Vikan - 22.09.1955, Side 11

SÍÐASTA KALLIÐ
Smásaga eftir C. H. MILSON.
ETTA hafði verið löng ferð,
og þó við hefðum lengst af
fengið gott veður, þá vor-
um við öll orðin þreytt á
að horfa út yfir þetta víðáttumikla
haf. Að minnsta kosti vorum við
farþegarnir það. En ég get ekki
sagt það sama um MacDonald skip-
stjóra, sem virtist sífellt verða á-
nægðari eftir því sem dögunum á
sjónurn fjölgaði, Ég er viss um, að
hann hlakkaði ekkert til þess, þeg-
ar við ræðum höfn. Og þegar ég
lít til baka, þá er ég sannfærður
um það, að það var sjómannslegt
hugarfar hans og hjátrú, sem kom
lionum til að leiða talið frá haf-
meyjum að fyrirboðum og að lok-
um að draugum.
Við vorum ekki í þannig skapi, að auð-
velt væri að hræða okkur, því kvöldið var
alls ekki vel til þess fallið að segja drauga-
sögur. Skipið leið áfram í glaða tunglskini
og golan, sem var hressandi eftir heitan
dag, gáraði varla yfirborð vatnsins.
Þarna sem við sátum og dreyptum á
glösunum, reyndist okkur auðvelt að hæð-
ast að sögum, sem hefðu komið okkur til
að iða órólega í sætunum og líta flótta-
lega um öxl, ef þær hefðu verið sagðar
annars staðar og undir öðrum kringum-
stæðum.
Ég hugsa að þessi vellíðan og þessi
öryggistilfinning hafi ýtt undir loftskeyta-
manninn, svo að hann sagði allt í einu:
— Maður reiknar alltaf með að draugar
séu eitthvað hræðilegt. Ég býst við, að
hver sem mætir draugi — ef nokkuð slíkt
er þá til — sá ósjálfrátt hálfóður af
hræðslu og hafi því hvorki tíma né vit
til að hugsa um það, að það er alls ekki
víst að draugurinn kæri sig um að gera
honum mein.
— Það lítur út fyrir að þú hafir eitt-
hvað fyrir þér í þessu, Sparks, skaut lækn-
irinn inn í spyrjandi. — Hvað sjálfum
mér viðvíkur, þá mundi ég ekki stanza til
að vita hvað draugurinn ætlaðist fyrir, ef
ég mætti einhverjum þeirra einhvern tíma,
heldur mundi ég taka til fótanna eins
fljótt og ég gæti.
— Já, sagði loftskeytamaðurinn hægt,
— en — jæja, ég skal segja ykkur söguna
og þá getið þið sjálf dregið ykkar álykt-
anir.
Hann sneri sér að skipstjóranum. —
Hún gerðist á gömlu Samaröndu undir
stjórn Halloran skipstjóra. Hann hefur
kannski sagt þér frá þessu eða þá að þú
hefur lesið um það í blöðunum á sínum
tíma, þó þú sért búinn að gleyma því. Þetta
atvik kom þó ekki allt fram í dagsljósið,
að nokkru leyti af því að það virtist
svo heimskulegt og að nokkru leyti af því
að í augum þeirra, sem viðstaddir voru,
hefði það verið hreinustu helgispjöll að
láta þvæla um það í dagblöðunum.
Samaranda var gamalt skip og ekki
mjög hraðskreitt. Ef við náðum 11 sjó-
mílna hraða, þóttumst við heppnir, en oft-
ast komumst við þó aðeins tíu. Þrátt fyrir
það var hún þægilegt og farsælt skip,
eins og flest gömlú skipin voru, og í
þessari ferð höfðum við prýðis áhöfn, svo
að tíminn leið tiltölulega fljótt.
Við vorum á heimleið, þegar atvikið,
sem ég ætla að segja frá, gerðist. Við
höfðum tekið stærðar farm af kopra í
Macassar, og eftir að hafa bætt á olíu í
Pulo Bukom, vorum við drekkhlaðnir,
þegar við lögðum út á Indlandshafið til
•\
Aden, þar sem við áttum áð taka kol'
aftur.
Þetta var í júlímánuði og suðvestan
monsúnvindurinn upp á sitt' bezta. Við
fundum fyrst fyrir honum um leið og við
komum út. úr Malakkasundi, og þó við
sigldum fyrir sunnan Ceylon, gegnum
Hálfsannars-gráðu-skurðinn, þá lentum við
brátt í hvössum stormi, sem lét okkur
velta borðstokkanna á milli. Þessi gömlu
skip gátu sannarlega oltið! Við vorum
vanir að segja, að Samaranda mundi velta
á blautu grasi, ef hún fengi tækifæri til
þess, svo að ólætin í henni gerðu okkur
ekkert órólega.
Satt að segja hafði hún hegðað sér
svo vel, í samanburði við það sem hún
var vön, að Halloran skipstjóri ákvað að
stytta sér leið og fara þvert fyrir norð-
an Socorta, í stað þess að halda áfram
meðfram miðjarðarlínunni, um einni gráðu
norðar, að Afríkuströndinni og beygja
svo upp á milli Guardafui-höfða og Soc-
otra.
MacDonald skipstjóri greip nú háðslega
fram í, en þó vottaði fyrir aðdáun í rómn-
um. — Þetta var alveg eftir Halloran,
sagði hann. Svo sneri hann sér að okkur
og gaf okkur skýringu á þessum orðum.
— Ef maður fer Einnar-og-hálfs-gráðu-
sundið í monsúnvindi, þá verður maður að
halda sig við það alla leiðina. Það er
ekki neitt um að ræða að stytta sér leið,
því sjórinn fyrir suðaustan Socortaeyjuna
er djöfulsins suðupottur á þeim tima árs.
Loftskeytamaðurinn hélt áfram: — Við
komumst einmitt að raun um að þannig
var hann. Stormurinn þeytti öldunum
sífellt á þá hlið Samaröndu, sem sneri í
veðrið. Hún barðist fyrir hverri sjómílu,
sem henni miðaði áfram, en það var aug-
ljóst, að veðurofsinn þurfti ekki að vaxa
mikið, til þess að hún yrði færð í kaf, þrátt
fyrr allan hennar baráttukjark. Og veðrið
fór vaxandi.
Að morgni þessa umrædda dags, gekk
sjórinn yfir borðstokkinn stjórnborðs-
megin og skvettist eftir framþilfarinu.
Og síðdegis fóru öldurnar að brotna á
skipinu og grófu það í hvert skipti undir
Framhald á bls. 14.
„ER Á MEÐAN ER
Myndirnar eru úr gam-
anleiknum „Er á meðan
er,“ en Þjóðieikhúsið mun
byrja leikárið með því að
taka aftur upp sýningar
á honum. Á myndinni til
vinstri er Inga Þórðardótt-
ir í hlutverki Olgu Katrín-
ar. Til hægri sjáum við
svo Rryndísi Pétursdóttur
sem Essie, Rúrik Haralds-
son sem Boris Kolenkhov
og Bóbert Arnfinnsson
sem Ed.
11