Vikan - 21.06.1956, Blaðsíða 6

Peir kölluðu hann Bjölluna og enginn
rétti honuni hjálparhönd . . .
FLÆKINGUMDm *
Þótt hann væri aumur og bæklaður,
hafði hann ekki fæðst þannig.
Einu sinni, þegar hann var á leiðinni
til Varville, ók vagn yfir hann og braut
báða fætur hans. Hann var þá 15 ára.
Upp frá því betlaði hann. Með erfiðis-
munum sveiflaði hann sér áfram frá bæ
til bæjar. Hækjurnar ýttu heldur óþyrmi-
léga undir axlir honum og höfðu rekið
þær rétt upp undir eyru, óg það var engu
líkara en höfuð hans gægðist upp á milli
tveggja fjallgarða. Bóndinn frá La Billet-
tes hafði fundið hann ofan í skurði, þegar
hann var ofuralítill snáði, og það meira að
segja á sjálft allraheilagastakvöld, og þess
vegna þóttust menn hafa góða og gilda
ástæðu til þess að skíra hann Nicolas
Toussaint! * Enga f ræðslu haf ði hann feng
ið, enda var hann alinn upp á heimili mun-
aðarleysingjanna. Bakarinn þar í þorpinu
hafði einu sinni gefið honum nokkur glös
af brennivíni — og það var þá, sem hann
varð undir vagninum. Svona var nú sagan
hans. Nú var hann aðeins flækingur og
nauðbeygður til þess að rétta fram hönd
sína og biðja greiðvikna menn um ofur-
litla ölmusu.
Baronsfrú d’Avary hafði áður leyft hon-
um að sofa í hálmhrúgu við hænsnakof-
ann, og ef hann þá ’var mjög hungraður,
gat hann gengið að því sem vísu, að inni
í eldhúsinu hjá henni fengi hann brauð-
sneið og ef til vill glas af víni. Oft fleygði
líka gamla konan nokkrum aurum til hans
ofan af svölunum. En nú var hún dáin.
1 þorpunum fékk hann enga ölmusu
lengur; menn voru orðnir leiðir á hon-
um. I fjörutíu ár höfðu þeir þegar horft
á þennan bæklaða, tötralega aumingja
drattast áfram frá húsi til húss. Út fyrir
þorpin fór hann aldrei, því af öllum
heiminum þekkti hann aðeins þennan
blett, þessi þrjú eða fjögur þorp, og þar
hafði hann eytt hinum vesælu æfidögum
sínum. Það var þarna, sem hann betlaði,
og hann lagði það ekki upp að fara lengra.
— Hann vissi heldur ekki, hvort heimur-
inn næði lengra en út að skóginum, sem
hann sá í fjarska og tók þar fyrir útsýnið.
Hann hugsaði heldur ekki neitt um það.
Bændurnir voru orðnir leiðir á að mæta
honum allt af aftur og aftur á ökrunum
og hrópuðu gramir til hans:
„Hvers vegna ferðu aldrei inn í hin
þorpin, heldur en að skjögra hér allt af
um á sama staðnum?"
Þá svaraði hann ekki og gekk úr vegi
fyrir þeim. Hann fylltist óljósum ótta,
þegar minnzt var á ókunn þorp, ótta
munaðarleysingjans, sem hvergi á heima.
Hann óttaðist allt — ókunn andljt, illgirn-
isleg tillit, lítilsvirðingar fóksins og —
lögregluþjónana. Sæi hann sólina glampa
á einkennisbúning þeirra í fjarska, varð
hann skyndilega einkennilega liðugur; —
hin ósjálfráða fimi bæklaðs manns kom
þá í ljós. Hann flýtti sér út í runna eða
bak við hól, lét sig síðan síga niður frá
hækjunum, féll hljóðlaust eins ög dula
á jörðina, hnipraði sig saman og varð
stöðugt minni og minni fyrirferðar, og
brúnu garmarnir hans stungu heldur ekki
í stúf við jarðveginn, svo erfitt var að
koma auga á hann. Samt sem áður hafði
hanri aldrei komizt í kast við lögreglu-
þjónana. Óttinn við þá virtist vera honum
meðfæddur, eins og hann hefði erft hann
frá foreldrum sínum. En þau hafði hann
aldrei þekkt.
I víðri veröld átti hann hvergi hæli, átti
hvergi höfði sínu að að halla. Á sumrin
svaf hann hér og þar út um móa, og á
veturna læddist hann óskiljanlega fimlega
inn í hlöður eða fjós. En gæta þess varð
hann, að vera alltaf kominn á brott, áð-
ur en heimilisfólkið kom á fætur. Við að
nota hækjurnar, var hann orðinn feikna
sterkur í höndunum og oft kom það hon-
um að góðu haldi, þegar hann varð að
fara hátt upp í hlöðurnar. Þar hélt hann
síðan til í fjóra daga eða fimm. Hann sat
þá kyrr á sama stað, ef honum í síðasta
leiðangri hafði lánazt að afla sér einhvers
matar.
Þannig lifði hann meðal mannanna eins
og villt dýr væri. Hann þekkti engan. Allir
voru orðnir leiðir á honum. Hann elskaði
engan. Bændurnir fyrirlitu hann og forð-
uðust hann. Menn höfðu gefið honum við-
umafnið „Bjallan", af þeirri ástæðu, að
hann sveiflaði sér fram og aftur eins og
bjalla á hækjum sínum.
I tvo daga hafði hann ekkert fengið
að borða. Allir vom hættir að miskunna
sig yfir hann. Þegar bændurnir sáu hann
koma í fjarska, kölluðu þeir til hans:
„Haltu áfram, „Bjalla“; þú færð ekkert
hjá mér núna.“
Þá sneri hann við í skyndi og hélt til
næsta bæjar, en fékk þar sömu viðtök-
urnar. Húsmæðurnar þar sögðu hver við
aðra: „Enginn getur ætlazt til þess, að
við gefum þessum flækingi eitthvað að
borða á hverjum degi.“
En flækingnum fannst nú samt, að hann
þyrfti að fá eitthvað að borða á hverj-
um degi.
Hann hafði nú staulazt gegnum Saint-
Hilaire, Varville og les Billetter, án þess
að fá svo mikið sem eina sentímu eða
harða brauðskorpu. Það var því ekki
um annað að ræða en halda til Tournelles.
En þangað var tveggja mílna vegur, og
hann var svo þreyttur, að hann gat varla
drattazt áfram. Og magi hans var engu
síður innantómur en vasar hans. En þrátt
fyrir það lagði hann af stað til Toumelles.
Það var desembermánuður. Kaldur vind-
urinn æddi yfir akrana, og það þaut í
blaðlausum trjánum. Þungbúin skýin rak
hratt yfir himininn, eitthvað út í busk-
ann. Og þarna drattaðist flækingurinn
áfram með stuðningi hækna sinna og ann-
ars fótarins, því að hinn hafði verið tek-
inn af honum.
Við og við settist hann niður við skurð-
bakkann og hvíldi sig í nokkrar mínútur.
Hungrið fyllti hann ógurlegum ótta. I
huga hans var aðeins þessi eina ósk: Að
borða. En enga leið sá hann til þess að
uppfylla hana.
I þrjá tíma staulaðist hann þannig með
erfiðismunum áfram. Þegar hann svo loks
kom auga á fyrsta bæinn í þorpinu, hrað-
aði hann á sér.
Fyrsti bóndinn, sem hann bað um ölm-
usu, svaraði aðeins: „Ertu nú kominn enn
* Toussaint (franska) = allraheilagradagur.
Gamalt
og
nýtt
HÉB mætast gamli og
nýi tíminn í Indlandi.
Mennirnir með körfu-
byrðarnar á höfðinu eru
í algerri mótsögn við
verksmiðjuhúsin hinu-
megin fljótsins. Myndin
er tekin í Burnpur, og
þetta er liluti af nýtíslui
stálverksmiðju. Nýsköp-
unarframkvæmdum í
fndlandi fleygir fram.
6