Vikan - 04.10.1956, Blaðsíða 16

EINTÓMAR SJÓNHVERFINGAR
MIÐILSFUNDURINN SEM ALDREI
MUN LlÐA MÉR ÚR MINNI
- EDA HVAÐ?
KONA miðilsins opnaði fyrir
mér, spurði hvað ég héti,
aðgætti hvort nafn mitt væri á
listanum yfir gesti kvöldsins
og vísaði mér upp stigann, inn
í „musterið“. Fjórar raðir af
stólum stóðu við einn vegginn og
á þeim sátu um þrjátíu karlar
og konur. Að öðru leyti var
herbergið tómt. Það voru skot
sinnhvoru megin við arininn,
sem var byrgður með fjölum.
í öðru skotinu hékk svart satín-
tjald, og ég þóttist vita, að
þarna ætti miðillinn að sita.
Ég fékk mér sæti í fremstu
röð, beint andspænis tjaldinu.
Það stóð opið þéssa stundina. 1
skotinu stóð gamall eldhússtóll
og annað ekki.
Miðillinn kom inn. Það var
lágvaxinn og gildvaxinn mið-
aldra maður, skarpleitur í and-
liti. Hann var klæddur svörtum
satínnáttfötum og jakkinn var
óhnepptur. Hann bauðst til þess
að láta leita á sér. Ég varð fús-
lega við því. Ég leitaði ræki-
lega á honum; þuklaði jafnvel
buxnaskálmamar, til þess að
fullvissa mig um, að hann
geymdi ekkert í þeim. Hann
var í alls engu nema náttfötim-
um.
Ég leitaði í skotinu og bjóst
hálft í hvoru við að finna falda
„vasa“ í satíntjaldinu, þar sem
jhægt væri að að geyma slæður
og önnur sjónhverfingatæki. Ég
bankaði í veggina, stappaði í
gólfið. Ég var enginn viðvan-
ingur; þegar ég starfaði við fjöl-
leikahús, var ég um skeið að-
stoðarmaður sjónhverfinga-
manns, sem lét mig meðal ann-
ars birtast í „tómum“ skáp.
Sjónhverfingamenn nota
spegla til slíkra hluta og tækin
þeirra eru dýr og margbrotin.
Sjónhverfingamennirnir leika
listir sínar í ljósi. Svikamiðill-
inn nýtur þess, að hann vinnur
í algeru myrkri; hann getur
læðst um herbergið án þess að
nokkur sjái til hans. En hann
verður að beita ýmsum brögð-
um til þess að smygla tækjum
sínum inn í herbergið.
Miðillinn okkar settist í eld-
hússtólinn og tjaldið var dregið
fyrir. Tvö rauð ljós voru látin
loga í herberginu. Hann þótt-
ist þá ekki þurfa að starfa í
algeru myrkri.
Gestirnir byrjuðu að syngja.
Andatrúarmenn segja, að söng-
ur sé nauðsynlegur, til þess að
koma titringi á loftið og skapa
þannig rétt „andrúmsloft" fyrir
svipina.
En fimm mánútum síðar
þagnaði söngurinn skyndilega.
Ég hrökk við. Andlit á ógreini-
legum líkama sveif undan tjald-
inu. Þetta virtist vera lítill
drengur.
Svo byrjaði „líkamningurinn“
að tala og röddin var há og
skræk. Ég varð rólegur aftur.
Ég heyrði ekki betur en þetta
væri klaufaleg tilraun fullorð-
ins manns til að herma eftir
barnsrödd.
Svokallaðir líkamningar birt-
ust nú hver á fætur öðrum. Einn
gestanna þóttist kannast við
mágkonu sína. Afturganga, sem
kallaði sig „Vísindamanninn",
mælti til okkar nokkrum hvatn-
ingarorðum — og vildi svo fá
að taka í hendurnar á okkur í
fremstu stólaröðinni. Hendi
hans var heit og hörð viðkomu.
Ég hugsaði: „Ösviknar vinnu-
hendur — miðillinn auðvitað!"
Lágvaxin, draugaleg vera
byrjaði að svífa fram og aftur
um herbergið og var auðsjáan-
lega að leita að einhverjum. Ég
fylgdist vantrúaður með ferð-
um hennar. Einhver rak upp óp
fyrir aftan mig. Svo kallaði
karlmannsrödd: „Þetta er kon-
an mín!“
Maðurinn ruddist fram hjá
mér og greip veruna í fangið.
Bæði hann og „draugurinn"
voru grátandi. Þau hvísluðust
á og héldu dauðahaldi hvort í
annað. Ég sá manninn kyssa
venma og heyrði hann segja
fullan geðshræringar: „Nú veit
ég vissu mína, ástin mín. Aldrei
framar mun ég efast mn, að við
eigum eftir að hittast aftur.“
Veran hvíslaði: „Ég kem aft-
ur. En nú verð ég að fara . . .“
Hún virtist bráðna og verða að
engu, um leið og maðurinn
skjögraði til sætis, enn hágrát-
andi.
Þegar söngurinn hófst á nýj-
an leik, sneri ég mér að mann-
inum. Mér sárgramdist það,
hvernig söknuður hans var not-
aður til þess að villa honum
sýn.
„Taktu þessu með jafnaðar-
geði. Þú mátt ekki halda, að
þetta hafi verið konan þín.“
„Halda? Ég veit það.“
• „Þú getur ekki hafa þekkt
svona ógreinilegt andlit,“ sagði
ég ákveðinn.
„Ögreinilegt ? Ég þekkti hana
strax. Ég kyssti andlit hennar
og hendur hennar voru heit-
ar.“
Hvísl okkar heyrðist ekki
fyrir söngnum. Söngurinn þagn-
aði. Hávaxinn Arabi í furðu-
legum skrautklæðum birtist og
heilsaði okkur á tungumáli, sem
við skildum ekki.
Hvar í ósköpunum hafði mið-
illinn falið alla þessa búninga?
Hvernig hafði honum tekist að
fyrirbyggja, að ég fyndi felu-
staði hans?
Arabinn bauð mér að ganga
að satíntjaldinu. Ég gerði það.
Ég vonaði, að þar mundi mér
takast að komast að því, hvern-
ig þessum sjónhverfingum væri
hagað. Arabinn hélt á tveimur
hvítum gúmmíboltum. Hann
neri þeim saman. Sjónhverf-
ingamaðurinn minn hafði líka
leikið þessa list. Hann hafði nú-
ið saman gúmmíboltum og út
úr þeim höfðu sprottið alla vega
litar veifur. En úr boltum
Arabans kom einhverskonar
slæða. Andafrymi — það átti
þetta auðvitað að heita. Ég var
nærri farinn að skellihlæja.
„Þessa slæðu átt þú að hafa.“
Hann kastaði henni yfir herð-
ar mér. Hinir gestimir and-
vörpuðu af öfund.
Slæðan náði mér niður á
hendur. Hún var fyslétt og við
snertingu minnti hún mig á
óvenjulega fínofið silki. Hún
var dálítið þvöl og af henni
lagði ónotalega rakalykt.
Ég ákvað að reyna að stela
slæðunni. En Arabinn varð mér
fyrri til. Hann dró tjaldið frá
skotinu . . . og þama á eld-
hússtólnum sat miðillinn sof-
andi.
Ég gleymdi mér andartak, og
áður en ég vissi hvaðan á mig
stóð veðrið — var slæðan horf-
in.
Ég var æfur yfir því að hafa
enn einu sinni orðið að láta í
minni pokann fyrir þessum
svikahröppum. Því auðvitað
stóð ég enn á því fastar en fót-
unum, að brögð væru í tafli.
Ég bjóst til að ganga til sætis
míns. En Arabinn þreif í hend-
ina á mér.
„Bíddu. Þú átt að fá að sjá
meira. Miðillinn — hann er
einn. Hann og ég — við erum
tveir. Nú bætist einn við enn.
Taktu eftir.“
Einhver glóandi óskapnaður
birtist innst í skotinu. ' Hann
stækkaði og byrjaði að taka á
sig mynd. Eg stóð fáein fet frá
honum. Ég sá greinilega, hvern-
ig þetta, sem ég horfði á, varð
að andliti. Og að lokum stóð
ég andspænis fegurstu ásjón-
unni, sem ég hef nokkurntíma
séð. Hún var sveipuð þoku-
kenndum geislabaug.
Þessi miðill var aldeilis karl
í krapinu! Hann ætti að vera
byrjaður að leika listir sínar
opinberlega, hugsaði ég. Hann
yrði ekki lengi að verða fræg-
ur. Ef ég aðeins gæti komist
nær afturgönguandlitinu . . .
„Já, farðu nær,“ hvíslaði
Arabinn þýðlega á hinni auð-
skiljanlegu en viðvaningslegu
ensku sinni.
Aftur hafði miðillinn lesið
hugsanir mínar, rétt eins og ég
hefði talað upphátt. Eg þokaði
mér nær, uns ég stóð fáeina
þumlunga frá andlitinu.
Það var ótrúlega fagurt. Lit-
arhátturinn var fullkominn.
Mjúkar bogalínur mótuðu hinn
unglega munn. En djúpbláu aug-
un störðu á mig án þess að
hreyfast. Ég taldi upp að fimm-
tíu . . . og aldrei deplaði ver-
an augunum.
Gúmmígríma, hugsaði ég,
með gleraugum! Eitt af nýj-
ustu brögðum sjónhverfinga-
manna.
Ég hugsaði: „Ég reyni að
hrifsa grímuna."
I sömu andrá kom hræðslu-
glampi í bláu augun og and-
litið fjarlægðist mig í ofboði.
Og svo brosti það til mín.
Þaö var lifandi.
„Drottinn minn góður!“ Ég
greip andann á lofti. „Drottinn
minn góður!“ Ég horfði á and-
litið, horfði á það stirðnaður
af hræðslu á meðan það leyst-
ist upp fyrir augunum á mér.
Það var eins og vaxbrúða, sem
bráðnar í hita. Augun hurfu
inn í augnatóttimar, nefið
hvarf, svo varð allt að glóandi
móðu uns aðeins lítill hvítur
depill var eftir. Og að lokum
hvarf hann líka, eins og hendi
hefði lokast um hann.
Um leið byrjaði maðurinn á
stólnum að stynja. Hann var að
vakna. Ég hörfaði undan —
beint í fangið á Arabanum.
Hann var engin sjónhverfing;
hann var þarna alveg eins og
andlitið undurfagra. Ég kikn-
aði í hnjáliðunum. Mér fannst
ég vera að falla í öngvit. Svo
studdi einhver — eða eitthvað!
— mig að stólnum . . .
Þetta gerðist í Cardiff seint
á árinu 1954. Ég hef nafn og
heimilisfang mannsins, sem átti
framliðnu konuna, sem „kom
aftur“. Hann lét mér í té stað-
festa frásögn. Líka hef ég nafn
og frásögn mannsins, sem sá
mágkonu sína. Auk þess lýsingu
konunnar, sem sat vinstra meg-
in við mig.
Auk mín voru um þrjátíu
vitni að þeim atburðum, sem hér
hefur verið lýst. Þú um það,
hvernig þú skýrir þessi fyrir-
bæri.
Ég hef upplifað ýmislegt
skrítið um dagana og mér hef-
ur oft orðið býsna bylt við. En
ekkert jafnast á við augnablikið
þegar „gríman“ byrjaði að
brosa og leystist upp fyrir aug-
um mér.
— EVADNE PRICE
16