Vikan - 21.04.1955, Blaðsíða 3

EF ÞÚ HEFÐIR
CLAYT Hopkins leit
á úrið sitt um leið
og hann gekk að
hílnum, sem var að
nema staðar við benzín-
dæluna. Klukkan var fjög-
ur.
„Ertu á heimleið, Wil-
ey?“ spurði hann öku-
manninn og skrúfaði lokið
af benzíntanknum. Wiley
Andrews kvað svo vera.
„Má ég fljóta með þér?“
Wiley kvað ekkert sjálf-
sagðara. Clayt fyllti tank-
inn og sneri til baka til
skrifstofunnar.
„Nú loka ég,“ sagði hann við
manninn í nankinsbuxunum,
.sem hann hafði verið að rabba
við, „Mér þykir leitt að geta
ekki látið þig fá einhverskonar
vinnu. Kannski gæti ég það eft-
ir svosem tvo mánuði, ef þú
verður þá enn á þessum slóð-
um . . .“
Maðurinn í nankinsbuxunum
yppti öxlum og gekk út.
Clayt læsti skrifstofunni og
steig upp í bílinn hjá Wiley.
„Kunningi þinn?“ Wiley
kinkaði kolli í áttina til ókunna
mannsins.
„Nei — hann var í hernum
— vantar eitthvað að gera. Ég
sagði honum að reyna að líta
inn seinna. Ég er að hugsa um
að fá mér aðstoðarmann, þegar
ég gifti mig.“
Wiley ansaði ekki og Clayt
þóttist fara nærri um ástæðuna.
Enginn í Terryville hafði bein-
línis trú á því, að hann gæti
séð fyrir konu. Hann þótti víst
of ístöðulítinn og kærulaus.
Það var í rauninni honum
sjálfum að kenna, og það við-
urkenndi hann. Þegar úr hern-
um kom, höfðu ýmsar ágætar
stöður staðið honum opnar. En
hann hafði þá tekið upp á því
öllum til mikillar furðu að taka
að sér rekstur þessarar fátæk-
legu benzínafgreiðslustöðvar.
Olíufélagið hafði ætlað að loka
henni. En það hafði látið það
eftir honum að leyfa honum að
starfrækja hana áfram — á
meðan hann skilaði einhverjum
hagnaði. Raunar hafði það rið-
ið baggamuninn, að hann bauðst

Eftir
John
Maron
s
til að vinna fyrir aðeins 500
krónur á viku.
Molly ein vissi, að hann fékk
fimm prósent af hagnaði stöðv-
arinnar, og að olíufélagið hafði
lofað að láta hann ganga fyrir,
þegar það seldi hana. Nú voru
nærri því 65,000 krónur í pen-
ingaskápnum í skrifstofunni.
Kaupverðið átti að vera 73,000
krónur. Molly hafði fallist á að
segja engum frá hinum vænt-
anlegu eigendaskiptum fyrr en
kaupin hefðu verið gerð.
Clayt kom heim til Molly
hálftíma seinna en hann hafði
lofað henni. Þegar hann kvaddi
Wiley, hafði hann ekki getað
neitað sér um að hvílast stund-
arkorn í skóginum. Það var svo
friðsælt og hljótt þarna fyrir
utan bæinn. Það var svo mikill
reginmunur á þessu og vígvell-
inum í Koreu. Þarna úti í skógi
gekk honum bezt að gleyma
hörmungum stríðsins. En það
vissi hann einn. Hitt fólkið í
Terryville hafði aldrei stigið
fæti á vígvöll. Þessvegna skildi
það hann
ékki, þegar
hann fór í
þessar „til-
gangslausu“
göngur sínar.
Það sagði, að
hann væri að
slæpast. Og
Molly — eig-
inlega leit
hún sömu
augum á mál-
ið, þótt hún segði það aldrei.
Clayt gat ekki verið að lá henni
það. Ekki hafði hún heldur kom-
ið á blóðugan vígvöll.
Hann sá að henni gramdist
hve seinn hann var.
„Ég tafðist svolítið,“ sagði
hann varlega.
„Það skiptir ekki máli,“ anz-
aði hún.
Rödd hennar var hljómlaus,
nærri því köld. Hann kom nærri
alltaf of seint og í rauninni
hafði hann aldrei neina afsök-
un. Hvaða afsökun var það,
þótt hann færi að tala um hve
skógurinn væri hljóður?
Daginn eftir í rökkurbyrjun
nam svartur bíll staðar fyrir
framan benzínstöðina.

„Þú þarna!“ Maðurinn við
stýrið benti Clayt að koma.
„Heyrðu mig andartak.“
Clayt gekk að bílnum og
horfði — beint í hlaupið á gljá-
andi skammbyssu.
„Ég er líka með eina,“ sagði
annar maður, um leið og hann
steig út úr bílnum.
Clayt starði forviða á hann.
Þetta var maðurinn í nankins-
buxunum, sem í gær hafði ver-
ið að biðja hann um vinnu.
„Komdu,“ sagði hann og ýtti
Clayt að dyrunum. „Við skulum
opna skápinn snöggvast.“
Clayt hörfaði undan byssunni
inn í skrifstofuna. En þegar
hann hafði kropið við skápinn,
hikaði hann. Auk 65,000 krón-
anna, voru allir þeir peningar í
skápnum, sem komið höfðu inn
undanfarna viku.
„Svona nú, engin asnastrik,“
rumdi röddin fyrir aftan hann.
„Eða langar þig kannski að
heyra hana gelta þessa?“ Og
byssuhlaupið gróf sig inn í bak-
ið á honum.
Clayt opnaði skáphurðina og
leit um leið upp. Hann sá byssu-
hlaupið nálgast með leiftur-
hraða. Svo sortnaði honum fyrir
augum og herbergið tók að
hringsnúást og svo helltist yfir
hann bleksvart myrkur.
— o —
Hann rankaði við sér í bíln-
um. Hann sat í framsætinu milli
mannanna tveggja. Hann renndi
augunum varlega til hægri.
Hann sá glampa á byssuhlaup,
sem beint var að honum.
„Við verðum að ganga al-
mennilega frá honum,“ sagði
maðurinn til hægri — það var
þessi í nankinsbuxunum. „Hann
veit hvernig ég lít út.“
„Við gerum það einhversstað-
ar þar sem þeir finna hann ekki
næstu daga,“ svaraði ökumað-
urinn.
Clayt þóttist vita, að þeir
væru ekki búnir að aka lengi.
Vegurinn var slæmur, en það
voru þeir margir í grend við
Terryville. Hann sá ekki út, eins
og hann lá í sætinu. En brátt
fór hann samt að átta sig á,
hvar þeir voru staddir. Því olli
kunnugleikinn í nágrenninu.
Nú óku þeir yfir brú, það var
ekki um það að villast. Bíllinn
hætti að hristast eitt andartak
— á meðan hann ók eftir renni-
sléttri brúnni — og svo heyrði
Clayt auk þess árnið.
Rétt á eftir tók við bratti.
Vegurinn var mjög leirborinn
þarna og það var enn frost í
jörðu, og allt í einu byrjaði bíll-
inn að spóla. Clayt hafði eigin-
lega átt von á því, svo oft var
hann búinn að lenda í hinu sama
þarna á bílgarminum sínum.
Maðurinn við stýrið bölvaði
og skipti um gír. Bíllinn mjak-
aðist hægt upp brattann. Clayt
fylgdist nákvæmlega með hreyf-
ingum hans. Hann vissi, að efst
uppi á þessu moldarbarði þræddi
veg-urinn spölkorn þriggja til
f jögra metra djúpa gryf ju.
Bíllinn nam staðar þegar upp
var komið. Clayt vissi upp á
hár, hvar þeir voru staddir.
„Eigum við ekki að losa okk-
ur við hann hérna?“ sagði mað-
urinn í nankinsbuxunum.
— o —
Clayt keyrði fótinn af alefli
niður á benzíngjafann. Um leið
þreif hann til stýrisins og
kippti því hart að sér. Ökumað-
urinn rak upp öskur um leið og
bíllinn steyptist fram af bakk-
anum.
Clayt hnipraði sig saman í
sætinu og skýldi andlitinu með
handleggjunum. Bíllinn fór eina
veltu, það heyrðist brothljóð,
svo stöðvaðist hann á hliðinni
með snöggum, þungum kipp.
Clayt lá ofan á manninum í
nankinsbuxunum; ökumaðurinn
var klemmdur undir stýrinu,
alblóðugur í framan — meðvit-
undarlaus. Clayt brá við snöggt,
þegar hann fann, að hinn mað-
Framhald á bls. 15.
Hann var nærri búinn að missa aleiguna
og konuefnið