fyrir honum. Þá
reyndi hann að aka aftur á bak, en sleppti taum-
unum og bölvaði. Vagninn sat fastur i feiknstórri
bendu af vögnum og hestum. Þetta var ein af
þessum umferðarflækjum, sem stundum stöðva
allt í einu alla umferð í stórborgunum.
— Hversvegna haldið þér ekki áfram? spurði
ungfrú Lantry ekilinn óþolinmóð. — Við verðum
of sein.
Richard stóð upp í vagninum og leit í kringum
sig. Hann sá að fjöldi vagna, flutningabíla, leigu-
bíla og farangursvagna hafði safnast saman og
fylltu torgið, þar sem Broadway, Sjöttagata og
34. gata koma saman. Og frá öllum hliðargötum
streymdu skröltandi farartæki á fullri ferð I
áttina að vegamótunum og bættust við þyrping-
una, sem sífellt stækkaði, og bölbænir ökumann-
an'na blönduðust hávaðanum. Öll farartækin í
Manhattan virtust hafa safnazt kringum þau.
Elzti New York búinn meðal þeirra þúsunda, sem
stóðu á gangstétinni, hafði aldrei séð annað eins
öngþveiti.
— Mér þykir fyrir þessu, sagði Richard um
leið og hann setist aftur. — En það lítur út fyrir
að við sitjum föst. Við losnum ekki næsta klukku-
tímann. Þetta er allt mér að kenna. Ef ég hefði
ekki misst hringinn . . .
— Lofaðu mér að sjá hringinn, sagði ungfrú
Lantry. —’ Mér er alveg sama, úr því ekkert
verður við þessu gert. Mér finnst lika leikhús
leiðinleg.
Um klukkan ellefú um kvöldið barði einhver
léttilega að dyrum Anthony Rockwalls. Þessi ein-
hver var Ellen frænka, sem leit út eins og grá-
hærður engill, sem hefur orðið eftir á jörðinni
af misgáningi.
— Þau eru trúlofuð, Anthony, sagði hún blíð-
lega. — Hún er búin að lofa að giftast honum
Richard okkar. Þau lentu í umferðarflækju á
leiðinni í leikhúsið, og það liðu tveir klukkutím-
ar áður en vagninn þeirra losnaði. Ó, Anthony,
gortaðu aldrei framar af valdi peninganna. Lítið
tákn um sanna ást — lítill hringur, tákn eilífrar
og ómetanlegrar ástar, varð til þess að hann
Richard okkar fann hamingjuna. Hann missti
hringinn á götuna og steig út úr vagninum til
að taka hann upp. Áður en þau gátu haldið
af stað aftur, voru þau strönduð. Hann talaði
við stúlkuna og vann ást hennar, meðan vagn-
inn sat fastur. Peningar eru eins og ekki neitt
samanborið við hina sönnu ást.
— Jæja þá, sagði Anthony gamli. — Mér þykir
vænt um að drengurinn fékk það sem hann vildi.
Ég sagði honum, að ég mundi ekkert spara,
ef ...
— En Anthony, hvaða gagn gátu peningarnir
þínir gert?
— Kæra systir, sagði Anthony Rockwall. —
Sjóræninginn minn er kominn í mestu klípu.
Skipið hans er að sökkva og hann kann of vel
að meta peningana til að láta þá hverfa í hafið.
Láttu mig nú í friði með bókina mína.
Sagan ætti að enda hér. Ekkert vildi ég frem-
ur. En við verðum að kafa til botns í sann-
leiksbrunninum.
Daginn eftir kom maður með rauðar hendur
og bládröfnótt bindi heim til Anthony Rockwalls.
Hann kallaði sig Kelly, og var strax vísað inn
í skrifstofuna.
— Jæja, sagði Anthony og teygði sig eftir
ávísanaheftinu. — Þetta tókst ágætlega. Bíddu
nú við — þú fékkst 5.000 dollara í reiðu fé.
—■ Ég borgaði sjálfur 300 í viðbót, sagði Kelly.
— Ég varð að borga dálítið meira en við gerð-
um ráð fyrir. Flesta flutningavagana og leigu-
bílana fékk ég fyrir fimm dollara, en stóru flutn-
ingabílarnir og hestvagnarnir fóru upp S tíu;
mennirnir á mótorhjólunum vildu líka fá tíu dali
og sumir hlöðnu hestvagnarnir meira að segja
tuttugu. Lögregluþjónarnir fóru verst með mig
— ég borgaði tveimur 50 dollara, en hinum 20
—25. En gekk þetta ekki alveg ljómandi vel,
herra Rockwall ? Og við höfðum ekki einu sinni
æft þetta. Piltarnir voru svo stundvísir, að ekki
munaði broti úr sekúndu.
— Þrettán hundruð, gjörðu svo vel, Kelly, sagði
Anthony um leið og hann reif ávísunina úr heft-
inu. — Þúsundið þitt og þrjú hundruðin, sem
þú þurftir að borga úr eigin vasa. Þú fyrirlítur
ekki peninga, er það, Kelly ?
— Ég? sagði Kelly. — Ég gæti lúbarið þann,
sem fann upp fátæktina.
Þegar Kelly var kominn fram að hurðinni, kall-
aði Anthony á hann. — Þú hefur vist ekki séð
allsberan strák vera að skjóta örvum í mann-
þrönginni? Hann kvað heita Amor.
— Nei, svaraði Kelly leyndardómsfullur á svip-
inn. — Ef hann hefur verið strípaður, eins og
þú segir, þá hefur lögreglan kannski tekið hann
úr umferð áður en ég kom.
— Mig grunaði, að það væri lítið á hann ein-
an að treysta, skríkti Anthony. — Vertu sæll,
Kelly.
Bezt að auglýsa í VIKUNNI
7