Vikan - 26.01.1956, Qupperneq 9

FYRIR skemmstu fór Breti einn til
Brussel í Belgíu, þar sem hann tók
saman við brezka stúlku. Þetta hefði ver-
ið ákaflega rómantískt, ef svo hefði ekki
viljað til, að í Bretlandi skildi elskhug-
inn eftir eiginkonu og þrjú börn. Börnin
voru 21 árs, 15 ára og 12 ára.
Eiginmaðurinn var 42 ára gamall skóla-
stjóri, stúlkan, sem hann tók saman við,
var 23 ára kennslukona.
Flótti skötuhjúanna komst í blöðin, og
nokkru seinna skýrðu þau frá því, að
eiginkonan væri búin að skrifa mannin-
um sínum, biðja hann að koma heim og
heita honum fyrirgefningu.
En svarið, sem hún fékk, var vægast
sagt stórfurðulegt: Skólastjórinn kvaðst
reiðubúinn til að snúa heim aftur —- ef
stúlkan mætti koma með honum og dvelj-
ast á heimilinu ,,sem einn af fjölskyld-
unni“!
Ei’ginkonan vísaði þessu skilyrði að
sjálfsögðu algerlega á bug. Hún sagði, að
uppástungan væri frámunalega hlægileg.
Hún var með öðrum orðum ekki reiðu-
búin að ,,deila“ manninum sínum með
annari konu. Og þar við situr.
Annað mál er það, að reynslan hefur
sýnt, að hjónabönd geta tekið á sig jafn-
vel fáránlegri myndir en þá, sem hinn
ástfangni skólastjóri hafði í huga.
Þess eru dæmi, að menn hafi haft konu-
skífti, ýmist til bráðabirgða eða fyrir
fullt, og allt. Til málaferla kom fyrir nokkr-
um árum út af einum slíkum skiptum.
Þar höfðu tveir nágrannar komið sér sam-
an um að skipta um konur einu sinni á
mánuöi ,,til tilbreytingar." Þetta gerðu
þeir í sjö mánuði alls, bjuggu einn mán-
uðinn með hinni lögmætu eiginkonu sinni
og þann næsta með hinni!
Þessi lánastarfsemi, ef svo mætti orða
það, gekk hnökralaust þar til svo illa
tókst til, að eiginmaður B og kona eigin-
manns A urðu ástfangin og vildu búa
saman um alla framtíð. Hinsvegar vildi
A fá Ironuna sína aftur og kona eigin-
manns B vildi taka að. nýju við stjórn
á heimili sínu.
B kvaðst ekki vilja sjá hana, en hún
sótti málið bví fastar. Hún hélt því fram,
að hún hefði löglegan rétt til að flytjast
inn á hið upprunalega heimili sitt — og
þangað fluttist hún. Árangur: A varð ai-
Viidi taka hjákonuna í fóstur!
Sitthvað um fáránlegar hjónabandsflækjur
gerlega konulaus, en B sat uppi með tvær
konur!
Það má geta nærri, að þetta var flókið
og óþægilegt fvrirkomulag! B svaf hjá
konu A, en hin löglega kona hans mátti
láta sér lynda að sofa í gestaherberginu,
snæða ein og matreiða handa sér sjálf.
Svona hélt þetta áfram mánuðum sam-
an, uns B fluttist burt úr íbúðinni og
hafði konu A með sér. Þannig lauk þessu
„ævintýri" hinna hugvitsömu eiginmanna
og við þetta situr enn í dag. Til skýring-
ar verður þó að láta þess getið, að sam-
kvæmt hinum ströngu brezku hjúskapar-
lögum getur hvorki eiginmaður B skilið
við konuna sína né kona eiginmanns A
skilið við manninn sinn.
Hér er önnur furðuleg flækja, sem líka
varð blöðunum drjúgur fréttamatur:
Maður sem búinn var að lifa í hamingju-
sömu hjónabandi í 15 ár, tjáði konunni
sinni dag nokkurn, að hann mundi þá um
kvöldið koma heim með konu — til dval-
ar. Hann sagði eiginkonunni ennfremur,
að hann og ,,nýja“ konan mundu sofa
í hjónaherberginu, en hún yrði að flytja
sjálfa sig og allan fatnað sinn í annað
herbergi.
Hann óskaði eftir því, að matur handa
tveimur yrði framreiddur í borðstofunni
ekki síðar en klukkan hálf átta. Hins-
vegar gæti eiginkonan snætt kvöldverð í
eldhúsinu ...
Eiginmaðurinn kom með konuna og
skipunum hans var hlýtt. Eiginmaðurinn,
sem var kaupmaður, og konan, sem var
einkaritari hans, snæddu saman morgun-
verð daginn eftir — morgunverð, sem
eiginkonan hafði matbúið. Að því ioknu
héldu þau til skrifstofunnar.
Á þessu gekk alllengi. Hvað sögulokuo
viðvíkur er bezt að snúa sér að vitnisburði
eiginkonunnar, þegar hún loks sótti um
skilnað.
Hún sagði, að það hefði verið „mjög
niðurlægjandi" að þurfa að færa hjóna-
leysunum morgunverð í rúmið á hverj-
um morgni.
Dómarinn spurði: „Hversvegna þolduð
þér þessa niðrun svona lengi?“ og konan
svaraði: „Ég er mjög trúuð, og í kirkj-
unni hafði ég lofað að hlýðnast mann-
inum mínum. Ég fór vegna þess, að þeg-
ar konan kvartaði yfir eldamennsku
minni, sagði maðurinn minn mér upp með
viku fyrirvara.11
Þess eru dæmi, að brúðgumar hafa
hlaupist brott „alveg glóðvolgir“, ef svo
mætti orða það.
Fyrir nokkrum árum gekk brezk stúlka
að eiga ungan mann. Það var kirkju-
brúðkaup. Að athöfninni lokinni héldu
þau til veitingahússins, þar sem brúð-
kaupsveizlan skyldi fara fram. Þar hvarf
brúðguminn.
Nokkrum mínútum síðar færði einn af
þjónum veitingahússins stúlkunni bréf.
Það var frá brúðgumanum. Hann bað hana
að fyrirgefa sér, ef henni ,,sárnaði“, og
sömuleiðis „allt umstangið.“
I bréfinu sagði ennfremur: „Ég lofaði
Frainhald á bls. 19,
Ný
stjarna?
Rafael, campos
lieitir þessi piltur
og er mexikanskur að
iippruna, Hann gat sér
góðan orðstýr í mynd,
sem fjallar öðrum þræði
um unglinga á glapstig-
um. Nú hefur hann ver-
ið valinn til þess að leika
eitt af aðalhlutverkun-
um i nýrri mynd, sem
er í smíðum í Hoilyivood
um þessar mundir. Hún
nefnist „Ákæran", og er
hinn vinsæli Gienn Ford
meðal Ieikenda, Metro-
Goldwyn-Mayer kostar
myndatökima.
9