Vikan - 26.01.1956, Page 12

Gimsteinaránið
mikla
eftir MARGERY ALLINGHAM
ETTA var áreiðanlega mesti óhappa-
dagurinn í lífi MacFalIs. Hann gekk
niður mjótt strætið, ánægður og hreyk-
inn af sjálfum sér, eins og hans var vandi,
og hugsaði um það hvað það kæmi sér
vel fyrir hann að hafa þennan afburða
hæfileika, og að ekki gæti liðið á löngu
áður en hann yrði hækkaður í tign í Iög-
regluliði rannsóknarlögreglunnar.
Þessi hæfileiki hans var alveg einstæð-
ur, enda hafði lögreglulæknirinn látið hann
sýna sér hann hvað eftir annað, til að
reyna að skilja hvernig hann færi að, en
án árangurs. Sannleikurinn var sá, að
hinn grannvaxni lögregluþjónn, MacFall,
gat með einhverri kynlegri leikni, vogar-
afli eða dularfullum kröftum lagt hvaða
annan mann sem var ofur rólega á bak-
ið á gólfið, jafnvel þó sá maður væri tvisv-
ar sinnum þyngri en hann sjálfur. Þeg-
ar hann sýndi samstarfsmönnum sínum
hjá lögreglunni í London þetta bragð,
voru þeir vanir að rísa gramir upp af
gólfinu og segja: „Þetta er auðvitað júdó.
Akaflega skemmtilegt bragð!“ og svo fóru
þeir að tala um eitthvað annað. Þá þandi
MacFall út brjóstkassann, glotti og hafði
orð á því að hann drykki hvorki né reykti.
Einu sinni eða tvisvar hafði því skotið
upp í huga hans, hve undarlegt það væri
að hann skyldi ekki vera vinsælli. En hann
hafði engar áhyggjur af því vandamáli.
Því skyldi hann hafa það? Er ekki hverj-
um sem er sama hvort einhverjum geðj-
ast að honum, ef hann getur lagt hann
endilangan í gólfið og haldið honum þar?
Yfirleitt komst MacFall ákaflega vel af
án allra vinsælda þennan örlagaríka dag,
þegar hann gekk niður þessa aðalverzl-
unargötu í viðskiptahverfi London, sæll
og ánægður.
Þá var það að eigandi einnar af þess-
um litlu en óhemju dýrseldu skartgripa-
búðum, Mevagissy að nafni, kom út í
búðardyrnar og gaf lögregluþjóninum
merki um að koma.
Mevagissy var roskinn maður, snyrti-
legur, dálítið tilgerðarlegur í fasi og það
voru áhyggjuhrukkur við munnvikin á
honum. Hann kvaðst ekki hafa yfir neinu
sérstöku að kvarta, en þetta væri samt
sem áður skrýtið . . . Maðurinn væri ekki
skráður í læknatalinu. En það kæmi
Mevagissy og Co. auðvitað ekkert við,
oða var það? Slíkt fyrirtæki gæti aldrei
farið of varlega, eða hvað? Hvað hélt lög-
reglumaðurinn um þetta?
MacFall, sem samkvæmt beztu heimild-
um hugsaði aldrei neitt, virtist alveg
ringlaður, svo Mevagissy flýtti sér að út-
skýra málið.
Um morguninn hafði komið til hans
viðskiptavinur og skilið eftir hjá honum
scórt, gamaldags silfurplettskilti, með
beiðni um að leiðrétt yrði villa í áletr-
uninni. Skiltið var ekkert sérlega verð-
rnætt og slík skilti var hægt að fá næst-
um hvar sem var. Á það var grafið, að
þetta væri gjöf til Dr. Phinias P. Roup,
læknis frá þakklátum nemendum og hjúkr-
unarkonum á St. Júdasar sjúkrahúsinu í
Trinklad í tilcfni af brúðkaupi hans. Við-
skiptavinurinn kvaðst vera þessi Roup
læknir og sagðist vera nýbúinn að veita
því athygli, að seinni upphafsstafurinn í
nafni hans væri P. í stað B. á skiltinu.
Nú bað liann Mevagissy um að laga þetta
smáræði og kvaðst mundi sækja það um
hádegisbilið eftir eina viku.
Mevagissy tók þetta hiklaust að sér.
Eins og hann sagði lögregluþjóninum, þá
voru slíkar villur fyrir löngu hættar að
koma honum á óvart. En þegar hann svo
fór að pakka skiltinu inn, til að senda það
til leturgrafarans síns, þá veitti hann því
athygli, að áletrunin var ekki öll ná-
kvæmlega á miðjunni. Það fannst honum
undarlegt, því leturgrafarar eru ekki van-
ir að láta slíkt koma fyrir.
Hann rannsakaði slétta flötinn því
mjög nákvæmlega og sá, að annar fag-
maður hafði þegar skafið eitthvað annað
af skiltinu. Og með einhverri aðferð, sem
skartgripasalanum er bezt kunnugt um
sjálfum, hafði hann að lokum fundið að
það var ártal: 1888. Fyrir alltof löngu
síðan, til að það gæti átt við viðskipta-
vin hans eða jafnvel föður hans. Þetta
undarlega fyrirbrigði lét hann ekki í friði
allan morguninn og þar sem hann var
smámunasamur maður, þá fór hann að
lokum út í bókasafnið á næsta götuhorni
og fékk lánað Læknatalið. En nafnið
fannst þar ekki.
Þegar hann kom aftur, var hann að vísu
dálítið órólegur, en ekki beint áhyggju-
fullur, því viðskiptavinurinn hafði aðeins
trúað honum fyrir venjulegu skilti, eins
og hann sagði við lögreglumanninn. Samt
sem áður var þetta dálítið kynlegt, svo
honum fannst hann verða að tilkynna ein-
hverjum það. Hvað fannst lögreglumann-
inum um það?
Það var eins og hin smáu, djúpsettu
augu MacFalls færðust svolítið saman og
hann roðnaði af áreynslunni — Eftir viku ?
sagði hann. — Hafið engar áhyggjur af
þessu. Og minnist ekki á það við neinn.
Ég skal vera viðstaddur sjálfur.
Svo hélt hann áfram göngu sinni, og
þegar hann kom á lögreglustöðina gaf
hann ekki skýrslu um málið. Slíkt kæru-
leysi virðist kannski smávægilegt í aug-
um þeirra, sem ekki eru kunnugir störfum
lögreglunnar í London, en þar gildir ein
alveg ófrávíkjanleg regla: Hver sá lög-
regluþjónn, sem fær nokkrar grunsam-
legar upplýsingar frá almenningi, er
skyldugur til að skrifa þær niður og af-
henda yfirmanni sínum miðann. Auðvit-
að vissi MacFall fullkomlega hvað hann
var að gera, og þessi ,,gleymska“ hans
var afleiðingin af miklum heilabrotum.
MacFall mætti í skartgripabúðinni
skömmu eftir að hún var opnuð hinn
ákveðna dag. Ráðagerð hans var sú, að
hann skyldi standa á bak við silfurmuna-
borðið og látast vera nýr afgreiðslumað-
ur, svo að hann gæti afgreitt læknirinn,
þegar hann kæmi.
Sér til mikillar gremju sá hann, að
skartgripasalinn hafði nú lítinn áhuga
fyrir málinu. Hann hafði um annað að
hugsa. Milli þess sem hann gaf aðstoð-
armönnum sínum alls konar skipanii',
gaumgæfiltíga.
sagði hann honum frá því að hann ætti
von á ákaflega merkum viðskiptavini, full-
trúa indverska prinsins, sem blöðin höfðu
skrifað svo mikið um fyrr í vikunni, þeg-
ar hann kom til borgarinnar. Kvöldið áð-
ur hafði verið hringt til Mevagissys og
honum sagt, að hann mætti eiga von á
fulltrúa hans hátignar á mínútunni tíu
um morguninn. Hann ætlaði að fá að líta
á dýrmæta steina hjá honum.
Frá silfurmunaborðinu gat MacFall séð
í gegnum dyr inn í lítið herbergi, sem var
útbúið þannig að það var líkast stórum
peningaskáp. Þama sagði Mevagissy að
væri geymt eitthvert fallegasta safn borg-
arinnar af smærri gimsteinum.
Á mínútunni tíu kom fulltrúinn og var
vísað inn í innra herbergið til Mevagissys
og tveggja aðstoðarmanna hans. MacFall
sá ekki annað af honum en vefjahött og
ákaflega dökkan háls. Allan morguninn
var mikið um að vera í búðinni. Viðskipta-
vinurinn var nákvæmur og hafði sýni-
lega þekkingu á eðalsteinum, svo að eng-
inn af hinum dýrmætari gimstéinum
skartgripasalans voru látnir óskoðaðir.
Yngsti sölumaðurinn losaði sig í flýti við
alla aðra viðskiptavini, sem komu inn, og
flýtti sér svo aftur inn í hitt herbergið,
þar sem eftirvæntingin lá í loftinu og menn
ræddust við í lágum hljóðum með stækk-
unarglerin á lofti.
Á mínútunni klukkan tólf stanzaði bíll
fyrir utan og maður stökk út úr honum
og kom inn í búðina. Þetta var hár og
þrekinn maður. Framkoma hans var ákaf-
lega kurteis, þegar hann gekk upp að
búðarborðinu, kvaðst heita Dr. Roup
og spurði um skiltið. MacFall var reiðu-
búinn og hafði ekki augun af manninum,
meðan hann tók fram skiltið, en sá síðar-
nefndi hreyfði sig hvorki snögglega né
gerði sig líldegan til að draga í laumi
fram vopn. Hann tók við skiltinu með
báðum höndum, athugaði það og spurði
hve mikið hann skuldaði. Meðan lögreglu-
þjónninn pakkaði skiltinu inn, tvísté hann
eins og menn gera þegar þeir eru að flýta
sér, en rétt um leið og MacFall fékk hon-
um vonsvikinn pakkann, heyrðist skelf-
ingaróp innan úr innra herberginu.
— Læknir! Náið í lækni!
Um leið og Mevagissy kom þjótandi út
úr innra herberginu, alveg í uppnámi,
sneri læknirinn sér við í dyrunum. —
Hvað er að ? spurði hann án sýnilegs
áhuga. ‘
— Ég veit það ekki! Hann froðufellir!
Þetta er hræðilegt! Skartgripasalinn neri
hendur sínar. Svo þekkti hann læknirinn
og virtist vera búinn að gleyma því, að
hann hafði tortryggt hann. — Ó það eruð
þér læknir! Hamingjunni sé lof! Komið
hérna inn. Fljótt!
12