Vikan


Vikan - 21.04.1955, Blaðsíða 11

Vikan - 21.04.1955, Blaðsíða 11
ÐIJVG t 11/ W: eftir O. HENRY — í ttugastaogfyrsta gata — gjörið jLV svo vel, hrópaði bláklæddi fjár- hirðirinn. Hópur borgarkinda ruddist út og ann- ar hópur inn. Ding-ding! Gripavagnar Manhattan hábrautarinnar skröltu áfram og John Perkins barst niður stigann á stöðinni með hópnum, sem búið var að sleppa. John gekk hægt heim til sín. Hægt, af því að í hinni daglegu orðabók hans voru ekki til orð eins og ,,kannski“. Ekkert óvænt bíður manns, sem er búinn að vera giftur í tvö ár og býr í leiguíbúð. Á leið- inni setti John Perkins sér fyrir hugskots- sjónir, með þreytulegri og niðurdrepandi kaldhæðni, hin gamalkunnu endalok þessa tilbreytingarlausa dags. Katy mundi taka á móti honum við dyrnar með kossi, sem bæri keim af köld- um rjóma og karamellusmjöri. Hann mundi fara úr frakkanum og setjast á harða sófann, til að sjá í kvöldblaðinu Rússum og Japönum tortímt með banvænu prentletri. I kvöldmat mundi vera steik, salat með útáláti, sem samkvæmt umbúð- unum átti örugglega hvorki að spr-ynga né eyðileggja leður, rabarbaragrautur og krukka með jarðarberjasultu, eldrauðri vegna yfirlýsingar á miðanum um efna- fræðilegan hreinleika. Klukkan hálf átta mundu þau breiða dagblöð yfir húsgögn- in, til að taka við gipsmolunum, sem hryndu þegar feiti maðurinn í íbúðinni fyrir ofan færi að gera leikfimisæfing- arnar. Klukkan á mínútunni átta mundu Hickey og Mooney, skemmtikraftarnir (óskráðir) í íbúðinni hinum megin við ganginn, fá aðkenningu af delirium trem- ens og byrja að velta um stólum í þeirri villu, að Hammerstein væri að sækjast eftir að gera samning við þá og byði 500 dollara á viku. Því næst mundi maðurinn í glugganum á móti taka fram flautuna sína, daglegi gaslekinn mundi læða gas- hringjum upp í loftið, teborðið mundi fara af hjólunum, dyravörðurinn reka börnin hennar frú Zanowitski einu sinni enn í burtu, konan á skónum með mjóu hælunum og með kjölturakkann tipla nið- ur og setja fimmtudagsnafnið sitt yfir bjölluna og póstkassann — og kvölddags- skráin í Frogmore-sambýlishúsinu væri hafin. John Perkins vissi að allt þetta mundi gerast. Og hann vissi, að klukk- an 15 mínútur yfir átta mundi hann herða upp hugann, teygja sig eftir hattinum sínum og heyra konuna sína segja í nöld- urtón: — Hvert ertu nú að fara? Það þætti mér gaman að vita, John Perkins? — Mér datt í hug að líta inn hjá McCloskey, mundi hann svara, — og spila eitt eða tvö kúluspil við strákana. Það var orðið að venju hjá John Perk- ins upp á síðkastið. Um klukkan tíu eða ellefu var hann vanur að koma aftur. Stundum var Katy sofnuð, en stundum beið bún, tilbúin til að bræða í deiglu reiðinnar svolítið meira af gullhúðinni á stálhlekkjum hjónabandsins. Fyrir það verður ástarguðinn að svara, þegar hann kemur fram fýrir hinn æðsta dómstól, ásamt fórnarlömbum sínum úr Frogmore leiguhúsinu. Þetta kvöld mætti John Perkins gífur- leg breyting á þessum venjulegu atburð- um, þegar hann kom að dyrunum. Þar var engin Katy með uppgerðar ástúðlegan koss. Herbergin þrjú voru í hinni mestu óreiðu. Eigur hennar lágu um allt á ringulreið. Skórnir á miðju gólfi, krullu- járn, hárbönd, sloppur og púðurdós í hrúgu á eldhúsborðinu og á stólunum — þetta var alls ekki líkt Katy. Með vax- andi kvíða horfði John á brúna hárflygsu í greiðunni. Katy hlaut að hafa. (írðið fyr- ir einhverri óvenjulegri truflun og orðið að flýta sér, því hún gætti þess alltaf að stinga hárflygsunum í litla bláa vasann á hillunni, í þeim tilgangi áð láta einhvern tíma gera úr þeim þennan langþráða kvenlega ,,hnút“. Á gashananum blasti við samanbrotinn miði, festur á með bandi. John þreif hann. Það var bréf frá konunni hans, sem hljóð- aði svona: Kæri John. Ég fékk bréf um að mamma sé mjög veik. Ég ætla að taka 4,30 lestina. Sam bróðir minn tekur á móti mér á járn- brautarstöðinni. Það er kalt kindakjöt í ísskápnum. Ég vona að það sé ekki hálsbólgan aftur. Borgaðu mjólkur- manninum 50 cent. Hún fékk svo slæma hálsbólgu síðastliðið vor. Gleymdu ekki að skrifa gasstöðinni um gasmæliiúnn, og góðu sokkarnir þínir eru í efstu skúffunni. Ég skrifa á morgun. Katy. Á þessum tveimur hjúskaparárum höfðu hann og Katy aldrei verið aðskilin í eina einustu nótt. John las miðann hvað eftir annað, alveg orðlaus. Hið venjubundna líf, sem aldrei hafði tekið neinum breyting- um, var farið úr skorðum, og það gerði hann alveg ruglaðan. Á bakinu á stólnum hékk svuntan með svörtu deplunum, sem hún notaði alltaf meðan hún tók til kvöldmatinn, ömurlega líflaus og formlaus. 1 flýtinum hafði hún kastað hversdagsfötunum frá sér hér og þar. Lítill pappírspoki með uppáhalds karamellunum hennar lá þar óopnaður. Á gólfinu lá dagblað og á því miðju blasti við ferkantað gat, þar sem járnbrautar- tímataflan hafði verið klippt úr. Allt her- bergið bar vott um missi, um að kjarninn væri horfinn, og líf þess og sál farin. Og John Perkins stóð þar innan um eftirlátna muni hennar, undarlega hryggur í hjarta sínu. Hann byrjaði á að taka til í íbúðinni, eins vel og hann gat. Þegar hann snerti fötin hennar fór um hann hrollur, eins og af hræðslu. Hann hafði aldrei gert sér í hugarlund hvernig tilveran mimdi vera án Katyar. Hún var orðin svo gjörsamlega samrunnin lífi hans, að hún var eins og loftið, sem hann andaði að sér — nauð- synleg en vakti sjaldnast athygli. En nú var hún fyrirvaralaust farin, horfin, eins gjörsamlega. og hún hefði aldrei veriið til. Auðvitað aðeins í nokkra daga eða í mesta lagi í eina eða tvær vikur, en honum fannst samt eins og hönd dauðans hefði snert hið örugga og atburðasnauða heimili hans. John tók kalda kindakjötið út úr ís- skápnum, lagaði kaffi og settist að ein- manalegri máltíð, andspænis hinu blygð- unarlausa hreinleikaskírteini á jarðar- berjakrukkunni. Nú fannst honum bregða birtu á minninguna um steikina og salatið með brúnu fægilagarsósunni, þegar það voru orðin horfin gæði. Heimilið hans var í rúst. Tengdamóðir með hálsbólgu hafði sprengt heimili hans í loft upp. Eftir hina einmanalegu máltíð, settist John við glugg- ann. Hann langaði ekki til að reykja. Úti kallaði borgin á hann, að koma og ganga í dans heimskupara og skemmtana. Hann átti nóttina. Hann gæti farið, án þess að gera nokkra grein fyrir því, og varpað Framhald á bls. l.'h jy/Jaðurinn á mynd- inni er einn af kvikmyndastjórunum hjá Metro-Goldwyn- Mayer. Hann hefur meðal annars stjórn- að „Faðir brúðarinn- aru og „Ameríkumað- ur í París“, ásamt mörgum fleiri kvik- myndum og þykir ákaflega snjall á sínu sviði. 11

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.