Vikan


Vikan - 21.04.1955, Blaðsíða 4

Vikan - 21.04.1955, Blaðsíða 4
* H * IOI * *fl®8*<feB*B*^L*®s*afl ♦ bc ♦ bc * n *&ii* //iVi sanna saga Evu Braun og Adolfs Hitler blómin mundu nú vera að falla og ilmurinn af ilmjurtunum hvildi yfir fjöllunum. En hér var ekkert nema dauðinn. Maturinn var lélegur, brauðið vont og rakt og gerfikaffið svo slæmt, að hún gat varla drukkið það, en hún vissi, að hún yrði að gefa gott fordæmi. Hún ætlaði að vera trú til dauðans. — Tími okkar er senn kominn, Eva. — Ég veit það. — Eg er búinn að velja bát til ferðarinnar. Viðkomandi menn vita um óskir mínar, og allt FORSAGA: I»að er fiarið að haila undan fætá fyrir i>jóðverjum í stríðinu. ADOUF lillLER kallað ETVU BKAUN, ástmey sína, frá sveitasetri þeirra. Með KONRAD, lífvörður hennar, og KABL, yfirþjónn á Eva hefur verið ástmey Hitl- X93X, þegar hún kom til MUnchen olölpunum, þar sem hún hafði Jofuð Kurt, æskuunnusta sínum. stöðu sína, er hún einmana og Sstyrk, enda hefur hún óviijandi orðið að þrjár manneskjur misstu lifið: Kurt, Geli, systurdóttir Adolfs, og ókunn- imgur maður. 1 júlí 1944 er Hitler sýnt banatilræði í aðaJstöðvum austurvígstöðv- anna. ylDOLF, hún er dásamleg, stamaði hún. Ocj, Henni tókst að dylja ótta sinn og festa hálsfestina um hálsinn á sér. Svo tók hún vasa- spegil upp úr handtösku sinni, til að skoða hana. —- En hvað hún er dásamleg! Ný^var hún aftur farin að líta framtíðina Hún kom auga á annan pakka, Þessi hjátrú var í raun og 9g. Hvaða máli skipti spákerl- júlkross ? Hún skar niður pakkann, og væri kannski hringur eða brjóst- festina. Á honum stóð aðeins eitt orð: Eva. Aáfolf horfði á hana opna hann, en hann heyrði ekki að hún tók andköf, því báðar hljóð- himnur hans voru laskaðar og hann heyrði ekki vel. 1 pakkanum var aðeins jólakort með silfur- grárri áletrun á rauðum grunni. Eva las það hægt og í fyrstu gat hún ekki áttað sig á orð- unum: Það eina, sem við eigum víst í lífinu, er dauð- inn. Hún starði rugluð á kortið og reif það svo í tætlur. Karl kom inn með kaffið og spurði undrandi: ~Ær eitthvað að, ungfrú? ^^íei, ekkert, ekkert! ,$’ann hogím,rannsakandi á hana með þessu^ wS^auaflm sín'úm og sneri sér svo undan Kafnw tíi' alveg afbragð, það er frá Vin. Heil .HitlejysE^fUhann og lét frá sér bakkaníj^ leil Hwhr! svaraði hún. 23. KAFLI Eva hafði enga hugmynd um, hvernig þessi andstyggilega aðvörun á jólakortinu hafði kom- izt inn i loftvarnarbyrgið og á jólatréð. Það átti að vera liægt að treysta öllum þeim, sem höfðu aðgang að loftvarnarbyi'ginu, og því gerði þetta atvik hana nú skelfingu lostna. Þetta gamal— kunna, óhugnanlega hugboð um að fylgzt væri með hverri hreyfingu hennar, hlustað á hvert orð hennar og að verið væri að svíkja hana, sótti nú aftur á hana. — Þegar Konrad kemur aftur, læt ég hann telja í mig kjark, sagði húr. við sjálfa sig. En heimkoma hans dróst á langinn Sjúkrahúsið, þar sem hann var til lækninga með handlegginn, hafði verið eyðilagt í heiftúð- legri loftárás. Hann hafði skrifað henni síðan (svo að hún vissi að hann var enn á lifi), og sagzt ætla að koma til Berlínar eins fljótt og hægt væri, en nú höfðu samgöngurnar versnað til muna. Hann var óbugaður og furðulega ánægður með lífið. Nú er þessu erfiða tímabili að verða lokið, og allt, sem ég hafði svo mikla trú á, mun koma fram, skrifaði hann. 1 marzmánuði gerði Eva sér það Ijóst að stríðið var tapað. Nú gat ekkert bjargað Þýzka- landi framar, og einasta von hennar og Adolfs var kafbáturinn, sem átti að flytja þau til Ama- zon. Guð minn góður, bara að það verði sem fyrst, sagði hún við sjálfa sig. Hún var orðin óhugnan- lega. taugaóstyrk, þrátt fyrir lyfin, sem hún var alltaf að taka inn. Hún þorði ekki að hugsa um hina örlagaríku stund, en reyndi í staðinn að ímynda sér sólskinbjarta daga við Amazon og þá lífsgleði, sem mundi ríkja, þar sem engum sprengjum væri varpað og allar byssur þagnað- ar. Stundum fann hún til innilokunarkenndar í hinu þrönga loftvarnarbyrgi, sem tryggði þeim öryggi. Óþefurinn þar niðri, þessi sífelldi deyfði hávaði að ofan og stöðug þennsla á taugunum, var orðið henni alveg óbærilegt. — Hvað eigum við að gera? spurði hún Adolf völd nokkurt snemma í apríl, þegar henni fg^hst hún standa á hyldýpisbarmi og framundan íþlasti við tf^rfámingin. Þarna sem þau sátu, heyáðu þau , fýflKöfðufl^iér vaxandi hávaða af nýrri lOTÍái.á.'j inn frá óhugnanlegum sprengjum og drt| hrynjandi húsum. 1 hugarlftmbar Éva etta .‘itfiTian við Tyrolalpana, þar seirNtsafran- ná.r er tilbúið. — Þetta eru forlög stríðsins, en ég mun hefja mig yfir þau og snúa aftur. Þá mun ég ekki sýna neina linkind og þeir skulu borga þúsund- falt fyrir þetta. — Við skulum fara í burtu, sagði hún biðjandi. — Ekki strax! Ekki strax! Við munum endur- reisa Þriðja ríkið úr fjarlægð. Það er hægt, ég ætla að losa heiminn við alla þessa svikara, þennan blauða Goering og heimtufreku konuna hans, Himmler, Hess, þetta svín, sem flaug til Englands, og von Ribbentrop, sem sveik mig með þýðu viðmóti. Dr. Goebbels kemur með okk- ur, ásamt konu sinni og börnum. Við verðum að taka börnin með. Báturinn þolir það. Þau höfðu ekki heyrt þegar Karl kom inn til að færa þeim Apfelstrudel. Hann leit ekki upp, þegar hann setti það hljóðlaust við hlið Evu, en þau þögðu þangað til hann var farinn. - Tökum við hann ekki með okkur ? spurði hún. Hún vissi ekki af hverju hún vildi hafa hann hjá sér, en hún treysti honum og hann hafði ver- ið henni góður. — Nei, það gerum við ekki. Það væri heimska að bjarga manni, sem ekki getur framar gefið Þýzkalandi syni til að berjast fyrir sig. — Heil Hitler, sagði hún. Fallbyssudrunurnar frá rússnesku byssunum í austri fóru vaxandi. Evu fannst eins og hún mundi aldrei losna við þessa daunillu lykt af sprengjum, molluhitann í loftvarnarbyrginu og þetta eilífa múrsteinaryk, sem lagðist eins og teppi yfir allt. Loftvarnarbyrgið titraði vegna þrýstingsins frá kröftugum sprengingum, og þó hún reyndi að leyna þvi eftir mætti, þá var hún í rauninni viti sínu fjær af skelfingu. Karl getur ekki komið með okkur. Enginn af þessum mönnum. Það er ekki svo slæmt fyrir þá að láta lífið fyrir föðurland sitt. Þeir gera ráð fyrir því. Það er skylda þeirra. Skylda þeirra við mig, við Þýzkaland. — Auðvitað! svaraði hún, en hún hugsaði. Eins og það sé ekkert að deyja! Ef maðui' gséti verið viss um að þar með væri öllu lokið, þá væri hægt að lita öðrum augum á það, en enginn gat vitað það með vissu og henni varð hugsað til séra Schweiss með litlu skrýtnu hú^na. Við verðum að gifta okkur, sa§ |ð sem fyrir kann að koma, þtj við*_ Adolf! Hún vonaði að hún £áta, en það komu tár í atí'gur augsunina. — Hvað sagðirðu? 4

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.