Vikan - 14.08.1958, Blaðsíða 4

Hann leit fyrirlitlega á hana. — Svo? Það er líka ýmislegt, sem mig
langar til að tala um við yður.
Hún brosti eggjandi. Ég bjóst við þvi. Hvað er það?
Hann sagði hörkulega: — Ég man, hvar ég sá yður. Þér borðuðuð kvöld-
verð með John Cornell. Það eru um það bil þrjú ár síðan. Einhvér benti
mér á yður. Ef ég man rétt var það kvöldið áður en hann framdi sjálfsmorð.
Hann sá, að svipur hennar breyttist. En aðeins augnablik. Svo var hún
hin sama aftur. En það var honum nóg. Hann vissi, að hún laug, þegar hún
sagðist ekkert kannast við John Cornell.
— Það er skrítið. Hann var frægur kringlukastari. Fólkið dýrkaði hann.
Furðulegt, Ég hefði getað svarið, að það hefðuð verið þér.
— Ég fullvissa yður um, að það var ekki ég. Ég man núna eftir nafninu.
En ég þekkti hann ekki persónulega.
Hann dáðist að sjálfsstjórn hennar. Því að hann var ekki aðeins viss
um að hún hefði þekkt Comell, heldur hafði hann séð, að henni hafði brugðið,
þegar hann nefndi nafn hans. Kannski hafði hún verið hrifin af honum?
Það sem hann furðaði mest var, að hún neitaði að kannast við hann.
Og ef hún hafði þekkt Cornell, hafði hún einnig þekkt Nan.
Hann hafði veitt því athygli að hvorug virtist sérlega hrifin af hinni.
Honum fannst þetta allt flókið. Honum hafði alltaf fundizt eitthvað grugg-
ugt við sjálfsmorðið. Hvað var það sem hafði gerzt ? Hann hugsaði sig um.
Comell hafði skotið sig. Hann hafði skilið eftir bréf til Nan. Næst þegar
hann færi tii borgarinnar ætlaði hann að fara yfir blöðin aftur. Eitt var
augljóst. Ef Nan og Pollý höfðu hitzt áður létu þær að minnsta
kosti ekki á því bera. Og hvers vegna? Harrn skildi vel, að Nan kærði sig
ekki um, að fjölskyldan fengi pata af þessu, en hvers vegna Pollý líka?
Það gæti ekki skipt neinu máli þó að fjölskyldan vissi að hún hefði þekkt
Cornell. Simon hlaut að skilja að hún hafði ailtaf haft sæg um sig af
karlmönnum.
Hann reis upp og sagðist þurfa að fara. Þ6 að Lady Wadbridge bæði
hann að vera afsakaði hann sig með því að hann ætti margt ógert.
Nan fylgdi honum til dyra. — Ekki á morgun, heldur hinn, minnti hann
hana á. Og ekki bara stutta stund, heldur alit kvöldið. Er það ákveðið?
— Já, ef ég fæ frí. Það er kannski betra að þú hringir á undan. En ég
er eiginlega alveg viss um að það er í lagi.
Hann tók i hönd hennar og brosti. Það hefur verið gaman í dag. Góða
nótt, vina mín. Hún brosti einnig. — Góða nótt, Drew.
VI. KAFLI.
Konungur hefði ekki verið kvaddur með meiri viðhöfn en Jenný litla,
daginn, sem hún fór. Amma hennar, Símon og Pamela stóðu á tröppunum
og veifuðu. Jenný var klædd nýja skólabúningnum sínum og var harla
ánægð með útlit sitt. Nan sat við stýrið og Stella við hlið hennar. Jenný
hékk hálf út um annan afturgluggann og veifaði ákaft.'
— Þú ætlar að koma og heimsækja mig, Simon frændi?
— Já, það geturðu reitt þig á, Jenný mín.
— Og afi og amma og þú Pamela frænka?
Þau lofuðu öll að koma. Hún átti heldur ekki að fara svo voðalangt
burtu. Já, auðvitað ætluðu þau að skrifa henni. Hún varð nú að vera góð
stúlka og gæta sín vel. Jenný hallaði sér aftur í sætinu, þegar bíllinn
beygði út á þjóðveginn. Nú var hún bara lítil einmana stúlka. Hana langaði
að biðja mömmu sína að snúa við og leyfa sér að fara aftur heim til afa og
ömmu. Það var ljótt af mömmu að senda hana burtu. Og óréttlátt, því
að pabbi hennar hafði sagt að hún þyrfti þess ekki.
Nan leit í spegilinn og sá örvæntingarsvipinn á andliti litlu stúlkunnar.
Hún hafði poka með súkkulaði í töskunni og hún rétti Jenný hann.
— Fáðu þér, Jenný og gefðu svo mér og mömmu.
— Nan, heldurðu ekki að hún verði veik, ef hún fer að borða sælgæti?
Hún á það til að vera bílveik, muldraði Stella.
— Það hlýtur að vera allt I lagi, sagði Nan glaðlega.
— Fáðu þér bara einn, Jenný, sagði Stella.
Jenný fékk sér sex og leið dálitið betur. Kannski var ekkert leiðinlegt
að fara í skóla. Þar myndu vera margar litlar stúlkur, sem höfðu aldrei
farið að heiman, alveg eins og hún. Hún tók fram munnhörpu, sem Símon
hafði gefið henni, og byrjaði að spila.
— Hamingjan góða, hrópaði Stella, þegar tónarnir af „Home Sweet
Home“ fylltu bifreiðina. Hún leit á litlu stúlkuna sína og langaði mest til
að biðja hana að hætta þessum hávaða. En hún gerði það ekki. Auminginn
litli. Stella fann til óþæginda og hún hugleiddi, hvort hún væri slæm
móðir, eins og hún var slæm eiginkona. Ó, hvers vegna hafði hún ekki
reynt að þrauka í Lagos hjá Húgó? Hinar konurnar gátu það. Auðvitað
kvörtuðu þær undan loftslaginu, en þær voru kyrrar samt. Hún hafði
fengið skeyti frá Hugó kvöldið áður. Hún var fegin, að í þetta sinn hafði
hún tekið á móti því sjálf. Hann sendi kveðjur til Jennýar og vonaði að
hún kyirni við sig í skólanum. Hann hafði sagt: „Elskan, ég grátbið þig að
koma aftur. Ég er svo einmana án þín." Vesalings Húgó. Hafði hann gleymt
hinmn bitru rifrildum þeirra ?
Þegar hún hugsaði um lífið með Húgó, skildi hún, að loftslagið átti
meginorsök á hversu hjónabandið var misheppnað. Hínn hræðilega hiti
hvern einasta dag hafði tekið voðalega á taugar þeirra.
Tónamir frá „Home Sweet Horne" fylltu bllinn á ný. Kunni Jenný
þá bara þetta eina lag, hugsaði Stella örvæntingarfull. Vesalings Jenný. Það
var ekki auðvelt fyrir böm, þegar foreldramir bjuggu ekki saman.
Það hlaut að fylla þau öryggisleysi og í rauninni átti hvert barn rétt
til að lifa í friði og öryggi hjá báðum foreldrunum. Jenný átti þetta sízt
skilið. Hún var mjög viðkvæm og hafði frjótt ímyndunarafl, og hún til-
bað heimili sitt og pabba sinn. Stella fann að hönd Jennýar kom við
öxl hennar og hún rétti út hönd sina og tók um hana.
— Halló, Jenný.
— Mamma, veit pabbi að ég fer í skólann í dag.
— Auðvitað veit hann það. Ég sagði þér það í gærkvöldi. Ég fékk
skeyti frá honum. Hann vonar að þér þykji gaman að vera þar.
— Má ég fá að sjá það?
— Ég er hrædd um ekki elskan, sagði Stella fljótmælt. Það liggur
heima.
Jenný andvarpaði svo þrnigt að Stella hrökk við.
— Veit hann hvert á að skrifa mér, mamma?
—Auðvitað. Ég yrði ekkert hissa þótt það biði eftir þér bréf þeg-
ar þú kemur í skólann.
— Ég vona það.
Stella var næstum viss um að hann hafði skrifað. Húgó var einmitt
þannig. Alltaf svo hugsunarsamur. Hann hafði alltaf mimað eftir af-
mælisdögum og giftingardögum. Þegar hún kom heim til Englands höfðu
beðið hennar blóm frá honum. Á margan hátt var hann góður eiginmað-
ur. Ef hann væri bara ekki svona leiðinlegur. Nú óku þær inn I gegnum
hliðið og upp að skólanum. Fleiri bílar voru að koma að í sama mund og
litlar og stórar stúlkur hoppuðu út. Nan ók upp að útidyrunum. Þjónn
kom og tók farangur Jennýar.
— Við skulum vera fljótar að kveðjast, sagði Stella. Það er öllum
fyrir beztu.
Jenný kyssti Nan og steig út úr bllnum. Hún þrýsti sér að mömmu
sinni og hélt dauðahaldi í hönd hennar. I augum hennar blikuðu tár, en
4
VIKAN