Vikan - 21.04.1955, Blaðsíða 5

Aftaka klukkart átta
eftir DUDLEY HOYS
— Þú hefur reynzt mér trygg, Eva. Þú ein
og Blondi. Hershöfðingjar mínir hafa brugðizt
mér. Allt hefur brugðizt nema flotinn. Flotinn, þú
og Blondi.
— Á morgun kvænist ég þér. Það er ekki hægt
að halda áfram að fresta því. Kafbáturinn bíð-
ur nú þegar í Stettin. Og við siglum frá Stettin
á morgun. Það verður hættulegra með hverri
.stundinni sem líður að vera kyrr, því Rússarnir
nálgast án afláts.
Hún gat ekki trúað þvi, að loksins væri þetta
langþráða hjónaband í seilingsfæri. Hún kyssti
hann, en jafnvel meðan hún var að því, fór hún
að hugsa um Konrad. Einhvern veginn hafði
henni alltaf fundist hún eiga eftir að fara í burtu
með Konrad og gleyma þessu öllu, en það átti
þá ekki fyrir henni að liggja. — Ég vildi að
Konrad væri hérna.
— Hann er hér í Berlín. Hann ætti að koma
í heimsókn til okkar.
— Er nokkur maður enn á lífi í Berlín? spurði
hún vonleysislega, því eftir allan þennan hávaða
og allar eyðileggingarnar fannst henni það ekki
geta verið.
— Sumir lifa það af. Og margir sleppa í burtu.
Það kom ofstækisglampi í augun á honum. -— Við
munum sleppa! Láttu þér ekki detta það í hug,
að við eigum eftir að deyja. Við munum lifa!
-— Já, Adolf, já, ég veit það.
Við Amazon væru krókodílarnir, sem líktust
ljótum og hrjúfum trjástofnum, nú í sólbaði á
grynningunum við sendinn árbakka, með græn-
um trjám, þar sem alla vegá litir páfagaukar
sætu. Hvað vildi hún ekki gefa fyrir sólskin
núna ? Og fyrir allar þær dásemdir, sem hún hafði
þekkt sem barn! Hvað skyldi mamma hennar
vera að gera núna? Síðast hafði hún frétt að
þau væru öll heil á húfi, en hvernig leið þeim
núna? Hvað hafði orðið um þau?
Hún dró Hitler til sín, og faðmaði hann. Það
var af honum óþefur, eins og af dýri. Eftir að
óvinirnir nálguðust borgina, hafði næstum allri
þjónustu verið hætt og vatnið var skammtað. Það
var ekki hægt að nota það til að þvo sér úr því,
þegar fólk varð að drekka það, til að halda í sér
lífinu.
— Við skulum gifta okkur fyrst og flýja svo,
sagði hann. — En við munum koma aftur, til að
byggja upp fjórða ríkið, til að ryðja því braut
til frægðar og næst munum við vinna.
— Það verður sólskin við Amazon, sagði hún.
— Þar verður hreint loft, blóm og tré. Hún
heyrði að málrómur hennar var orðin þýður við
tilhugsunina um að sleppa loksins frá rústum
Berlínar. Nú var tækifæri til að vakna til nýs
lífs og gleyma verstu martröðinni, sem yfir ver-
öldina hafði dunið.
Eva svaf góða stund um nóttina og var undr-
andi yfir að geta ennþá sofið, án þess að taka
inn svefntöflur. Enn átti hún nokkrar eftir. Nú
var Morell læknir horfinn. Litli maðurinn hafði
gefizt upp í einu af verstu flogaköstum Hitlers,
sem hafði öskrað, þangað til gamli maðurinn
fékk slag og hneig niður. Hann hafði verið
fluttur á hressingarhæli uppi í sveit, en sömu
nóttina höfðu Bretar sprengt húsið í loft upp.
Hún gat varla hugsað um þessi hryggilegu enda-
lok litla mannsins, sem leit út eins og fugl og
hafði alltaf verið góður við hana.
Hún fór snemmá á fætur morguninn eftir. Rétt
fyrir sólarupprás hafði verið gerð hræðileg loft-
árás. Áður en Eva fór á fætur, valdi hún fjólu-
rauðan kjól fyrir brúðarkjól. Hann var eins á
litinn og kameliurnar í Berchtesgaden á vorin.
Hún gaf sér góðan tíma til að klæða sig. Þetta
var að visu ekkert likt brúðkaupinu, sem hún
hafði undirbúið með þvi að rækta myrtlu í potti
í gluggakistunni heima. Hún mundi aldrei bera
neinn blómsveig. Hún gæti heldur ekki valið sér
hinn hvíta kjól hreinleikans því sá tími var lið-
inn. Það yrðu engir borðar, engin skreyting, og
engin hátíð, ekkert annað en kyrrlátur hádegis-
verður, meðan banvænar fallbyssukúlur skyllu á
borgarhliðunum, óhugnanlega nærri. Og drunurn-
ar yrðu ennþá óhugnalegri en þrumurnar í óveðr-
inu, þegar hún mætti Konrad.
Framhald í nœsta blaði.
KLUKKAN sex daginn sem
hann átti að deyja, fékk Mil-
beck Grice, annan vörðinn,
til að raka sig. — Ég vil
helzt vera snyrtilegur, sagði
hann og brosti við. Hinn vörðurinn,
Robson, horfði á. Því næst fylgdu þeir
honum fram á salernið, þar sem hann
þvoði sér og fór í aðra skyrtu, gráu
snotru fötin sín og svarta skó. Fang-
inn var hvítur fyrir hærum og mildur
á svip og líktist mest fullorðnum presti,
sem hefur gleymt að setja á sig harða
flibbann.
Nú var barið á rammbyggðu hurðina. Rob-
son opnaði með lykli og tók við bakka með
tei, brauði og eggjum. Hann lét hann fyrir
framan Milbeck, sem sagði: — Ég skil ekki
af hverju þið fáið ekki morgunverð um leið.
Ég kann ekki við að borða einn. Gjörið þið
svo vel og fáið ykkur te. Ykkur veitir ekki
af þvi. Félagsskapur ykkar hefur verið mjög
ánægjulegur og ég er þakklátur fyrir það,
sem þið hafið gert fyrir mig. Þakka ykkúr
fyrir.
— Ekkert að þakka, stamaði Robson.
Grice svaraði ekki. Hann vissi ekki nema
röddin mundi bregðast honum. Hann óskaði
þess, að hann gæti munað að þessi maður
var ekkert annað en illmenni. En þes^a daga,
sem hann hafði verið lokaður inni hjá hon-
um, hafði hann komizt að því, að maðurinn
var rólyndur, þægilegur í viðmóti og tillits-
samur. Það var ekki hægt að komast hjá því
að geðjast að honum.
Aftur var barið að dyrum. 1 þetta sinn
hleypti Robson inn lágvöxnum, ljóshærðum
manni í hempu og rykkilíni og með litla tösku.
— Hg heiti Henley. Fangelsispresturinn er
með inflúensu og ég kem í hans stað, sagði
hann.
Verðirnir tveir drógu sig i hlé út í fjærsta
hornið á klefanum. Henley var taugaóstyrkur
og vætti varirnar með tungunni. Þetta var
allt svo gjörólíkt því, sem hann hafði búizt
við. Skelfingu eða vonleysislega uppgjöf hefði
hann skilið, en ekki þessa rólegu næstum sef-
andi velvild. Enginn maður gat verið svona
gjörsamlega áhyggjulaus og rólegur á slíku
augnabliki, nema hann væri geðbilaður, en þá
hefði hann heldur ekki verið dæmdur til
dauða.
— Viljið þér hina siðustu þjónustu?
— Já, þakka yður fyrir. Henley gerði sitt
bezta til að hafa hugann við það sem hann
var að gera. En hann gat ekki hrundið um-
hugsuninni um glæp Milbecks úr huga sér.
Þessi bóksali í litlu þorpi hafði farið til
Chesbridge og skilið afgreiðslumanninn einan
eftir í búðinni. Klukkan hálf fjögur hafði hann
sést á tali við litla telpu, Veru Smith, sem
var að koma úr skólanum. Hann hafði sést
kaupa handa henni ís og ganga með' henni
yfir torgið og niður mjóa götu. Lengra nið-
urfrá, nálægt heimili hennar, var gamall
sprengjugigur. Fimm mínútur fyrir fjögur
höfðu nokkur börn, sem voru að leika sér þar,
fundið Evu, kyrkta með vasaklút, sem merkt-
ur var Milbeck. Maður nokkur minntist þess,
að hafa séð hann ganga yfir torgið klukkan
rúmlega fjögur.
Milbeck hélt því aftur á móti fram, að
hann hefði skilið við telpuna fyrir utan St.
Stefánskirkjuna, dvalið þar inni í um það
bil 20 mínútur, og komið svo aftur út á torg-
ið. Hann gat ekki sannað þetta. Vasaklútinn
kvaðst hann hafa lánað Veru, af því hún
hafði sullað ísnum út um andlitið á sér, og
gleymt að taka hann af henni aftur.
Henley lauk athöfninni og þrýsti svo ósjálf-
rátt hönd fangans, um leið og hann sagði:
— Þér eruð að minnsta kosti mjög hugraklt-
ur.
—- O-o, ég veit ekki, svaraði Milbeck rólega.
— Væri ég sekur, hefði ég kannski tekið þvx
öðruvísi. Eins og sakir standa finnst mér
þetta engin smán. Ég kenni heldur ekki lög-
unum um þetta. Þó ég hafi ekki drepið litlu
stúlkuna, þá voru líkumar gegn mér mjög
sterkar. Og hvað hræðsluna snertir, þá er
henging fljótvirk, fljótvirkari en margir sjúk-
dómar. Hann brosti við. — Sjáið þér til. ®g
er rúmlega sextugur og ég er búinn að lifa
hamingjusömu lífi. Ég trúi líka á líf eftir
þetta líf. Ég læt hvorki eftir mig konu né
börn til að syrgja mig. Nú brosti hann aft-
ur. — Það er það góða við að vera pipar-
sveinn. Hann beygði sig niður til að hnýta
reimina á skónum sínum og horfði með ó-
ánægjusvip á rispu á tánni á öðrum skónum.
— Æ, hvaða vandræði! ílg rak tána í hi’júfan
stein um daginn í St. Stefánskirkjunni. Það
er falleg kirkja, faðir.
— Já, ég hef verið prestur þar, svaraði
presturinn þvingaðri röddu.
— Er það satt! Það hlýtur að vera ánægju-
legt að messa í svo fallegri kirkju. Milbeck leit
aftur á skóinn sinn. — Já, það var þessi grófi
steinn í miðjúm stiganum upp i turninn.
— En þér getið ekki hafað farið þangað
upp, sagði presturinn ávítandi. — Turninn hef-
ur verið læstur í mörg ár. Það kom sprunga
í hann og það er talið hættulegt að fara þang-
að upp. Hurðin er því alltaf læst.
— Ég fullvissa yður um, að ég fór upp í
turninn. Þegar ég kom niður skellti ég hurð-
inni og hún small í lás.
Presturinn stundi: — Ef þér hefðuð farið
upp í turninn, þá hefðuð þér auðvitað ekki
haft tíma til að drepa Veru Smith í sprengju-
gígnum fyrir klukkan fjögur. Mér þykir það
leitt, en ég get ekki trúað þessu. Það mundi
enginn gera.
■— Það er ekkert undarlegt, svaraði Mil-
beck. — Verjandinn minn vildi heldur ekki láta
það koma fram í réttai’höldunum, því sækjand-
inn hefði þá getað sannað að ég væri að
skrökva. Eini maðurinn, sem hefði getað sann-
að sakleysi mitt, var gamli kirkjuvörðurinn.
Eins og þér munið, sást hann koma reikandi
Framhald á bls. U/.

.VEIZTL?
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
I-Iver er maðurinn á myndinni?
Hvað hét kona Loka í norrænu ásatrúnni?
Nefnið tvo merkustu skemmtistaðina í Róm til forna?
Er Windston Churchill, sá sem skrifaði bókina ,,The
Crisis and the Ci’ossing,“ fi’ægur enskur stjórnmála-
maður ?
Hvar er Fljótagrunn?
Eyðilagðist Pompeii i eldgosi fyrir eða eftir Krists bui’ð?
Hvað er sameiginlegt með þessu þrennu: a) Quai d'Orsay
b) Downing Street c) Wilhelmstrasse ?
Hvað þýðir allegro moderado á músikmáli?
Hvað er langt frá Reykjavík til Bessastaða?
Gáta: Skrögg einn sá ég skurrandi
er skrafar vítt um heima;
át hann mat sinn urrandi,
eins og kötmr breima.
Sjá svör á bls. 14.
s