Vikan - 16.01.1958, Blaðsíða 13

kærustuna. Sjáðu nú til — segjum svo, að
Mayne hérna ætlaði sér að myrða Blair. Hann
er duglegur á skíðum. Blair er það ekki. Siðan
kemur snjóstormur. Mayne er á undan. Hann
fer til hægri, þegar hann er kominn yfir jökul-
inn — ekki af tilviljun, heldur af ásettu ráði.“
Ég heyrði varla það sem hann sagði eftir það.
Ég var að horfa á Mayne. Þegar hann hafði
heyrt minnzt á morð, þá hafði hann stirðnað upp.
Hann leit snögglega á Keramikos. Augu hans
störðu út i bláinn, og hann vætti varirnar með
tungunni.
„Ef hann væri þarna alla nóttina i frostinu,
hlyti hann að drepast," heyrði ég Engles segja.
„Fullkomið morð. Það er ekki hægt að sanna
neitt. En af einhverri óskiljanlegri tilviljun
kemst Blair til byggða. Það er ágætis hugmynd.
Við skulum skrifa þetta í handritið, Neil,“ bætti
hann við og sneri sér að mér.
Keramikos otaði höfðinu fram. „Þessi kenning
er mjög athyglisverð. En hversvegna ætti Mayne
að vilja drepa Blair?“
„Aha. Það verðum við að finna út,“ sagði
Engles. Siðan sneri hann sér að mér. „Komdu
Neil,“ sagði hann. „Við skulum skrifa þetta með-
an við munum það. Hvert getum við farið? Eig-
um við að fara upp á herbergið þitt? Nokkur
hiti?“
„Það er rafmagnsofn," sagði ég.
„Ágætt!“
Þegar við vorum komnir út, sagði ég- „Hvern-
ig datt þér þessi morðhugmynd í hug?“
„Ja, þetta var ágæt hugmynd,“ sagði liann
glottandi, þegar við gengum upp stigann.
„Satt er það,“ sagði ég. „Þetta var ágætis
hugmynd. Raunar er þetta einmitt það sem kom
fyrir. Mayne reyndi að myrða mig.“
„Já, ég hélt það.“
„Hvernig gaztu haldið það?“ asgði ég. Við
vorum komnir upp á herbergið.
„Þú vildir svo lítið tala um þetta í símann. Og
þar að auki kannast ég við Mayne.“
Ég lokaði hurðinni og kveikti á rafmagnsofn-
inum. Það var mjög kalt og það lá snjóskafl
upp við gluggann á herberginu, svo að það sást
varla út. „Hvað veiztu um Mayne?" spurði ég.
Hann leit snögglega á mig, þegar hann settist
og dró fram sígarettupakka. „Við skulum láta
það bíða, Neil. Segðu mér nú hvað hefur komið
fyrir héma. Síðasta skeytið, sem ég fékk frá
þér var um uppboðið. Það var skeytið og líka
myndin af hópnum niðri sem gerði það að verk-
um að ég kom hingað. Við skulum byrja á upp-
boðinu.“
Þegar ég hafði lýst uppboðinu nákvæmlega,
bað hann mig um að segja sér eitthvað um
Mayne, Keramikos, Valdini og Cörlu. Ég byrj-
aði á Cörlu. Ég sagði honum allt það sem hún
hafði sagt mér um sjálfa sig. „Og þú trúðir
henni?" skaut hann inn í.
„Ég sá enga ástæðu til þess að trúa henni
ekki,“ svaraði ég. „Hún er ástríðufull, en þar
fyrir getur hún hafa verið ástfangin í Stelben."
Hann hló hæðnislega. „Þessi kona ástfangin?
Hún hefur aldrei elskað aðra en sjálfa sig.
Hún er slungin og kann lagið á karlmönnunum.
Hún hefur aldeilis blekkt þig, Neil."
„Láttu ekki eins og kjáni,“ sagði ég gramur.
„Mér finnst sagan alls ekki neitt ótrúleg."
„Ekld ótrúleg!" Hann hfó hátt. „Hún er jafn
ótrúleg og að tígrisdýr flyttist búferlum til suð-
urskautsins. Hvað ætti þessi kona að gera með
einangraðan kofa uppi á reginfjöllum ? Hún hef-
ur aðeins áhuga á tvennu — og peningar eru
aðaláhugamál hennar. Það sem að þér er, Neil,
er, að þú hefur ekki hundsvit á kvenfólki."
Ég yppti öxlum. „Hafðu það eins og þú villt.“
sagði ég. „En hvernig átti ég að vita þetta?
Hvernig átti ég að vita að hún var að ljúga
að mér? Nú skalt þú segja mér eitthvað um
þetta fólk. Það getur verið að þá skjátlist mér
ekki næst.“
Hann brosti. „Allt-í lagi, Neil — það er sann-
gjamt. Já, þetta voru Carla og Valdini. Hvað
með Keramikos?“
Framhald á bls.
Nú er BeUman sunginn í
Þjóðleikhúsinu upp á kraft.
Það er i leikriti Carls Zuclt-
mayer, „tUIa Winblad", sem
fjallar um Beilman eða að
minnsta kostl um BeUman-
tímabiUð. Söngtextamir eru
þó áður óþekktir hér á
landi, enda segir höfundur:
„Xextamir eru að nokkru
leyti ortir að nýju í anda
Bellmans, eftir því sem efni
leiksins hefur gefið tilefni
til“. Hér eru fjórir af Bell-
mansöngvurum Þjóðleik-
hússins: Ævar Kvaran,
Kristinn Hallsson, Sverrir
Kjartansson og Þorsteinn
Hannesson. Og svo koma
hér nokkrir nýju textanna:

Tœmdu þitt glas
(Lag: Drick ut dit glas)
EINN: 1. Tæmdu þitt glas, vlð dyrnar dauðinn
bíður.
Dokar á meðan hvessir breiðan ljá.
ALLIR: Ei skaltu hræðast, aftur burt hann
líður.
Opin er gröf, þú stundargrið rnunt fá.
EINN: Mówitz, hann nálgast, þitt brjóst
er að bila.
Enn skaltu spila.
:,: Still þína strengi
:,:leik um lífsins þrá :,:
(i síðara skiptið allir)
EINN: 2. Öllum er búinn beður undir grasi.
Bræður, er lífið aðeins fals og tál ?
ALLIR: Hlæjandi ormar hringa sig í glasi.
Hjartað svo þreytt, að hvíldar er því
mál.
EINN: Logi sem brennur að lokum mun
deyja.
Hvað ertu að segja?
Geturðu drukkið?
EINN: Ennþá eina skál!
ALLIR: Geturðu drukkið?
EINN: Ennþá eina skál!
ALLIR: 3. Höldum þá áfram. Bakkus fórnir
færum.
Freyja þér réttir hinzta glasið senn.
Án konuástar, visin tré við værum
vesalir, snauðir, einskisnýtir menn.
EINN: Fögnum og syngjum er síðast við
kveðjumst
Grátandi gleðjumst.
Er Móvitz dáinn?
Drekkum vinir enn!
EINN: Ei er hann dáinn.
ALLIR: Drekkum vinir enn!
Drykkjumeniiettinn
(Lag: Kdrcstc Brödrer, Systrar och vdnner)
1. Heiðruðu bræður, hjartkæru systur,
hér er ég sjálfur, glaður en þyrstur.
Móvitz, þú strengi stillir
og sýnir nú hvað þú kannt.
Flöskurnar tómar, teygað úr glösum
til er ei króná nokkur í vösum.
Helvítishöfðingjanum
mitt hjarta ég set í pant.
T?t á það slæ ég,
fyrir það fæ ég
feikn öll af bjór og víns mun ei vant.
Syngjum og dönsum, gleðjum nú geð,
gleymum ef eitthvað leitt hefur skeð.
Og við drykkju endir
aftur fjandinn sendir
hjartað sem var sett í veð.
2. Hjartkæru bræður, vínsvelgir, vinir,
verum hér ei við drykkjuna linir.
Föðmum nú fljóð og kyssum
og elskumst af víni ör.
Lágfiðlutónninn dreymandi drynur,
dansandi mær af ánægju stynur.
Himinn og víti heyri að hérna er lif og f jör.
Jörðina eigum,
allt hér við megum.
Hver getur betri kosið sér kjör.
Bræður og systur, öll elskuleg,
áfrarn þvi höldum gleðinnar veg.
Hér er Amor sjálfur,
hér er Bakkus, — hálfur.
Hér er allt
og hér er EG.
Keðjusöngur
(Lag: Jóakim úti í Bábylon)
Adam lá í Paradís
eins og þunnur róni.
Þessi dóni, þessi dóni
þegar drýgði synd.
Hann bað guð um dægradvöl,
dauft var lífið, holdið kvöl.
ölið smökkum,
Adam þökkum.
Ást sé lof og prís.
Væru ei konur, væri ei synd,
væri lífið hryggðarmynd.
Allt á reiki.
ömurleiki.
Engin Paradis.
VIKAN
13