Vikan - 18.09.1958, Blaðsíða 7
FLOTTINN
v
A
R
E
N
D
A
L
A
IJ
8
IU
A
R
T
R
• •
0
Ð
ÞEGAR Maresjev kom til sjálfs
sín lá hann í snjónum mitt S
greniskógi. Hann fann til kveljandi
sársauka í fótunum. 1 fyrstu kom
hann ekki fyrir sig' hvers vegna hann
væri þarna; svo skýrðust aftur í
minni hans þessi síðustu hryllings-
augnablik, sem hann hafði verið á
lcfti og verkurinn I fótunum setti
að honum hroll. Hélt hann ennþá fót-
leggjunum ?
Hann herti upp hugann og leit
niður. Fótleggirnir voru bögglaðir
undir hann, óeðlilega krappt eins og
þeir væru ekki lengur hlutí af hon-
um sjálfum. En fæturnir voru þarna
enn áfastir við líkamann og klæddir
þungum flugmannsstígvélum.
En þegar hann ætlaði að rísa á
fætur fann hann til sársauka eins
og glóandi nál væri þrædd gegnum
hverja taug í líkama hans. Hann
féll aftur í þægilegt ómegin.
Nokkrum stundum síðar kom hann
aftur til meðvitundar og kuldadofi
gerði nú vart við sig auk sársauk-
ans í fótunum. Hann hugleiddi að-
stöðu sína í örvæntingu.
Hér gat hann ekki látið fyrir ber-
ast því það var vís dauðinn. Hann
varð að komast burt, þangað sem
var hlýtt og hann fékk mat og að-
hlynningu. En hvar var hann — og
hvert átti hann að halda? Heili
hans starfaði hægt og það var erfitt
að hugsa. Hann mundi óljóst, en
það smáskírðist. Hann hafði verið
sendur með öðrum rússneskum flug-
mönnum til verndar flokki Ilynshin
sprengjuflugvéla, sem voru að gera
árás á Staraya Russa flugvöllinn,
sem var nokkru að baki þýzku víg-
línunnar i apríl 1942.
Til að byrja með gekk allt vel.
Hann mundi með gleði eftir tveim
Ju 52 vélum i maski á vellinum eftir
kúlur frá honum.
En hlutirnir höfðu orðið dálítið
flóknari. Níu Messerschmittvélar
hófu gagnárás á Rússana og Mare-
sjev var umkringdur og hellt yfir
hann skothríðinni.
Einn Þjóðverjanna flaug í augsýn
Maresjevs og hann hélt niðri í sér
andanum, beit á vörina og beið eftir
rétta augnablikinu til að skjóta.
Daufir smellir hljómuðu i eyrum
hans eins og hamarshögg og hjartað
barðist svo að hann verkjaði. Hann
var búinn með skotfærin!
Kúlur frá Messerschmittvélunum
hittu hann og vélin hikstaði og drap
á sér. Flugvélin tók rykk og steypt-
ist á nefið til jarðar . . .
Það var tilgangslaust að leita
lendingarstaðar á snævi þakinni
jörðinni fyrir neðan hann. Hann gat
ekkert gert og flugvélin rakst á topp-
inn á háu grenitré og splundraðist.
Maresjev kastaðist út úr klefanum ...
Þrusk í tré skammt frá minnti
hann aftur á grimman raunveruleik
stundarinnar. Sýnin, sem mætti aug-
um hans fékk hann til að grípa and-
ann á lofti. Stærðar björn kom hægt
í áttina til hans og hafði ekki af
honum augun. Nokkra metra frá hon-
um stanzaði björninn, hnusaði út í
loftið og reis hægt upp á aftur-
lappirnar.
1 annað sinn á þessum degi hrisl-
aðist vonleysisdofi um Maresjev. En
samt kom honum til varnar einhver
dulin öfl og hann þreifaði ósjálf-
rátt eftir skammbyssunni við hlið
sér. .
Á sekúndubrotinu áður en björn-
inn réðist á hann varð hann að miða
og skjóta skoti, sem ekki mátti geiga.
Miðið var gott. Risavaxið dýrið hné
til jarðar með veiklulegri stunu.
Eftir einvígið við björninn var
hann örmagna og þrátt fyrir kuld-
ann var líkami hans rennandi af
svita. Hann fann nú minna til kval-
anna í fótunum og settist í snjóinn
til að hugsa ráð sitt.
Hvað var hann langt frá rússnesku
víglínunni Fimmtíu mílur? Hundrað
mílur? Allt sem hann vissi fyrir vist
var að hann átti að halda í austur-
átt — alltaf austur, annars átti hann
á hættu að verða tekinn til fanga.
Næstu nitján daga leið Alaxai
Petrovits Maresjev lautinant meiri
kvalir en hann hafði grunað að væru
til. Verkirnir i fótunum voru hroða-
legir og hann vissi, að hann hlaut
að vera mikið skaddaður. Hann þorði
ekki að reima frá sér stígvélin þvi
ef til vill mundi hann aldrei komast
i þau aftur.
Eftir sjö daga gat hann ekki leng-
ur haldið sér uppi á trjágreininni,
sem hann hafði notað sem hækju og
hann hélt áfram skríðandi á fjórum
fótum. Það var lífsþróttur hans einn
sem hélt honum uppi; hann var 26
ára gamall og líkamlega hraustur.
Hann gat ekkert gert vegna fót-
anna en öðru hvoru gat hann satt
hungur sitt. Á sjöunda degi fann
hann nokkur hörð, matmikil ber, sem
hann hámaði í sig.
Seinna skreið hann framá gaml-
an hníf sem lá hjá líki af SS manni.
Með honum gat hann drepið brodd-
gölt. Á fimmtánda degi var svo
komið fyrir honum, að hann tók
handfylli af maurum og tróð upp
í sig.
Það var fjórum dögum síðar, ekki
langt frá þeim stað, sem verið hafði
rússneska smáþorpið Plavni, að hann
heyrði óm af barnaröddum. Þegar
hann hafði áttað sig á hvaðan hljóð-
ið kom reyndi hann að kalla. En
hann var svo þurr í hálsinum að
hann kom ekki upp nokkru hljóði.
Krafta hans þraut og hann hneig
máttlaus til jarðar.
Þannig fannst hann nokkrum
stundum síðar. Bændurnir höfðu
flúið frá Plavni þegar Þjóðverjar
brenndu þorpið til grunna. Þeir höfðu
búið um sig I skóginum. Þeir báru
hann inn í einn af hellum sínum.
Þrjá sólarhringa lá Maresjev í
djúpum dvala og þeir vissu ekki hver
hann var fyrr en á fjórða degi, að
hann raknaði við og gat þá talað.
„Neðanjarðarhreyfingin" rússneska
var látin vita. Bændurnir komu boð-
um til félaga I nágrenninu og þeir
áfram til herdeildar Maresjevs. Sér-
stök sjúkraflugvél var send til að
flytja Maresjev á spltala.
Læknarnir staðfestu það sem
Maresjev hafði lengi grunað. Vegna
þess hve langt var um liðið án þess
Í’ ^ 'j
búið væri að sárunum hafði drep
hlaupið í þau og nú var ekki annað
að gera en að taka fæturna af hon-
um.
Eftir aðgerðina var Maresjev von-
laus. Hann gaf sig á vald þeirri
hugsun, að nú gæti hann aldrei flog-
ið framar.
Framh. á bls. U.
VIKAN
7