Vikan - 21.04.1955, Blaðsíða 4

* H * IOI *
*fl®8*<feB*B*^L*®s*afl ♦ bc ♦ bc * n *&ii*
//iVi sanna saga Evu Braun og Adolfs Hitler
blómin mundu nú vera að falla og ilmurinn af
ilmjurtunum hvildi yfir fjöllunum. En hér var
ekkert nema dauðinn. Maturinn var lélegur,
brauðið vont og rakt og gerfikaffið svo slæmt,
að hún gat varla drukkið það, en hún vissi, að
hún yrði að gefa gott fordæmi. Hún ætlaði að
vera trú til dauðans.
— Tími okkar er senn kominn, Eva.
— Ég veit það.
— Eg er búinn að velja bát til ferðarinnar.
Viðkomandi menn vita um óskir mínar, og allt
FORSAGA:
I»að er fiarið að haila undan fætá fyrir
i>jóðverjum í stríðinu. ADOUF lillLER
kallað ETVU BKAUN, ástmey sína,
frá sveitasetri þeirra. Með
KONRAD, lífvörður hennar,
og KABL, yfirþjónn á
Eva hefur verið ástmey Hitl-
X93X, þegar hún kom til MUnchen
olölpunum, þar sem hún hafði
Jofuð Kurt, æskuunnusta sínum.
stöðu sína, er hún einmana og
Sstyrk, enda hefur hún óviijandi orðið
að þrjár manneskjur misstu lifið:
Kurt, Geli, systurdóttir Adolfs, og ókunn-
imgur maður. 1 júlí 1944 er Hitler sýnt
banatilræði í aðaJstöðvum austurvígstöðv-
anna.
ylDOLF, hún er dásamleg, stamaði hún.
Ocj, Henni tókst að dylja ótta sinn og festa
hálsfestina um hálsinn á sér. Svo tók hún vasa-
spegil upp úr handtösku sinni, til að skoða hana.
—- En hvað hún er dásamleg!
Ný^var hún aftur farin að líta framtíðina
Hún kom auga á annan pakka,
Þessi hjátrú var í raun og
9g. Hvaða máli skipti spákerl-
júlkross ? Hún skar niður pakkann, og
væri kannski hringur eða brjóst-
festina. Á honum stóð aðeins eitt
orð: Eva. Aáfolf horfði á hana opna hann, en hann
heyrði ekki að hún tók andköf, því báðar hljóð-
himnur hans voru laskaðar og hann heyrði
ekki vel.
1 pakkanum var aðeins jólakort með silfur-
grárri áletrun á rauðum grunni. Eva las það
hægt og í fyrstu gat hún ekki áttað sig á orð-
unum:
Það eina, sem við eigum víst í lífinu, er dauð-
inn.
Hún starði rugluð á kortið og reif það svo
í tætlur. Karl kom inn með kaffið og spurði
undrandi:
~Ær eitthvað að, ungfrú?
^^íei, ekkert, ekkert!
,$’ann hogím,rannsakandi á hana með þessu^
wS^auaflm sín'úm og sneri sér svo undan
Kafnw tíi' alveg afbragð, það er frá Vin. Heil
.HitlejysE^fUhann og lét frá sér bakkaníj^
leil Hwhr! svaraði hún.
23. KAFLI
Eva hafði enga hugmynd um, hvernig þessi
andstyggilega aðvörun á jólakortinu hafði kom-
izt inn i loftvarnarbyrgið og á jólatréð. Það átti
að vera liægt að treysta öllum þeim, sem höfðu
aðgang að loftvarnarbyi'ginu, og því gerði þetta
atvik hana nú skelfingu lostna. Þetta gamal—
kunna, óhugnanlega hugboð um að fylgzt væri
með hverri hreyfingu hennar, hlustað á hvert
orð hennar og að verið væri að svíkja hana,
sótti nú aftur á hana. — Þegar Konrad kemur
aftur, læt ég hann telja í mig kjark, sagði húr.
við sjálfa sig. En heimkoma hans dróst á langinn
Sjúkrahúsið, þar sem hann var til lækninga
með handlegginn, hafði verið eyðilagt í heiftúð-
legri loftárás. Hann hafði skrifað henni síðan (svo
að hún vissi að hann var enn á lifi), og sagzt
ætla að koma til Berlínar eins fljótt og hægt
væri, en nú höfðu samgöngurnar versnað til
muna. Hann var óbugaður og furðulega ánægður
með lífið.
Nú er þessu erfiða tímabili að verða lokið, og
allt, sem ég hafði svo mikla trú á, mun koma
fram, skrifaði hann.
1 marzmánuði gerði Eva sér það Ijóst að
stríðið var tapað. Nú gat ekkert bjargað Þýzka-
landi framar, og einasta von hennar og Adolfs
var kafbáturinn, sem átti að flytja þau til Ama-
zon. Guð minn góður, bara að það verði sem fyrst,
sagði hún við sjálfa sig. Hún var orðin óhugnan-
lega. taugaóstyrk, þrátt fyrir lyfin, sem hún var
alltaf að taka inn. Hún þorði ekki að hugsa um
hina örlagaríku stund, en reyndi í staðinn að
ímynda sér sólskinbjarta daga við Amazon og þá
lífsgleði, sem mundi ríkja, þar sem engum
sprengjum væri varpað og allar byssur þagnað-
ar. Stundum fann hún til innilokunarkenndar í
hinu þrönga loftvarnarbyrgi, sem tryggði þeim
öryggi. Óþefurinn þar niðri, þessi sífelldi deyfði
hávaði að ofan og stöðug þennsla á taugunum,
var orðið henni alveg óbærilegt.
— Hvað eigum við að gera? spurði hún Adolf
völd nokkurt snemma í apríl, þegar henni fg^hst
hún standa á hyldýpisbarmi og framundan íþlasti
við tf^rfámingin. Þarna sem þau sátu, heyáðu þau ,
fýflKöfðufl^iér vaxandi hávaða af nýrri lOTÍái.á.'j
inn frá óhugnanlegum sprengjum og drt|
hrynjandi húsum. 1 hugarlftmbar Éva
etta .‘itfiTian við Tyrolalpana, þar seirNtsafran-
ná.r
er tilbúið.
— Þetta eru forlög stríðsins, en ég mun hefja
mig yfir þau og snúa aftur. Þá mun ég ekki
sýna neina linkind og þeir skulu borga þúsund-
falt fyrir þetta.
— Við skulum fara í burtu, sagði hún biðjandi.
— Ekki strax! Ekki strax! Við munum endur-
reisa Þriðja ríkið úr fjarlægð. Það er hægt, ég
ætla að losa heiminn við alla þessa svikara,
þennan blauða Goering og heimtufreku konuna
hans, Himmler, Hess, þetta svín, sem flaug til
Englands, og von Ribbentrop, sem sveik mig
með þýðu viðmóti. Dr. Goebbels kemur með okk-
ur, ásamt konu sinni og börnum. Við verðum að
taka börnin með. Báturinn þolir það.
Þau höfðu ekki heyrt þegar Karl kom inn til
að færa þeim Apfelstrudel. Hann leit ekki upp,
þegar hann setti það hljóðlaust við hlið Evu, en
þau þögðu þangað til hann var farinn.
- Tökum við hann ekki með okkur ? spurði
hún. Hún vissi ekki af hverju hún vildi hafa hann
hjá sér, en hún treysti honum og hann hafði ver-
ið henni góður.
— Nei, það gerum við ekki. Það væri heimska
að bjarga manni, sem ekki getur framar gefið
Þýzkalandi syni til að berjast fyrir sig.
— Heil Hitler, sagði hún.
Fallbyssudrunurnar frá rússnesku byssunum í
austri fóru vaxandi. Evu fannst eins og hún
mundi aldrei losna við þessa daunillu lykt af
sprengjum, molluhitann í loftvarnarbyrginu og
þetta eilífa múrsteinaryk, sem lagðist eins og
teppi yfir allt. Loftvarnarbyrgið titraði vegna
þrýstingsins frá kröftugum sprengingum, og þó
hún reyndi að leyna þvi eftir mætti, þá var hún
í rauninni viti sínu fjær af skelfingu.
Karl getur ekki komið með okkur. Enginn
af þessum mönnum. Það er ekki svo slæmt fyrir
þá að láta lífið fyrir föðurland sitt. Þeir gera ráð
fyrir því. Það er skylda þeirra. Skylda þeirra við
mig, við Þýzkaland.
— Auðvitað! svaraði hún, en hún hugsaði.
Eins og það sé ekkert að deyja! Ef maðui' gséti
verið viss um að þar með væri öllu lokið, þá
væri hægt að lita öðrum augum á það, en enginn
gat vitað það með vissu og henni varð hugsað
til séra Schweiss með litlu skrýtnu hú^na.
Við verðum að gifta okkur, sa§
|ð sem fyrir kann að koma, þtj
við*_
Adolf! Hún vonaði að hún
£áta, en það komu tár í atí'gur
augsunina. — Hvað sagðirðu?
4