Vikan - 05.06.1958, Blaðsíða 6

MARTROÐ
Smásaga effir Rohert Sherckley
HÚN heyrði sjálfa sig æpa um leið
og hún vaknaði og vissi að hún var
búin að æpa lengi. Það var kalt í her-
berginu, en . hún var löðrandi í svita,
sem rann í dropum niður andlitið á henni
og yfir axlimar og náttkjólinn. Bakið á
henni var vott af svita, og lakið undir
henni var rakt.
Hún fór strax að skjálfa.
— Er nokkuð að þér? spurði maður-
inn hennar.
Um stund gat hún engu svarað. Hún
hafði kreppt upp hnén og vafið hand-
leggjunum utan um þau, til að reyna að
stöðva skjálftann. Maðurinn hennar lá
eins og dökk þúst við hliðina á henni
og bar í ljóshvítt lakið, líkastur löngum
hólk. Um leið og hún leit á hann, fór
hún aftur að skjálfa.
— Heldurðu að það verði betra ef
ég kveiki? spurði hann.
— Nei! svaraði hún hvasst. Hreyfðu þig
ekki — ef þér er sama!
Nú heyrðist ekkert nema tifið í klukk-
unni, en jafnvel það virtist uggvekjandi.
— Kom það enn einu sinni fyrir?
— Já, svaraði hún. Alveg það sama. I
guðs bænum snertu mig ekki! Hann hafði
fært sig nær henni, eins og dökkur, ið-
andi skuggi á lakinu, og hún var aftur
farin að skjálfa ofsalega.
— Var draumurinn . . . byrjaði hann
hikandi, var ég . . . ? Hann var svo hug-
ulsamur að segja ekki meira, en skipti
ofur varfærnislega um stellingu, til að
hræða hana ekki.
En nú var hún að ná aftur valdi yfir
sjálfri sér. Hún hætti að núa saman hönd-
um og þrýsti í þess st.að flötum lófunum
fast ofan á rúmið.
— Já, sagði hún. Það voru snákarnir
aftur. Þeir skriðu yfir mig alla. Stórir og
smáir, mörg hundruð snákar. Herbergið
var orðið fullt af þeim og fleiri voru á
leiðinni inn um dyrnar og gluggana. Skáp-
urinn var fullur af snákum, svo troðfull-
ur að þeir skriðu undir hurðina og fram
á gólf . . .
— Vertu róleg, sagði hann. Ertu viss
um að þú kærir þig um að tala um það?
Hún svaraði ekki.
— Viltu ekki ennþá fá ljós ? spurði hann
blíðlega.
Hún hikaði og svaraði svo: — Nei, ekki
strax. Ég þori því ekki ennþá.
— Jæja, sagði hann og hafði auðheyri-
lega fullan skilning á þessu. Þá hefur hinn
hlutinn af draumnum líka . . .
—• Já.
— Heyrðu, þú ættir kannski ekki að
vera að tala um það.
— Jú, við skulum tala um það. Hún
reyndi að hlægja, en það varð ekkert nema
hósti. Maður skyldi nú ætla að ég færi
að venjast þessu. Hvað eru komnar marg-
ar nætur?
Draumurinn byrjaði alltaf á því að litli
snákurinn skreið yfir handlegginn á henni
og horfði á hana með óhugnanlegu rauðu
glyrnunum sínum. Hún hristi hann af sér
með því að setjast upp í rúminu. Þá lið-
aðist annar til hennar yfir lakið, hraðar
og hraðar. Hún hratt honum lika í burtu
og steig fram úr rúminu, fram á gólf. En
nú stóð hún á einum, annar hringaði sig
í hárinu á henni, rétt fyrir ofan augun
á henni, og gegnum opnar dyrnar koxnu
enn fleiri, sem hröktu hana til baka upp í
rúmið, æpandi og fálmandi eftir mannin-
um sínum.
En í draumnum var maðurinn henn-
ar ekki í rúminu. Við hliðina á henni lá
geysistór snákur, eins og langur hólkmr
á Ijósleitu lakinu. Hún gerði sér ekki grein
fyrir því fyrr en hún var búin að vefja
hann örmum.
— Nú máttu kveikja ljósið, sagði hún
skipandi. Það stríkkaði á vöðvunum, sem
rykktu hver á móti öðrum um leið og
ljósið flæddi um herbergið. Mjaðmavöðv-
arnir hnykluðust, reiðubúnir til að velta
henni fram úr rúminu ef . . .
En þetta var reyndar maðurinn hennar.
— Guð minn góður, stundi hún og það
slaknaði á öllum vöðvum, svo hún seig
aftur á bak á rúmið.
— Ertu hissa? spurði hann og brosti
skældu brosi.
— I hvert einasta skipti er ég
sannfærð um að þetta sért ekki þú. Eg er
alveg viss um að sjá snák þarna. Hún kom
við handlegginn á honum, til að sannfæra
sig um að þetta væri hann.
— Þama sérðu hvað þetta er heimsku-
legt allt saman! sagði hann blíðlega og
hughreystandi. Ef þú gætir bara gleymt.
Ef þú bærir aðeins traust til mín, þá mundi
þessi martröð á nóttunni líða hjá.
— Ég veit það, svaraði hún, og virtist
ætla að gleypa hvem hlut í herberginu
með augunum. Litla símaborðið með hrúgu
af minnisblöðum og niðurhripuðum skila-
boðum var ákaflega uppörvandi. Rispaða
mahognyskrifborðið var líka gamall kunn-
ingi, og sömuleiðis litla útvarpið og blöð-
in á gólfinu. Og hvað gat svosem verið
eðlilegra en smaragðagræni kjóllinn henn-
ar, sem hún hafði fleygt kæruleysislega
yfir stólbak?
Læknirinn sagði þér það líka, sagði
hann. Meðan missættið var á milli okk-
ar, settirðu mig í samband við allt sem
aflaga fór og allt sem særði þig. Og nú
þegar erfiðleikar okkar eru um garð
gengnir, heldurðu því áfram.
— Ekki viljandi, sagði hún. Ég sver að
ég er mér þess ekki meðvitandi.
— Þú gerir það nú samt, sagði hann.
Manstu þegar ég vildi skilja við þig?
Þegar ég sagði þér að ég hefði aldrei
elskað þig ? Manstu hvað þú hataðir mig
þá, þó þú neitaðir að sleppa mér? Hann
þagnaði til að draga andann, Þú hataðir
okkur Helenu. Það hefur sett sín mörk.
Hatrið býr enn undir sættinni.
— Ég held að ég hafi aldrei hatað þig,
sagði hún. Bara Helenu — þennan hor-
aða apakött!
— Maður á ekki að tala illa um þá sem
horfnir eru frá erfiðleikum sínum, taut-
aði hann.
— Já, sagði hún hughreystandi. Ég býst
við að ég hafi verið orsök þess að hún
féll alveg saman. En ég get ekki. sagt að
ég sjái eftir því. Heldurðu að hún geti
vcrið að ásækja mig?
— Þú mátt ekki ásaka sjáhfa þíg, sagði
hann. Hún var viðkvæm og taugaveikluð
og hafði skapgerðareinkenr n listamanns-
ins. Ein af þessum alltof ti' ifinninganæmu
stúlkum.
— Ég kemst áreiðan^jega yfir þetta
allt núna, úr því að Heler ja er horfin. Hún
brosti til hans og áhyr3/gjuhrukkurnar á
enninu á henni hurfu. — Ég er svo ást-
fangin af þér, muldr.'/ði hún og strauk
fingrunum gegnum ljr'isjarpa hárið á hon-
um. Ég mundi aldrei sleppa þér.
— Það ættirðu ekki að gera. Hann brosti
til hennar á móti. É’g vil ekki fara frá þér.
— Þú verður bara að hjálpa mér.
— Af öllu hjarta. Hann beygði sig fram
og smellti léttum kossi á kinnina á henni.
— En ef þú kemst ekki yfir þessar mar-
traðir, elskan, þar sem ég er ímynd hinn-
ar verstu ófreskju, þá neyðist ég til að . . .
— Segðu það ekki, greip hún fram í
fyrir honum. Ég má ekki til þess hugsa.
Og við erurn komin yfir það versta.
Hann kinkaði kolli.
— Samt sem áður hefurðu að vissu
leyti rétt fyrir þér, hélt hún áfram. Ég
held a_ð ég ætti að reyna annan sálfræð-
ing. Ég þoli þetta ekki mikið lengur.
Alltaf þessir hræðilegu draumar, nótt eftir
nótt.
— Þeir fara líka versnandi, sagði hann
og hnyklaði augabrýrnar. I fyrstu kom
þetta aðeins fyrir einstöku sinnum en nú
færðu martröð á hverri nóttu. Ef þú ger-
ir ekki eitthvað við þessu, þá líður ekki
á löngu áður en . . .
— Já, já, sagði hún. Vertu ekki að tala
um það.
— Ég neyðist til að tala um það. Ég
er farinn að hafa alvarlegar áhyggjur af
þessu. Ef þessi snákaímyndun heldur á-
fram, þá rekurðu mig í gegn einhverja
nóttina meðan ég ligg 1 fasta svefni.
— Aldrei nokkurn tíma, sagði hún með
sannfæringu. En vertu ekki að tala um
þetta. Ég hugsa að það komi ekki fyrir
aftur. Hvað heldur þú?
— Ég vona ekki, svaraði hann.
Hún teygði sig yfir hann, slökkti ljós-
ið, kyssti hann og lokaði augunum.
Nokkrum mínútum síðar velti hún sér
á hliðina. Að hálftíma liðnum sneri hún
sér á hina hliðina, muldraði eitthvað sem
ekki skildist og bærði ekki meira á sér.
Þegar enn voru liðnar tuttugu mínútur,
hafði hún aðeins yppt annarri öxlinni einu
sinni, en ekki hreyft sig meira.
Maðurinn hennar líktist dökkri þúst við
hliðina á henni, þar sem hann reis upp
á annan olnbogann. Hann lá í myrkrinu og
hugsaði, og hlustaði um leið á andardrátt
hennar og tifið í klukkunni. Svo lagðist
hann endilangur og teygði úr sér.
Hann leysti snúruna í náttbuxunum sín-
um og togaði í hana, þangað til hann
hafði svosem þrjátíu sentimetra langan
enda. Þá fletti hann ofan af þeim sæng-
inni. Hann velti sér ofur varlega nær
henni með snúruna í annarri hendi, og
flustaði eftir andardrætti hennar. Hann
l'.gði endann á handlegginn á henni, og
dró strenginn lúshægt eftir handleggnum,
varla meira en tvo sentimetra á sekúndu.
Nú byrjaði hún að umla.
Ö
VIKAN